pilli bebek

• kendini harcayan grup...
  
  90'ların sonuydu sanırım, ankara'dan gelen bir arkadaşımdan hacıladığım albümleriyle tanıdım kendilerini (bkz: uyandırmadan). yaptıkları tarzda pek türkçe albüm yoktu, üstelik gayet başarılıydılar.
  
  yıllar sonra ankara'ya yerleştim. bir şekilde gecenin bir saati şehirlerarası yoldan gelen tanımadığım uzun boylu bir herifi karşıladım. muhabbet ettik, laf lafı açtı, iletişim bilgileri alınırken pilli bebek lafı geçti. kendisinin yıllardır kullandığı nicki olduğunu (bkz: pillibebek) ayrıca grubun fanı olduğunu söyledi. neredeyse ilk kez pilli bebek'i bilen birisini gödüğüm için sevinmiştim. ama asıl sevincim grubun ankara'da sahne aldığını öğrendiğim zaman gerçekleşti. salı-perşembeleri baraka'da çıkıyorlardı o zaman, dinlemeye gittik beraber. o sayede dinlediğim en iyi canlı performansı dinledim, sahnede ilk albümlerini de aşıyordu bu adamlar. çünkü asıl başarıları yeniden düzenleyip yorumladıkları cem karaca, fikret kızılok, ilhan irem, barış manço vs şarkılarındaydı (bkz: orjinalinden iyi olan coverlar). kısa sürede baraka'nın abonesi olmuştum...
  
  birkaç yıl sonra yeni albümün geleceğini duyuldu. ama bu albüm sürekli "yakında" çıkıyordu. ertelendikçe ertelendi, her sorduğumuzda kayıtlar bitti deniyordu ama albüm falan yoktu ortada. sonra grup istanbul'a taşındı. ve nihayetinde albüm çıktı (bkz: olsun).
  
  olsun kesinlikle kötü bir albüm değil. ancak ilk albümden sonra, sahne performanslarını bilenler daha fazla şey bekliyorlardı. ama bunun dışında bazı strateji hataları da vardı. şöyle ki;
  
  insanlar kulaklarına tanıdık gelen şeyleri dinlemeyi severler. bu kuralı bilen hemen tüm gruplar mutlaka albümlerine cover parça koyarlar, konserlerinde ise eğer mfö, pentagram gibi pek çok albümü olan köklü gruplar değillerse seyirciyle iletişimi kuvvetlendirmek için konser programının en azından çeyreğinde cover çalarlar. bu arada kendi parçalarını da dinleterek insanların aşina olmasını sağlarlar. böylece bir dahaki konserde insanlar kulaklarının alışık olduğu şeyleri dinleyeceklerdir. bu stratejinin en iyi örneklerinden birisini duman sergilemiştir. ilk albümlerinde pek tanınmaz iken sonraki albümlerde sezen aksu cover'ı ile patlama yapmışlardır. acı ama bu işin kuralı budur, insanlar bildikleri, kulaklarının alışık olduğu şeylere ve bunları çalan gruplara daha çabuk ısınırlar. pilli bebek gibi mükemmel ötesi cover'ları olan bir grubun bunu kullanamaması büyük hatadır...
  
  albüme cover konmamasının belki sebepleri vardır, telif hakları ile ilgili sorun olmuştur, eserin sahibi izin vermemiştir vs. ama ankara'da verdikleri iki konsere gittiğimde gördüm ki kendilerinin tanınmasını sağlayacak, eserlerinin geniş kitlelere ulaşmasına yarayacak fırsatları kullanamıyorlar. sahneye çıkıp konser boyunca iki albümden bestelerini çaldıkları zaman grubun fanları dışında kimse eğlenemedi. o kadar överek götürdüğüm arkadaşlarıma da mahçup oldum çünkü kimse konsere şarkı öğrenmeye gitmez. konserde amaç eğlenmektir ama ilk kez duyulan şarkılarla eğlenmek de pek kolay olmuyor. iki konserde de ilk kez gelenlerin tepkisi "pilli bebek bu muymuş?" oldu malesef. halbuki bestelerin arasına tüm grupların yaptığı gibi cover koysalar insanlar eğlenir, bir dahaki konsere de gider, konserlere gittikçe besteleri de öğrenir, daha çok eğlenir ve albümü alırdı. ortada kesinlikle bir strateji hatası var. üstelik amerikayı yeniden keşfetmeye de gerek yok, pilli bebek yanında dünkü çocuk sayılan ama gene ankara'dan çıkan ve konserleri dolup taşan duman, manga gibi grupları incelemek yeterdi sanırım. üstelik pilli'nin müzik kalitesi çok daha üstünken bu şekilde kendini harcaması üzücü.
  
  sanırım bu entry'yi okurlar ama muhtemelen onaylamazlar. ama yeni albüm yapacağım, istanbul'a yerleşeceğim deniyorsa bu işleri kuralına göre oynamak, müziğinden taviz vermeden insanlara kendini sevdirmek lazım. bana kalsa albüm de çıkarmasınlar istanbul'a da gitmesinler. gelsinler salı perşembe baraka'da çıksınlar şu feleğin tekerine karşılıklı çomak sokalım. ama gideceklerse de hakkını versinler...
  
  (bkz: sözlüğe boşalmak)