the last samurai

• kaç kere izledim bilmiyorum. kaç kere daha izleyeceğim bilmiyorum. sinema denen sanatın büyüsünü anlamak için başlı başına yeter gibi. izlerken hissettiğim huzurun tarifi de bir benzeri de pek yok. sonu belli hayatın içinde sonsuz huzuru bulduğunu hissettiğin anlar gibi onu izlemek. sonunu bilsen de senin de kendini adadığın, sonsuza kadar sürmesini dilediğin, arayıp bulmanın geçen zamana değeceği söylenen o muhteşem çiçeğe vurulduğun, hemen yamacında bir hayat kurmaya hazır olduğun.
  
  ne zaman izlesem hayatımda yapmam gerekenleri hatırlıyorum sanki. ısrar etmemem gerekenleri, sırtımdan indirmem gereken fazlalıkları, çıkmam gereken yolları. reçetem gibi. bir gerçeğe aymak gibi. henüz uyamasan da elindeki derman listesini sıkıca tutman gibi. tüm varoluşsal sorularına en tılsımlı cevabı almış gibi. uzun ama dingin bir sohbetin daha başındaymışsın gibi. yetişmişsin de beklemenin duası kabul olmuş gibi. dündeki acılar, geleceğe gölge etmiyor çünkü bugünün güneşi doğmuş gibi.
  
  yaşamı yaşamak istiyorum. gerçekten nazım'ın dediği gibi yaşamanın ciddi bir iş olduğunu bilerek, tam da o şiirde bahsettiği gibi yaşamanın dışında ve ötesinde bir şey beklemeden. öğrenmen gerekenler için durarak, inandıkların söz konusuysa hızlanarak, yaşamın içinde kalp atışı gibi kalarak. yaşam bu kadar işte diyorum, birkaç ağaç, birkaç sevdiğin insan, bir ideal bu kadar. her şeyin ne kadar yalın olduğunu hatırlayarak zor gelenlerin zincirini çözüyorum. iki buçuk saatliğine gerçekten yaşadığımı hissediyorum. ve ben de yaşamaya niyetleniyorum. belki bir gün.