bu son olsun

• yillar once bir kismini ilk defa eskisehir’de bir hastane odasinda babamin gitarindan ve sesinden dinledigim sarki. ne yazik ki, odaya toplasan hastabakicilar, babami „anarsik“, „bitli“ diye süpürgelerle kovalayinca yarim kalmis. bu sarki yuzunden babam, „bizi ele gune rezil ettin“ gerekcesiyle babasindan okkali bir tokat yemis; annesi tarafindan da bebegin kulagina ezan okumadigi icin zibidi, esek vb. olmakla suclanmistir. babam yine de pes etmemis; her yil, ayni gün ve ayni saatte, bana bu sarkiyi soylemeye devam etmistir.