psikodinamik terapi

• 3.5 yıldır sürdürdüğüm terapi süreci. hiç bitmeyecek sanırım, 3.5 yıl sonra terapistim seans sayımı arttırdı. düzenli gitmeniz gerekir, misal her hafta, ekseriyetle terapistiniz duvar gibi durur (farklı ekoller var sanırım, daha soft terapistler de vardır), hayatınızın en büyük travmasını anlatırsınız mimik oynatmaz, asla kendinden örnek vermez, sempati göstermez. terapi odasına girdiniz, selam bile vermez, öyle durur. siz konuşmaya başlayana kadar bekler, seans boyunca 2-3 cümle anca kurar ama o cümleler size hayatı sorgulatır. oha lan der aydınlanırsınız. bu yüzden işini iyi bilen bir uzmanla girmeli bu yola (bence psikiyatrist olmalı, bana daha profesyonel geliyorlar psikologlardan).
  
  kendinizi çok iyi tanırsınız, neyi niçin yaptığınızı bilirsiniz ama tedavi etmez. öyle bir sözü yoktur, öyle bir amacı yoktur. amaç kendinizi daha iyi tanımanızdır. benim terapistim şöyle demişti, karanlık bir mağarada çevrenizi tanımaya çalışıyorsunuz, ben sadece zayıf bir mum ışığıyla o mağarayı daha iyi görmenizi sağlamaya çalışıyorum. bu kadar. tabii bende bipolar, şizofreni, okb, ne bileyim kronik depresyon vs yok. sadece çocuklukta yaşadığım aile kaynaklı travmaları atlatmak istedim o kadar. içimde büyük bir öfke var ebeveynlerime karşı ve bu öfke beni insanlardan sürekli her kötülüğü bekleyen biri yaptı. o öfkeyi geride bırakabilsem çok şey değişecekmiş gibi ama asla bırakamıyorum. 3.5 sene oldu, belki 5. senede bırakırım belli mi olur^*