ebeveynlik

• buraya mı yazsam, (bkz: türkiye) başlığına mı yazsam emin olamadım.
  bugün bir avm'de çocuklar için bir gösteri vardı. bizim bebe de bayılır, hem gezeriz vs. diye hadi gidelim dedik. gösteri 17:30'daymış biz 16:45'te başladık sıra beklemeye. sonradan gelenler başladı kendi bebesini öne doğru ittirmeye. neyse diyerek beklemeye devam ettik.
  bizim bebenin sohbet ettiği başka bir çocuğun da babasıyla sohbet ediyoruz bi yandan. adam durup dururken "bizimki de bilsem'i kazandı. siz biliyor musunuz bilsem'i? 47 sorudan 45'ini doğru yaptı." dedi. hmm ne güzel falan diye geçiştirdim ama yani tamam en zeki senin çocuğun ok diye içimden geçirdim. neyse kayıt alındı tabi orada da öne atlama vs. oldu. geçti bürün çocuklar içeri. anne babalar da kenarda. bi tanesi ben kırmızı sandalye istiyorum diye zırladı. annesi hemen başka bi çocuğun sandalyesiyle değiştirtti. ben de bir yandan bizimkine bakıyorum, su ister, ihtiyacı olur vs. diye. birileri sürekli önüme geçiyor. ben dip dibe olmayalım, hastalık falan var, rahatsız olmasınlar falan dedikçe araya kaynadılar. gösteri boyunca telefonlar havada. çocuğu göremiyorum. bi ara bi baktım bizimkini gösteri yapan kişi sahneye almış yardımcı olarak, son anda gördüm.
  sonuç olarak nezaketsiz, en iyi çocuk benim çocuğum seninki de ne sümük tavırlarında insanlar her yerde. böyle iki dakikalık gösteride bile sinir katsayım arttı ve bıktım. insanlarla muhatap olmaktan, onlarla yanyana olmaktan bile bıkmış durumdayım. basit gibi ama her an her yerde karşılaştığımız şeyler işte. bu da böyle bir anımdır.
  
  tanım: herkesin kendini en iyi addettiği, kendinde herkese akıl verme hakkı gördüğü bir zanaat.