watershed

• ismi bile şimdiden beni yoran opeth albümü. ismini duyunca, özel anlamını bilmediğim için, "uzun bir aradan sonra geldiği için içime su mu serpecek opeth, yoksa sakin bir albüm mü olacak?" diye düşündüm. tüm albümün sakin olma ihtimaline üzüldüysem de belli etmedim, opeth dedim bağrıma bastım ihtimali. sonra açtım evdeki oxford sözlüğümü, şu "bi su sistemini ikiye ayıran hede hede" anlamının yanında, şöyle bir şey demiş :"olduktan sonra belli bir alandaki her şeyi değiştiren olay". su sistemi şeyi alakasız geldi, diğer anlamda düşündüm. "acaba opeth gibi bi grup ne yaparsa kendini hayvan gibi değiştirebilir?" ben daha düşünürken cevap mikael akerfeldt'ten geldi. teknik kasmışlar. opeth'in az biraz black metal geçmişinin yanında, şimdiki progressive hali de olunca, denemediği tek şey de o kalıyor zaten(grind mrind demeyin ha). şimdi yine düşünüyorum. "opeth'in tekniği nasıl olur ki?" teknik gitar denilince benim aklıma muhammed suiçmez soloları geliyor. mike da "ben yazdım ama çalmakta ben bile zorlanıyorum" dediğine göre yakın bir şey olacak. gerçi bu bile bir "watershed" olmaz benim için, muhammed suiçmezin de yeri geldi mi neredeyse şarkının yarısını kaplayan soloları bazen şarkının sözlerinden ayrılabiliyor, hatta bana duygulu bir şey çalıyormuş hissi verebiliyor.
  
  özetle; sabırsızlıkta beklediğim, gün saydığım albüm.