bezik oynayan kadınlar

• ve
  anılardan anılara sallanan bahçe
  hangi yaprağı koparsam son anı avucumda kalıyor
  iyi.
  yeniköy'de bir kahve içer miyiz, dedim bu sabah
  bu sabah bu sabah
  oralı olmadı kimse -pazartesi miydi-
  oyuğumdan çıkmıştım tam, begonyamsa güller içinde
  nasıl?
  güllerse güller içinde yani
  ve balkon demirinde bir martı. dedim ki
  deniz şuralarda bir yerde olmalı
  çıt yok evin içinde
  deniz şuralarda bir yerde olmalı
  çıt yok
  sanki dünyadaki bütün çay ocakları kapalı
  ve göklerden tepelere inen bir sokak
  ya da bir akarsuyum ben
  denizse
  şuralarda..
  yok önemi bir iki gün kaldı -martı-
  balkonda
  deniz de öldü sonra, martı da
  iyi iyi.
  suyu tutmak gibi bir şeydi hepsi
  günler -seni anımsadığım zaman-
  birden kurtuluş'tan taksim'e giden bir tramvay görüntüsü
  mavi bir elektirik çakımı tellerde
  sanki kar yağıyor da sürekli, tepebaşı'ndayız
  karlar gıcırdıyor ayaklarının altında
  besbelli gümüşsuyu'ndayız, rus lokantasındayız
  -ne tuhaf, biz her zaman her yerdeyiz ikimiz-
  şarap içmişiz, üşüyoruz
  dışarda dünya silinmiş
  ikimiz ikimiz ikimiz
  böyle birkaç defa ikimiz
  sonra ki bir fotoğrafa dönüşüyor her şey
  nasılsa
  sarı emmiş, mordan çekinmiş, kahverengi bir fotoğrafa
  sahi, kalınca bir şeyler giyinmeliyim ben
  üşümüyorum da
  bende herkes var, diyen bir kızın titrek
  sesleri dökülüyor kucağıma
  dudaklarım kan mavisi bugün.
  biz burda iyiyiz, biz burda çok iyiyiz
  biz burda kırk yaşındayız hepimiz
  dördümüz bir kişiyiz de ondan
  içimizden biri uyuyor olsa, falan filan
  onu bekliyoruz bir kişi olmak için
  evet evet, yanılmıyorum ben
  bir iki kişi kaldığımız zaman yanılabilirim
  doğrusu ya
  yanılmak her şeyi yeniden görmek gibi bir şey oluyor
  duvardaki vitray, begonya
  begonya, vitray
  kurtuluşla asmalımescit birbirine geçiyor
• gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk hiç bir yere gitmiyor...
  bu şiiri okuduğumdan beri gökyüzüne bakarken çocukluğuma bakıyor sayıyorum kendimi. sisli, açık, karanlık. açıksa o gün ve ışıl ışıl parlıyorsa güneş ve ısıtıyorsa hayatı ve hapisane avlusunda mahkumları; güzel anılar üşüşüyor aklıma: kırmızı bisikletim, istiklal marşının on kıtasını birden sular seller gibi ezberleyişim, öğretmenime topladığım çiçek, minare kadar uzun dedem... kapalıysa misal hep hüzünlü bir çocuk muydum diye arayıp sorasım geliyor öğretmenime, dedeme: ölümleri düşüyor akla, ölüm ölümü çağırıyor, o vakitten sonra gün geçirilmek zorunda.
  bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar...
• içinde penceresiz bir odayı da barındıran, dört kişinin (seniha, cemile, cemal, ester) ve onların düşlerinin, kırgınlıklarının, mutsuzluklarının yaşadığı bir evde geçer bu şiir. bütün günler birbirinin aynı ve tekdüzedir. aynı sürahi, aynı bardaklar, ışığın içkilerde hep aynı şekilde kırılışı, bezik tahtasının bazen sert bazen yumuşak ama hep aynı düzen içinde yükselen sesi, o sesin aynalarda çoğalması…
  
  seniha, kendisini günlüğüne, günlüğünü çekmecesine kilitler. mutsuzluğunu çoğu zaman tersinden ifade ediyor. tıpkı kadınlığını garip bir erkek(si)likle dışsallaştırması gibi. aynı erkeklik seniha’nın kardeşi cemile’de de karşımıza çıkıyor. sanki erkek yüzü ön plandayken rakı, mutsuzluğa bürünmüş kadın yüzü ön plandayken konyak içiyor cemile. olmayan bir tanrının görevlendirdiği bir mesih gibi manastırlı hilmi bey’e mektuplar yazıp onun varlığına, dolayısıyla kendisinin dünyada oluşunun anlam(lılığ)ına inanmaya çalışıyor.
  cemal, kırmızı bir balığı öperken dudaklarını kanatacak kadar kırılgan, dünyayı içine taşımış ve orda yaşamaya çabalayan bir erkek. cemile’nin oğlu. annesine ve teyzesine karşı hastalıklı bir bağlılığı var. annesine yönelen nefreti sanki erkekliğinden bir şeyler eksiltiyor ve cemal bu eksikliği gidermek için ester’i sık sık konuk ediyor iç dünyasına.
  
  ester ise o evin ete kemiğe bürünmüş hali gibi. seniha ve cemile’nin içlerine gömdüğü dişiliği kendinde toplayıp dünyaya katıyor. evin bütün oluş ve olamayışları onun içinden akarak bize ulaşıyor.
• edip cansever'in, manastırlı hilmi beyin mektupları, seniha hanımın günlüğü, cemal'in iç deneyi, ester'in lakırdıları arasında gidip gelen şiir telleri, lirkuşu sülalesi..
• normalde başlı başına bir kitap olarak yayımlanmış edip cansever yapıtı. şu an kitabı piyasada bulmak mümkün değil lakin bütün eserleri adlı kitabında varmış sanırım. ^* şiirin tamamı için:
  
  bezik oynayan kadınlar
  
  manastırlı hilmi beye birinci mektup,
  manastırlı hilmi beye ikinci mektup,
  manastırlı hilmi beye üçüncü mektup,
  cemal'in iç konuşmaları /1,
  cemal'in iç konuşmaları /ıı,
  cemal'in iç konuşmaları /ııı,
  manastırlı hilmi beye dördüncü mektup,
  seniha'nın günlüğünden /ı,
  seniha'nın günlüğünden /ıı,
  seniha'nın günlüğünden /ııı,
  seniha'nın günlüğünden /ıv,
  seniha'nın günlüğünden /v,
  seniha'nın günlüğünden /vı,
  seniha'nın günlüğünden /vıı,
  
  ester'in söyledîklerî
  
  kendime,
  istek,
  kan yargısı,
  göz suyumda,
  akmayı duydum,
  o bile,
  düşüş,
  duruş,
  doğuş,
  umuş,
  ikilemler,
  özleyiş,
  saplantı,
  gidemeyiş,
  biliş,
  yeniliş,
  bitmeyen,
  düş,
  uyanış,
  bitiş,
  
  bezik oynayan kadınlar
  
  manastırlı hilmi beye birinci mektup
  
  işte şu yağmurlar, işte şu balkon, işte ben
  işte şu begonya, işte yalnızlık
  işte su damlacıkları, alnımda, kollarımda
  işte yok oluşumdan doğan kent
  hiçbir yere taşınıyorum, kendime sızıyorum yalnız
  ben dediğim koskocaman bir oyuk
  koltuğun üstünde, aynadaki yansıda
  bir oyuk! sofada, mutfakta, yatağımda
  yaşamayı tersinden kolluyorum sanki
  yetişip öne geçiyorum sık sık. sözgelimi
  bir iki saatte bitiveriyor bir mevsim
  iyi
  bugün pazartesi mi? kapının, pencerenin durumu
  salıyı gösteriyor.
  salondaki büyük saati sattım
  saatin ölçebileceği
  herhangi bir zaman parçası yok
  gittiği yeri bilmeyen böcekler gibiyim
  bir oyuğa, oyulmuş bir yaşama
  ne gereği var ki saatin
  balkona çıkıyorum sürekli
  yollar yollar yollar katediyorum sanki böylece
  bir semtin ilk rengini alıyorum
  örneğin ümraniye'de bir çay bahçesindeyim
  bazan
  anılardan anılara bir yol
  ve
  anılardan anılara sallanan bahçe
  hangi yaprağı koparsam son anı avucumda kalıyor
  iyi.
  yeniköy'de bir kahve içer miyiz, dedim bu sabah
  bu sabah bu sabah
  oralı olmadı kimse —pazartesi miydi—
  oyuğumdan çıkmıştım tam, begonyamsa güller içinde
  nasıl?
  güllerse güller içinde yani
  ve balkon demirinde bir martı. dedim ki
  deniz şuralarda bir yerde olmalı
  çıt yok evin içinde
  deniz şuralarda bir yerde olmalı
  çıt yok
  sanki dünyadaki bütün çay ocakları kapalı
  ve göklerden tepelere inen bir sokak
  ya da bir akarsuyum ben
  denizse
  şuralarda..
  yok önemi bir iki gün kaldı —martı—
  balkonda
  deniz de öldü sonra, martı da
  iyi iyi.
  suyu tutmak gibi bir şeydi hepsi
  günler —seni anımsadığım zaman—
  birden kurtuluş'tan taksim'e giden bir tramvay görüntüsü
  mavi bir elektirik çakımı tellerde
  sanki kar yağıyor da sürekli, tepebaşı'ndayız
  karlar gıcırdıyor ayaklarının altında
  besbelli gümüşsuyu'ndayız, rus lokantasındayız
  —ne tuhaf, biz her zaman her yerdeyiz ikimiz—
  şarap içmişiz, üşüyoruz
  dışarda dünya silinmiş
  ikimiz ikimiz ikimiz
  böyle birkaç defa ikimiz
  sonra ki bir fotoğrafa dönüşüyor her şey
  nasılsa
  sarı emmiş, mordan çekinmiş, kahverengi bir fotoğrafa
  sahi, kalınca bir şeyler giyinmeliyim ben
  üşümüyorum da
  bende herkes var, diyen bir kızın titrek
  sesleri dökülüyor kucağıma
  dudaklarım kan mavisi bugün.
  biz burda iyiyiz, biz burda çok iyiyiz
  biz burda kırk yaşındayız hepimiz
  dördümüz bir kişiyiz de ondan
  içimizden biri uyuyor olsa, falan filan
  onu bekliyoruz bir kişi olmak için
  evet evet, yanılmıyorum ben
  bir iki kişi kaldığımız zaman yanılabilirim
  doğrusu ya
  yanılmak her şeyi yeniden görmek gibi bir şey oluyor
  duvardaki vitray, begonya
  begonya, vitray
  kurtuluşla asmalmıescit birbirine geçiyor
  bir tramvayın durmasıyla durmaması arasındaki ayrım
  karanfil kokuyorsa biraz
  yeni koparılmış bir demet karanfilim ben
  saçlarını soğuk ve uzun.
  ne diyordum? yağmurlar, evet
  üşümüyorum ürperiyorum sadece
  biçimini zorlayan bir kedi gibi
  dur biraz
  kapı çalındı, hayır, telefon
  telefon kapı telefon
  ikisi birden mi yoksa
  yoksa
  ne telefon ne kapı
  bir şimşek sesi hiç olmazsa
  o da değil
  ses filan duymadım ki ben
  yuvarlandıkça büyüyen
  bir kartopunun yumuşak sesi mi? belki
  iki sesi taşıyan bir ses
  neden olmasın
  biraz önceki gibi
  üstümden biri kalkmıştı —yok canını—
  öyle değil, bir gölgeydi hepsi hepsi
  yer değiştiren gezgin bir gölge
  bahçedeki ceviz ağacından
  içeri sürüklenen.
  
  manastırlı hilmi beye ikinci mektup
  
  susmanın su kenarındayız bugün
  ne kadar sevgiyle konuşsak —konuşuyoruz da—
  korkuyoruz gözgöze gelince hilmi bey
  korkuyoruz
  sanki gözler rakiptir de birbirine —öyle değil mi—
  ve bir yokuştan iner gibi oluyoruz
  bir yokuştan bir yokuşa sürekli
  — nereye?
  — bilmem ki
  ellerimizde alkol sesleri, saçlarımızda
  alkol sesleri
  dağlarımızda, içdenizlerimizde
  ve günler günlerin içinde öyle yavaş ki
  yerine saplanıyor bir sürahi
  pencereler şaşkın
  perdeler bir uzak yol kadar uzun
  ve balkon
  kendi dudaklarında şimdi
  donmuş bir tavus kuşu
  bir tavus kuşu yontusu belki
  ne tuhaf
  demin de aşağıdan bir bando geçti
  sormak isterdim sana
  bir bando şefinin hüznü nedir hilmi bey
  bir bando şefinin uykusu
  nasıl bir uykudur ki hilmi bey
  ne kötü
  elimde bir çiçekle yaz geçti.
  ve bugün
  çepçevre oturduk masanın başına gene
  bezik oynadık hilmi bey —her gün oynuyoruz ya—
  giysisiz, sadece kombinezonlarımızla —öyle işte—
  oda çok sıcaktı —lal renkli çini soba—
  seniha korse takıyor, yahudi matmazel
  nerdeyse çıplaktı —terliyor terliyor terliyor—
  ve cemal bir köşeden bize bakıyordu
  bakmıyor gibi bakıyordu
  durmuyor gibi duruyordu da
  benim anlamadığım işte bu
  dün dudağını kesti çarşıda
  kırmızı bir balıkla oynuyordu
  öptü bir ara balığı —neden—
  öperken dudağını kesti
  balık da kırmızıydı, kan da
  ve balık yüzerekten geçti —gördüm iyice—
  dudaklarından
  durdu cemal gibi biraz ötede
  durmuyor gibi durdu
  ağlamadı, hiçbir şey söylemedi
  bu çocuk anlaşılmayanın ta kendisi
  yalnızca sordu, bu yüzden sana soruyorum ben de
  melekler dişi midir hilmi bey
  dişidir diye tutturdu
  yani ben..
  öyleyse neyim
  elimde bir yapma çiçekle.
  
  adım cemile ya, çok seviyorum adımı ben
  çocukluğudur insanın adı
  cemal şimdilik cemal'dir —evet, öyledir—
  benimkisi bir anımsama —cemile—
  cemal - cemile: yeni fışkırmış bir marulun sesi
  ezilmiş iki vişne
  ve akşam
  akşam ki sallanacak hamağını buldu
  buluyor
  sular menekşelendi hilmi bey
  karpuz lambanın altında
  yorgunum biraz —bütün gün içtim—
  hepimiz içtik
  cemal odasından çıkmadı hiç
  tangolar çaldık üstüste
  eski tangolar —bin dokuz yüz on beşlerde ne vardı
  ben pencereden bakarken
  kimseler ölmemişti
  ölüm diye bir şey yoktu ki hilmi bey
  var mıydı?—
  yüzümden bir şeyler aktı aktı
  içim de menekşelendi hilmi bey
  gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
  hiçbir yere gitmiyor.
  nedense odasına kapandıkça cemal
  soyundukça soyunuyor yahudi matmazel
  hırslı bir dişi gibi
  ester, diyorum, ester
  gülümsüyor hafifçe
  bir başka gülümsemeyi karşılar gibi
  öpüşürken gördün mü sen iki öpüşmeyi
  hilmi bey
  tam öyle
  hızla giyiniyor sonra, dışarı çıkıyor
  üç kişi kalıyoruz birden
  yeni ısırılmış bir elma gibi kalıyoruz
  parlıyor yeşil tarafımız kendi aydınlığında
  içimde bir soğukluk
  dışımda bir begonya.
  karanlık iyice dışarısı
  rakımızı bitirdik —üçümüz—
  cemal odasından çıkmıyor
  birazdan ester de gelecek
  koltuğa çökecek, bir sigara yakacak
  gene bir haç gibi olacağız dördümüz
  bir evin içinde kocaman bir haç
  kutsal değil, kirli
  coşkulu değil, kırık dökük
  sevinçle çekeceğiz onu kendimize.
  
  manastırlı hilmi beye üçüncü mektup
  
  yaşamaya yerleşiyor seniha
  kendi yaşamına
  —güvercinsiz bir avlu mu? olabilir
  sırları dökülmüş bir ayna?—
  oysa çok geçti
  yıllar yıllar yıllar
  her geçen yıl elinde sanki
  yıprak, filizi yıllar
  'şey' sözcüğü gibi bağıntısız
  ağaççileği gibi durduğu yerde bir ezinti
  piyano tuşları —tek tek bakıldığında—
  çarçabuk bir göz atıldığında aynntısız —beyaz—
  yıllar
  seniha
  gözlerinin altı uzun menekşe.
  dün korkuttu beni —bazan oluyor—
  kocası izmir'de yaşıyor, karşıyaka'da
  sahici bir ayrılığın dikişini dikiyor seniha
  mavi mavi
  usul usul yani
  kocası —ben sevmedim hiçbir zaman—
  ikizini bulmuş diyorlar. seniha aldırmıyor pek ,
  aldırmıyor da
  pudralar, kremler tiksindiriyor onu
  bu yüzden bohemya kaseyi kırdı dün sabah
  saçlarını kesecek oldu
  sonra da sustu sustu sustu
  akşama dek
  hüzünler acılaşıyor hilmi bey
  geceler katı ve parlak
  — ansızın yere düşen
  laciverdi bir kestane sesi—
  acılar da acılaşıyor gittikçe
  sanki
  bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi
  ödünç alıyorum seni bazen
  çoğu kez geceleri
  niye almayayım —kaç güz geçti—
  ıslak kaputun gibi kokardı güzler
  seni sevdiğimi unutmuşum hilmi bey
  seni de unutmak istiyorum artık
  unutmak! ama nasıl
  sözgelimi çok hızlı oynuyorum beziği
  içkiyi çabuk çabuk içiyorum
  her şey bir hıza dönüşüyor —çoğu zaman-
  odamı giyiniyorum
  odamı soyunuyorum
  yerlerini değiştiriyorum eşyaların
  dışarı çıksam, bir tramvaya binsem
  bir durak ötede hemen iniyorum
  boynumdaki annemden kalma kolye
  —pembe bir buğu, uçup gidiyor—
  bazan koparıyorum, yeniden diziyorum
  gökyüzünde kalın sırça ben
  dünyaya tutuyorum kendimi, bakılıyorum
  nedense hep böyle sanıyorum
  'nerdesin, akşam oldu'
  biraz anımsıyorum
  sen bahçe kapısından girerken
  bir kendim gibi caddelerdeyim
  zamanın minesi soldu hilmi bey
  demeye getiriyorum.
  geçenlerde nisuaz'a gittim
  cemal'e birlikte
  hasır koltuklara oturduk
  dışarda kar serpeliyordu, iki elma, külde pişirilmiş
  giderek küçülüyordu —gözleri cemal'in—
  kahveyle konyak içtim
  cemal tarçın içti, konuştu biraz
  herkes bana bakıyor, herkes bana bakıyor, herkes
  bana bakıyor —bana öyle geliyor—
  bacaklarım —işte!— güzeldir çok
  aralık kapıdan kış kokusu doldu içeriye
  ürperdim —işte!— omuzlarım da güzeldir
  ama ben
  kaçarak yaklaşıyorum her görünmeye
  uzaktan uzağa gözgözeyim
  uzaktan uzağa öpüşüyorum
  uzaklarda biriyle sevişiyorum
  erkeğe benzer yalnız bir dişiyim ben
  evet evet öyleyim
  hiç değilse öyle olmalıyım
  her neyse..
  az sonra muhassen geldi —tanımazsın-
  kurtuluş'ta, aynı caddede oturuyoruz
  sevişmenin gölgesi gibidir yalnızken
  düşünmenin dişisi
  evini işletiyor —bana ne bundan—
  konyak içiyor o da
  sonra bir konyak daha
  kıpkırmızı gülüyor —gülsün, iyi—
  bütün gövdesiyle gülüyor
  bende gülüyorum
  vitrinlerdeki kesme bardaklar
  şarap şişeleri, bir gemi resmi
  gülüyor durmadan hepsi
  karşıda bir ev, kırk odalı sanki
  her odada bir boy aynası
  her boy aynasında
  beyoğlu'nun bir parçası
  durmaksızın gülüyor
  yağan kar hemen eriyor yere düşer düşmez
  gülmüyor, gülümsüyor
  makyajını tazeliyor muhassen
  kalkıp gidiyor
  acının kış ayları, diyor birdenbire cemal
  içine çekilip de soğuktan
  oyuncağını orda bulamayan
  bir çocuk gibi
  —evet, hiç çocuk olmadı cemal
  olmayacak da—
  kalkacağız birazdan
  acının kış ayları
  ne yapsam belirsizim.
  eve dönüyoruz —soldu minesi zamanın—
  bugün de bir şey yaptık
  tam kapıdan gireceğiz
  uzakta bir laterna sesi
  bir kadın ağlaması
  pencereden sarkıtılmış bir sepet
  sepette bir karnıbahar patlaması
  sarı elmalar
  içeri giriyoruz
  bu kapı hiç değişmez mi, diyor cemal
  bu kapı
  ve her şey.
  
  cemal'in iç konuşmaları /ı
  
  bir şeyler çiziyorum buğulu cama —ben—
  cemal'in ıslak sesi
  kayıp gidiyor buğulu camda
  —bir sabah yağmurunun en küçük tanımıysa
  şu benim sesim—
  çizip çizip siliyorum sesimi
  birden odayla dışarısı birleşiyor
  ve birleşir birleşmez
  çıkarıp cebinden büyük aynasını gök
  bir istasyonda yolcularını bekleyen
  insanlar gibi hafifçe gülümsüyor
  bana
  elimi sallıyorum içimden
  buruk içimden
  belli belirsiz.
  yaşlı bir çocuğum ben, çocukların en yaşlısı
  ağzımda sakız tatlısının hiç eksilmeyen tadı
  sevilince kendimi tadıyorum bir de
  kendime dönüşüyorum
  —ah içimin derin rengi
  yoğun kokusu—
  biraz önceydi
  yalova'da bir oteldeyiz
  çok büyük bir oteldeyiz —hepimiz—
  çiçekler var —çok büyük— ağaçlar gibi
  kırmızılar uzun, uçsuz bucaksız
  sonra bir vapurun bayrağı
  görmüştüm
  annemin yakut yüzüğü
  görmüştüm
  ben herkesin oğluydum o zamanlar
  kalabalıktık.
  elimi buğulu camdan çektim
  saçlarım doldu yüzüme
  saçlarım neden böyle uzun —kimbilir—
  sevmiyorum hiç
  yalnız yapıyor beni
  hem niye
  herkesin özlemi benim özlemim değil ki
  az konuşuyorum bu yüzden
  tenhalarda duruyorum
  sanki yaşamım benim
  önce bir susuzluk vakti
  —suyu musluktan içiyorum sık sık
  kimseye göstermeden
  böylece
  hiç mi hiç bitmiyor içmem—
  nisanın ıslak sesi
  —kocaman bir gül haziran—
  gelip gelip vuruyor
  uzaktan bakıyorum
  kış aylarına bakar gibi
  kirli
  çift kollu bir lambaya benziyorlar
  seniha teyzemle annem
  bezik oynuyorlar gene
  masada rakı sürahisi —dilim dilim ve renkli—
  tabakta solgun meyvalar
  —sanki kimse birbirine bir şey demedi—
  ve
  suyu çekilmiş portakallar portakallar
  —ne? ne zaman? şimdi unuttum
  büyükannemin ölüm saati—
  ester vazoya çiçekler yerleştiriyor
  pembe sesiyle
  —baharı yerleştiren bir tanrının elleri—
  kokusunu duyuyorum uzaktan
  hayır, kokusunu düşünüyorum
  benim olmayan kokular..
  insan kendi kokusunu bilir mi
  bilmem
  bilemez
  ama annem ester'in
  ester'se annemin kokusunu biliyordur
  sanırım bazı kokular da duyulmaz, görülür
  ben gördüm
  işte şu karşıki bahçenin kokusu
  toprakla güneş karışımı bir koku
  ben gördüm
  büyükannemin ölüm kokusu
  gördüm ben
  sonra annemi bir kokuda gördüm iyice
  seniha teyzemi de
  çok ağır bir kokudan gelmiş oluyor teyzem
  muhassen'den döndüğü zaman
  o evden
  işaret parmağına benziyor bazı kokular
  gösteriyor gösteriyor gösteriyor
  demin yanından geçtim
  bugün başka türlü kokuyor ester
  dudağımı kanatan balık gibi değil
  baharda kar yağar mı, öyle kokuyor
  kapısını ilk kez açıp da
  içeri giriliveren
  yeni bir ev gibi kokuyor
  bin türlü kokuyor bugün ester.
  
  (çok geniş bir çayırda yürüyorum yürüyorum
  ezilen otlar gibiyim
  ezilen otlar gibiyim ayaklarımın altında
  kendi ayaklarımın
  nedense
  bu böyle hoşuma gidiyor.)
  
  cemalin iç konuşmaları /ıı
  
  odamın penceresi yok —daha iyi—
  kendime bakıyorum ben de
  kendimden sarkmış kollarıma
  kendimden damıtılmış gözlerime
  —bakmıyorum, duyuyorum onları sadece—
  böylesi iyi, çok iyi
  kapıyı kilitledin —kapımı—
  salonda gürültüler, ut sesleri
  muhibbe gelmiş olacak burgaz'dan
  birkaç kere gördüm
  şişmandı çok, beyazdı
  saçları mavi gibiydi —öyleydi—
  maviler saçları gibiydi
  açık denizlere benzerdi
  ve yüzü
  ibrişimlerle dolu
  gizemli bir dikiş kutusuydu sanki
  geçen yaz denize girdiğim günler..
  anımsıyorum
  ne vardı ortalıkta maviden başka
  sadece bir martı —o da maviyle beslenen—
  gördün mü demiştim kendi kendime
  mavilik de çocukluk gibi
  unutulmayacak hiç.
  evet, muhibbe
  parası bitince gelir bize
  bir iki gün kalır gider
  sabahtan akşama ut sesleri
  rakı sofraları
  yüzünde, göğsünde, ellerinde
  dışa kaymış ibrişimler
  ek: bir fayton sesinin sessizliği de
  ölümü anımsatan bana
  ölmüştü —büyükannemdi—
  ölü yıkayıcılarını görmüştüm ilk defa
  dudakları yemyeşil biri
  —karıştırıyor muyum yoksa
  bir sirk afişindeki adamla—
  seslenmişti, anımsıyorum
  hiç değilse pedikürlerini silin!
  sonbahardı.
  odamın penceresi yok —iyi ki yok—
  konuşuyorum kendimle
  cemal! herhangi bir mevsim anımsar mısın
  yaz aylarının dışına kaymış
  biraz
  içinde sevgilerin soluk aldığı
  anımsar mısın
  ve yazlar yuvarlak mıdır cemal
  oval mıdır
  çizgi çizgi midir yoksa
  herkes bir yerlere gider
  bir yerlerden gelir de ondan mı
  gelinciklerle tuzlu suyun sevişmesi miydi
  ne dedin
  sen öyle bir yere gittin de ondan
  geçen yaz
  sürdün dudaklarına gelincikleri, sürdün sürdün
  iri bir ruj lekesine benzetinceye kadar
  sonra da öptün kendini, öptün öptün
  orası neresiydi, unuttun şimdi
  adsızlığa çok yakışan bir yerdi.
  akşamüstlerinin bir çıtırdısı vardı cemal
  var mıydı
  belli belirsiz —anımsar mısın—
  bir atlıkarınca gibi dönüyordu deniz
  gündoğusundan günbatımına
  aynaya baktındı durup dururken
  oteldeki büyük aynaya
  gözbebeklerin kırmızıydı —bir an—
  dönüyorlardı boyuna
  çıkarıp attındı onları
  denize attındı, anımsa
  bir çift balık olup geri döndüler
  ruhundaki külleri yaktılardı.
  ut sesleri kesildi, iyi
  uzaklarda bir fıstık çamı yarıldı ortasından
  bir kuş ölüsü düştü —sanki—
  bölündü sesler de
  bir faytonun sessizliği de bölündü
  dudaklarını açtın kapadın
  çekilmiş ağlardaki balıklar gibi
  birden gelinciklerle doldu dünyan.
  
  insan iki kişi olmalı, değil mi
  en azından iki kişi
  sen yalnızsın
  yalnızlığın her zamanki ikindisi.
  
  (yürüyorum yürüyorum otlarımın üstünde
  ezile ezile ben
  bir şeyi ilk defa duymanın belirsizliğim
  yavaşça ataraktan üstümden.)
  
  cemalin iç konuşmaları /ııı
  
  ben mi konuşuyorum —cemal mi—
  tanrının taşları mı konuşan
  birbirine geçmiş sımsıkı
  yollar boyunca uzayan uzayan.
  
  kurtuluş'tan çok uzaklardayım
  birbirimizden çok uzaklardayız
  çok yakınız birbirimize —tekdüze günler-
  ester parmaklarını geçirmiş kalbine
  yeşim taşlı iğnesini yoklar gibi
  —sıkıştırılmış bir sandviç sesi—
  sürekli anneme bakıyor
  annemse bir elinde rakı kadehi
  ötekinde kâğıtlar
  oyun kâğıtları
  teyzeme bakıyor sürekli
  teyzemse yaratılmakta olan bir anıya benziyor
  bakışları anlamsız
  gölgeli
  kendine bakıyor olmalı
  ne tuhaf, herkes bir yerlere bakıyor
  hiç kımıldamadan
  bir ışık parçası düşüyor annemin yüzüne
  arada kovmak için elini sallıyor yalnız
  —dalgınlık, başka değil—
  neyi bitiriyoruz, neyi başlatıyoruz
  neyi bekliyoruz, bilmem ki
  kapı mı çalınıyor ne —gidip açıyorum—
  kimse yok
  peki
  nasıl karşılanır yok olan bir şey
  karşılıyorum
  birlikte salona geçiyoruz.
  oturuyoruz karşı karşıya
  yok olan şeyle ikimiz
  sarı koltuğa çöküyor o —her şey sarı zaten—
  ben kahverengi koltuğa oturuyorum —her şey kahverengi—
  kimse görmüyor bizi
  göremezler ki
  uçup uçup konuyoruz yerlerimize
  bir konfeti demetinden kopmuş gibi
  düşlerimizden .saçılmış gibi
  iyi eğleniyoruz yok olan şeyle ikimiz
  sigarasını yakıyor o
  iyi, yaksın
  bardağına cin koyuyorum
  ağır ağır içiyor
  her şeyin tersini taşıyor yüzü —sanki—
  ve taşırıyor
  —bir şair de olabilir, bir ermiş de—
  yürüyor pencereye doğru
  geri dönüyor
  birden
  çaydanlıktan ayaklarıma dökülen
  kaynar suyun acısını geri getiriyorum
  ve öperken dudağımı kanatan balığı
  ve hemen unutuyorum
  ben unutur unutmaz
  gümüşle altın karışımı bir tramvay geçiyor caddeden
  pırlanta kolyeler açıyor ağaçlarda
  şehrayinler dönüyor katlarında beynimin
  ışıklar ışıklar içinde atlıkarıncalar
  anlıyorum
  gezintiye çıkmış mutluluk o
  o, yok olan şey
  büyüyünce bulacak
  büyüyünce sevecek beni
  yeniden çalınıyor kapının zili
  açıyorum
  sık sık çalıyor
  açıyorum açıyorum
  bembeyaz bir alan oluyor mutluluk
  bembeyaz bir kalabalık
  gittikçe uzaklaşıyor annemle teyzem
  iki tek nokta gibi
  kalıncaya dek.
  
  bağırıyorum bağırıyorum
  beyaz çimenler, beyaz çimenler!
  yok oluyor düş
  yok oluyor sanrı.
  
  ikaros'um ben
  kimse artık beni görmüyor.
  
  manastırlı hilmi beye dördüncü mektup
  
  yıllar geçmedi, yıllar eskidi
  dokunduğum yerde kalıyorum
  yaşlı bir kelebek gibi.
  yeni bir renk buldum bugün, suyun atkısı rengi
  oyuğumdan çıktım
  çıkmamı duydum
  bir süre yürüdüm yürüdüm
  hiç kimsenin ağzını dayayıp da
  suyunu içmediği bir çeşme gibi durdum
  durdum ki
  önce bir elektrik mavisi çöktü içime
  sanki bir suya anlatıldım da bilinemedim
  ben
  benzersiz bir geyiği okşar gibi
  sevgisizliği okşayıp geçtim
  yol boyunca insanların
  uzak yakınlığını
  okşayıp geçtim
  sinema girişlerindeki fotoğraflara baktım —bir süre—
  çürük elma kokulu bir sokağa girdim
  küçük bir alana çıktım
  cemal'i okuldan aldım
  sonra..
  kestiydim saçlarını çoktan
  gözleri bir çift medüza şimdi
  cemal'in
  kurtuluş'ta unutulmuş bir bahçe için
  bahane cemal
  kollan iğreti, kısa
  kır yollan gibi tekdüze bir anlatım yürüyüşünde
  anlamsız
  ve yanyana gelince beton yapılarla
  hep aynı soğuk ve yapışkan hüzün
  yedeğine alıyor ikisini de
  oysa pencerelerden sarkan ışıklar bile
  herbiri başka başka
  acılar başka başka
  her günkü sözler, her günkü konuşmalar
  aynı plaklarda aynı şarkılar
  tutmuyor hiç birbirini
  ve
  mutluluk
  bir kibrit çöpü ne kadarcık yanarsa.
  eski bir lokantadayız hilmi bey
  beyoğlu'nda, arka sokaklarda
  karşıdaki vitrinde
  yeni cilalanmış bir tabut
  bu garip gün sonundan sanki
  pespembe üç haç eklenmiş ağzına
  cemal'in
  sadece pasta yiyor şimdilik
  duvardaki denizkızına bakıyor ara sıra
  bir düğmesi kopuk ceketinin
  tırnakları tertemiz
  gömleği buruşuk —biraz—
  bazı belirtiler bazı belirtilerle buluşunca
  sözleşiyor kafasında insanın:
  bu çocuk beni hiç sevmedi
  sevmeyecek.
  kim kimi sevdi? kim kimle yaşıyor ki?
  bezik oynuyoruz, rakı içiyoruz
  ve konuşmuyoruz gerekmedikçe
  arada mektup yazıyorum sana
  ah, olmayan sana. hiç olmadın ki
  bunu kendime, cemile'ye söylüyoruz.
  
  bitti yalnızlıklar, bir büyük yalnızlık var artık
  iki kaktüs gibiyiz cemalle ben
  kendi çöllerimizden koparılmış.
  
  seniha'nın günlüğünden /ı
  
  gözlerimden uçtum —bırakıp eski gövdemi—
  aynanın önünde durdum
  —kenarları saydam yapraklı aynanın—
  omuzları açık giysimi giydim —siyah—
  topaz kolyemi taktım
  göğsümün ortasına bir gül yerleştirdim
  acı, apacı bir gül
  dışarı çıktım
  muhassen'e uğradım —çağırdı demin—
  firuze ve turuncu deniz kabuğu alaşımı muhassen'e
  yedi lamba, yedi güvercin saçlarında
  ve eşyalarında bir başkalık: 'çabuk-güzel'
  her şey 'acele-sıcak', 'acele-yerli yerinde'
  her şey, ama her şey
  bir düğün öncesi gibi
  uzun bir deniz yolculuğu sonrası
  bir yerden bir yere taşınma
  yitirilmiş duygulara bir göz atma yaklaşımı belki
  rüyamda da görmüştüm dün gece
  yedi gelin, yedi güveyi
  serpantinler, konfetiler içinde
  ağzımda bir sakız çiğneme kımıltısı
  şuramda duymadığım bir duyma
  bir elimi kalçama koyuyorum
  kimim ben?
  seniha!
  çağırmadım ki 'kendimi
  sordum, o kadar
  ben kendimi kendime sunuyorum, o kadar
  bu işe çok uygunum, o kadar
  toprağına karışmış bir çiftçi gibi
  bir gün: yüzü olmayan bir erkek
  bir gün: yanmış süt kokulu bir oğlan
  gözkapaklarımı indiriyorum
  lacivert bir jaluziyi indirir gibi
  kendimi kendime sunuyorum —ben seniha—
  bunu hep böyle yapıyorum.
  bugün de böyle yaptım
  önce bir sigara yaktım, usul usul giyindim
  bluzumdaki bir iki kırışığı çektim düzelttim
  perdeleri açtım
  pencereyi de açtım —açık bıraktım—
  merdivenleri indim —çok yavaş indim—
  kimseye rastlamadım
  dışarı çıktım: işte ilkbahar!
  yürüdüm yürüdüm
  ben ki herkesin bilmediği
  birtakım şeyler yapan biriydim
  böylece çok göründüm
  nedense öyle sandım
  yüzler silindi, olmayan yüzler
  sis, duman, pus gibi yüzler
  ince bir çubukla sigarasını içen muhassen
  yitti, yitiverdi hepsi
  fırlattım göğsümdeki gülü havaya
  pembe pembe bakındı boşluk
  selamladı beni
  hayır, mutsuzum.
  evet mutluyum
  bir mutluluk yokmu her çelişkide
  —var! varsa niçin? —
  yedi lamba bir arada
  bir arada yedi güvercin
  muhassen
  bir anlamda ‘çabuk-güzel’
  bir bakıma ‘çabuk-çirkin’
  anlıyorum
  ben sadece armesıyım o katedralin
  dünya ise çalmaya hazır
  koskocaman bir org gibidir
  ama çalmadan
  katedralin avlusuna düşüp
  düşüp de parçalanan
  bir org gibi..
  
  —sevişmek!
  kimse kimsenin olmasın—
  ah bu nisan yağmurları
  hüznünü kaybetmiş çocuklar gibi şaşkın
  yağıp bitiyor
  bitsin
  çok tenha bir kahvedeyim
  —ah, aşkların çocuk bahçesi
  neden ömrün çok kısa—
  neden buruk bir özlemdir anılar
  ve özlem olarak kalacaktır da
  hayır!
  seniha!
  evet, çağırıyorum seni
  şimdiye ve sonraya
  bir başka yanıt:
  yok o da.
  
  sadece bir özlemim ben.
  
  seniha'nın günlüğünden /ıı
  
  bir ruh mu bu kadın —cemile—
  nereye değdirsem ellerimi
  masaya, perdeye, konsola
  onunkine değmiş oluyor biraz
  inatla çekiyorum. ellerimi çoğu kez
  gizlemem bundan.
  
  tren istasyonlarına gidiyor —nedense—
  bir başına oturuyor parklarda
  —cemalle bazan—
  en çok da akşamüstleri
  bilmem ki bu gizemli saatlerde ne buluyor
  dolaştığı yerleri mi süslüyor
  doğayla, kentle süsleniyor mu yoksa
  birini mi bekliyor —kimbilir—
  kendiyle değil, sadece duruşuyla
  —vakitsiz çiçek açmış bir nar ağacı
  bulanık günün içinde—
  ve ağır ağır, bir ibre gibi
  tam kendine dönüyor ki
  eve koşuyor acele
  odasına kapanıyor
  yazıyor yazıyor yazıyor
  kitliyor çekmecesine yazdıklarını
  telaşla çıkıyor odasından
  cemile, diyorum, derdemez
  yüzüme bakmadan rakısını dolduruyor
  ester'se bir ucunda salonun
  bakıyor bakıyor bakıyor bize
  cemile'ye
  o kadar bakıyor,ki
  sanki yazdıklarını okuyor
  saat on yedilerde böyle oluyor.
  masa ortüsündeki kırmızı lekeyi
  yıllardır silemedim
  —şarap lekesi? belki
  değişti rengi artık—
  anımsıyorum
  kimin vurduğunu o tavşanı
  bembeyaz bir kayanın dibinde
  ve bembeyaz bulutlar vardı gökte
  (ölen her canlının son sesi
  bir yaşam dolusu sesten
  daha çok akılda kalıyor)
  işte bu onun sesi
  elinde bir tüfek, utkuyla bağırıyor
  izmir'de, karşıyaka'da
  saat on yedilerde
  olursa bir de böyle oluyor.
  fransız okulunda bir öğle sonrası
  bütün yüzlerde bir öğle sonrası
  şiirler okuyorum rimbaud'dan
  «bir akşam kucağıma oturttum güzelliği
  acı buldum onu, sövüp saydım.»
  anımsayamıyorum gerisini
  —kaç yıl mı geçti?—
  elimi tutmuştu o oğlan
  gözleri griyle karışık mavi
  yüzünde güneşle parlayan çiller
  —kaç yıl mı geçti?—
  gelip çatlıydı o düğün günü
  pera-palas'ta bir akşam
  akşamın en ince köşeleri
  kimler yoktu ki —o zamanlar çok kalabalıktık—
  bir fotoğrafta tam on yedi kişi
  fotoğraflar..
  (yaslamış bir ağaca omuzunu
  ben
  birlikte bir gülü tutuyoruz
  onunla ben
  bir vapur güvertesinde, denize bakıyor
  ben
  bir otel kapısındayım, izmir'de
  ben.)
  
  zamanlar geçtikçe neden
  mutluluk mahzunluk oluyor fotoğraflarda
  acaba
  keder mi, acı mı, hüzün mü dünyanın rengi
  mahzunluk mu yoksa yaşam
  ve doğruyu söyleyen yalnız
  o mu, rilke mi
  ölümünü içinde taşıyan.
  aşk mı yok ettiydi kocamı
  —ah, aşkların çocuk bahçesi
  neden ömrün çok kısa—
  oysa
  başlamak ne kadar güçtür, ne kadar incelikli
  sürdürmek, sadece sürdürmek
  öylesine kolay:
  hiçbir şey olmamış gibi
  kalp atışları, saat zembereği
  yıllar yıllar yıllar
  çözülmemiş bir bıkıntıyla birlikte
  kalıcı bir gülümseme yapıp da sevgisizliği..
  
  ek: bugün pazartesi, belki de pazartesi.
  
  seniha'nın günlüğünden /ııı
  
  'evler'den birindeyim, dışarda kar yağıyor
  üstüme kar yağıyor. kalbimin
  atışlarında eriyor kar
  üşümüyorum, üşümek elimde değil
  hiçbir şey elimde değil
  sevmek istiyorum, sevemiyorum
  çarpıyor birbirine kalbimin kapıları
  gülmek istiyorum, gülemiyorum
  öne geçiyor acılarımın çizgileri
  vermek istiyorum, veremiyorum
  geri çekiyor beni tenimin güçlü dokusu
  konuşmak istiyorum, konuşamıyorum
  kapanıyor büsbütün dudaklarım
  —demiştim, pembe bir çizgi olsun
  düğün çağrımızda o gün—
  'evler'den birindeyim, dışarda kar yağıyor
  aynada kar yağıyor parıltılarla
  abajuru yakıyorum: sarı kar
  —üç parmakla bira bardağını
  hafifçe tutan elim—
  dudağımı boyuyorum: pembe kar
  cemal'i düşünüyorum: acı kar
  ester'i düşünüyorum: kar duruyor
  cemile?
  kar yağmadı sanki. kar
  duygulara göre bir yağıp bir duruyor
  —demiştim o gün, o gece
  ve sonraları
  kan karda kaldı—
  kurtuluş’ta kar yağıyor—ne zaman yağsa—
  şöyle bir koltuğa çökerdim eskiden
  bacak bacak üstüne atardım
  hemen bir sigara yakmak gelirdi içimden
  (oysa şimdi yataktan yere değen bacaklarımın
  buruşuk bir etekliğe sarınıp da tozlu bir
  halıya basması biçimindedir her günkü
  oturmam kalkmam
  ve içime doğru yürüyen bir ağrı duyarım ne zaman
  kırmızı bir elmayı .soysam
  ve şimdi
  her yengi, her yenilgi
  her tutarsızlık, her ikilem
  güzelliğimi doldurur benim
  istesem de eskiyemem
  ve artık
  çok sesli bir müziğimdir ki ben
  tek zevki duyarken gövdemde
  kendimi kendime sunarken.)
  'evler'den birindeyim, bir org sesi bu
  yağdıkça yağan kardan
  çoktan eskimiş olmalı, diyorum katedralim
  ya da çökmüş olmalı çoktan
  (aşağıdan çağırıyorlar, usul usul iniyorum
  merdivenleri, basarak çiçekli karların üstüne,
  rengarenk. karşımda cüce bir kadınla kambur
  bir kadın ayaklarının altından gülüyorlar bana.
  gülüyorum ben de yağan kara ve çöken katedrale
  ve onlara. söyleşiyoruz ayaklarımızın altından
  ve
  geldikleri gibi gidiyorlar, hiçbir iz bırakmadan,
  hiçbir iz bırakmadan, hiçbir iz bırakmadan.)
  
  giyinip dışarı çıkıyorum hemen
  ben bu 'evler'e sığamam.
  
  seniha'nın günlüğünden /ıv
  
  've ölüm bahçesini buldu'
  
  oteller imzamdır benim
  —ah güzel yaşam! sevgilim ölüm!—
  şimdi bir otelin apacı sevinciyim.
  
  ey bardak taşıyanlar, kış ustaları
  sonbaharda ne yaparsınız
  ben ne yaparım
  kendime başka biriymiş gibi bakmaktan
  arta kalan bir çift gözü de
  kimbilir nerde bıraktım.
  ah güzel yaşam! sevgilim ölüm!
  göğsümden bir düğme daha çözdüm
  saçlarımı taradım
  yüzümdeki beni koyulaştırdım
  pudra süründüm biraz —hayır, iğrenmiyorum artık-
  kırıştı göz kenarlarım çoktan
  çantamı açtım kapadım —neler yoktu ki—
  bir ayna
  bir katedral fotoğrafı —renkli—
  sonbahardan da büyük
  boş bir tabut deseni
  anahtarsız bir anahtarlık
  adresler —hepsini yırttım attım—
  bir şiir kitabı nerval'den
  —ölünce tanrının
  bir ikinci yaşamım
  yaşamayı uman nerval'den—
  telefonu açtım —bilmem ki neden—
  rastgele çevirdim: iğrenç bir kadın sesi
  tanrım!
  hemen kapadım.
  alı güzel yaşam! sevgilim ölüm!
  ben yalnız ikinize hayranım
  bilin ki gitmiyorum 'başka evler'e artık
  o günden bugüne hiç çağrılmadım
  kapandım kapandım kapandım
  kabuklu bir deniz hayvanı gibi demin
  yağmurluğumun içine
  fırladım caddelere çıktım
  günaydın, dedim.sütünü esirgemeyen
  eski bir mezar taşına
  günaydın!
  ne güzel bir duruşun var senin
  doğayı kımıldatmadan
  ıslandım
  kıyılara indim, ıslak kumlara bastım
  ayak izlerimi sevdim, okşadım
  dolaştım dolaştım
  bir bankaya girdim çıktım
  biri bacağımı elledi tramvayda
  ses çıkarmadım
  ah güzel yaşam! sevgilim ölüm!
  seniha!
  seni bugün kıskandım
  otele döndüm akşama doğru.
  
  not: ben bugün biraz
  yaşamı kımıldattım
  bir bardak konyak içtim ve
  ölüme kurulandım.
  
  seniha'nın günlüğünden /v
  
  işte
  gördün
  demek ki böyle
  pencere pervazını —kirli çok—
  boyası dökülmüş yer yer
  lekeler lekeler lekeler
  işte, gördün, demek ki böyle
  koruklar sarkmış her yandan
  donuk, tozla kaplı koruklar
  ve lacivert bir görülmeyle
  ve
  limanın insan kokulu gürültüsüyle
  işte
  gördün
  demek ki böyle.
  gördün, görüverdin hemen
  demir arabayı rayların üstünde
  ve tahta bacaklı adamı —güneşe bakan—
  bakışlarında bir zamandışılık —öyle—
  gördün
  demir arabayı
  rayların üstünde
  ve tahta bacaklı adamı
  gürdün, görüverdin hemen.
  
  duydun
  duydun ki o boşluk sendin. katedral
  ayrıca bir boşluktu senin içinde
  senin senin senin
  hayır!
  dudaklarını büzme
  ayaklarını —evet— daya oraya
  oraya oraya
  tezgaha :koy dirseğini —koydun mu—
  iyi tut bardağını —iyi tut—
  bir iki kez döndür avucunda
  seniha!
  gördün mü bak
  buğulu bir hiçliktir, değil mi
  aynada titreşen bardak
  ve her şey
  değil mi, budur
  bir ölünün bir ölüye sorduğunu sormak.
  
  üç çiçek koymuşlar üç ayrı vazoya
  şuraya şuraya şuraya
  kalbindeki buruk pembelik
  bundan
  işittin işitmedin —ne çıkar—
  konuşur gibi onlar satıcısıyla.
  iki kişi durmuş köşede —tam köşede
  düzenli bir biçimde konuşuyorlar
  sen dişlerini vuruyorsun birbirine
  titreyerek yalnızlıktan
  —sanki istinye'yi dönünce
  porselenler yapıştıran bir ermeni var-
  kuşlar kuşların yanına, yapraklar
  yaprakların yanına
  hiçbir şey yalnız kalmıyor
  insandan başka dünyada
  seniha!
  duymuyorsun sen kendini
  başıboş bir müzik gibisin kırlarda,
  gün kendini yiyor —gün bile—
  üç çiçekle akşam oldu, ne yapsan
  kapıdaki çıngırak., yaşam ne çabuk geçiyor
  çıngırak
  gün erkek oldu seniha
  denizden çıktıktan sonra
  giyinmek kadar güzel
  gün erkek oldu
  gün senin oldu seniha
  upuzun gözlerin ki —lacivert—
  örtüldü akşamın asmalarıyla
  unutma, yaşamından iyisin
  yaşamın senden iyi
  kutsalsın, görkemlisin, kendine verilmişsin.
  
  seniha'nın günlüğünden /vı
  
  — kapının arkasında ne var
  — hiç!, hiçliğin adı
  — kapının arkasında ne var
  — kapının arkasında mı? tanrı
  — kapının arkasında ne var, kapının
  — bilmem ki ne var arkasında kapının
  — kapının arkasında ne var
  — bir bahçe, bir su kovası, içi boş
  — kapının arkasında..
  — incil
  — kapının arkasında ne var
  — bir tepe, boşaltılmış onun da içi
  — kapının arkasında ne var
  — bir duvar, tuğlasız, unutmuş dülger malasını
  — kapının arkasında ne var
  — havası kaçmış bir deniz yatağı
  — kapının arkasında ne var
  — bir çift kadın ayakkabısı —siyah—
  — kapının arkasında..
  — sökülmüş bir laterna, kutusu kalmış
  — kapının arkasında ne var
  — kurumuş böcek kabuklan, suyu çekilmiş bir deniz
  — kapının arkasında..
  — bir kuru kafa
  — kapının arkasında ne var
  — kapının arkasında mı? hiç!.
  belli belirsiz bir şarkı.
  odamdan çıktım
  koridoru geçtim —kimseler yoktu—
  merdivenleri indim —kimseye rastlamadım—
  (muhassen'den son kez çıkarken
  kimseye rastlamadım)
  bara baktım —kimseler yoktu—
  bir kadeh aldım, konyak doldurdum
  kadehi iki parmağım arasında tuttum tuttum
  kısarak gözlerimi kendime baktım
  otel, ben, konyak —neden olmasın—
  tanrı - isa - ruhülkudüs, dedim
  ben böyle dedim, acaba
  kimlerin avuntusuydum.
  
  dünyaya bir kere daha baktım cam kapının ardından
  dünyanın kokusunu duydum
  kendi kokumu?
  elbette duydum
  geçmeyen bir kokuydu —yaşlılık kokusu mu—
  çıkardım çantamdan chanel'imi
  biraz süründüm.
  dedim ki,bugün de bitti gündüzüm
  otel, ben, konyak
  tanrı-isa-ruhülkudüs
  vahşetin son öyküsüyüm
  belki ilk öyküsüyüm
  ışığımı söndürdüm: beyaz karanlık.
  
  seniha'nın günlüğünden /vıı
  
  özür dilerimdünya
  benbu otelden çıkamam
  imza: seniha
  
  esterin söyledikleri
  
  kendime
  
  kimseye karıştım mı? hiç karışmadım
  bu ki bana tuhaf sayılmadı
  gözleyip sordum mu hiç? hayır sormadım
  bu ki bana yalan sayılmadı
  acımak işim miydi? hayır
  bir evden olmak kötü müydü? hayır
  zamana zamanla bakmak ne idi ki
  baktım
  tarlayı tarlayla ölçtüm
  meyvayı meyvayla ölçtüm
  denizi denizle ölçtüm
  göğü gökle ölçtüm
  zaten insanı insanla ölçtüm ki
  buruk bir tat mı duydum
  ve duydum
  her şey ki bir yorumdu, sonuç değildi
  sonuç ki zaten yoktu
  
  sen ki kim
  beni bütün bütün bırakma.
  
  istek
  
  çünkü ağzım öyle istedi
  dudaklarım öyle istedi
  ve göğsüm ve avucumun çukuru
  ve arkam ve önüm ve boynum
  öyle istedi
  
  çıplaklığımla övünürüm
  dişiliğimle övünürüm
  benim olan her şeyi kullanırım
  kullanmak ayıp mıdır? değildir
  ayıp olan ki nedir?
  ben bunları bir güzellik bilirim
  yüreğimin gözlerini kapatma
  o ben ki her şeye daha iyi -bakayım
  bir evdeki dört kişiden biriyim
  kendimi onlardan istedim mi? istemedim
  sözlerine uydum mu? hayır uymadım
  ve bana demediler ve zaten demediler
  herkes suyuna daldı
  levyatanı olta ile çekebilir misin
  herkes suyuna daldı
  
  yüreğim pekişiktir.
  
  kan yargısı
  
  akşamı karşıma aldım
  cemile karşımdaydı
  cemal'i karşıma aldım
  seniha karşımdaydı
  güzel otlar yaktım onlara
  zeytin çıkardım
  sürahiyle içki çıkardım
  seniha'nın gözlerinde pek çoktur
  kan yargısı çıkardım
  bugün akşama 'kadar
  her şey bana iyi oldu
  çünkü durgun günler bana çoktur
  dışarı çıktım, dolaştım
  gün gündür kendimle söyleştim biraz
  bir lavtaya girdim, boşaldım
  eve döndüm, o ne ki bana çoktur
  
  sütten kesilmiş çocuk mudur ki canım
  canımı yatıştırdım, susturdum.
  
  göz suyumda
  
  yüreğimi genişlettiğim zaman
  cemile bana sığsın
  ben onun göklerinden biraz fazlayım
  o bana sığsın
  yalnızlık ondan gitsin, kötü mü dedim
  gitmezse ne yapsın, kötü mü dedim
  ben neyin nesiyim ki ve herkes neyin nesi
  alışamıyorsak birbirimize
  sevemiyorsak birbirimizi
  demem ki bir ben mi kaldım
  kurtuluş'ta üç kış ne demek
  birinde portakallar dondu
  birinde ipler dondu pencereden pencereye
  birinde yaşam dondu ve soldu
  seniha'yı koydular ol solgunluğa
  o istedi ve oldu
  her otelden bir mektup
  dünyada sanki çok şemsiye bozuldu
  
  gittim ki yetişemedim
  döndüm ki yetişemedim
  her otel bir oteli bir gül gibi doğurdu
  canım ağrıdı gün gün
  
  küçüldü küçüldü küçüldü
  göz suyumda bütün oteller.
  
  akmayı duydum
  
  ben ben idim, onlar oydular
  karanlık indi bize sığındı
  yılları çok çağlar gibiyiz
  günleri çok yıllar gibiyiz
  uzun sessiz bir ağlamak gibiyiz
  geyik akar suları özleyince
  akmamız yok, çekilmiş nehirler gibiyiz
  
  yelin sürdüğü yaprağı mı iteceğim
  kötülük nedir, var mıydı bilenimiz
  iyilik nedir, var mıydı bilenimiz
  ana karnında sütten
  bembeyaz örülmüşüz de
  derim ki —demek istemem— vahşetin imleriyiz
  
  ben ben idim, onlar oydular
  geçip de geri dönmeyen bir yeliz
  insan akar insanı özleyince
  yılları çok bir gün gibiyiz
  
  akmadık.
  
  o bile
  
  benim sözüme göre
  gözün bildiğini el bilmez
  elin bildiğini ağız bilmez
  sözüme göre utanınm
  yüreğim utanmak bilmez
  
  hey şimdi ne oldular. seniha
  çelişkili yaşamına kovuldu
  herkes ki biraz kovuldu
  büyüdükçe yaşlanıyorsa çocukluk
  cemal ne oldu
  
  bildiğimiz tek şey yalnızlık
  o bile şimdi ne oldu
  hey şimdi ne oldular. cemile
  anısız dünyasında anılarla boğuldu
  
  kaldıysa bir o kaldı
  içimizde bir vahşeti uyandırma .korkusu.
  
  düşüş
  
  cüce bir icadınla kambur bir kadın
  günü söylendiler bir park kanepesinde
  ve artık gitmediler, çürikü hiç gitmediler
  ayaklarının altına düşüp
  orada gizlendiler
  
  seniha'yla cemile
  dünyalarının altına düştüler
  günlerinin kışları
  karlarıyla örttü onları
  
  sen bunu söyledin ya
  kendin için bilme.
  
  duruş
  
  ki bazı sözlerin anlamı
  o sözlerin söylenişindedir
  
  yılların sayısına girmediyse seniha
  nereden zaman almıştır
  
  ki bazı durumlara söz yoktur
  hem neden olsun
  her durumun dili daha başka durumlardır
  
  ben bu derinliği bu kadar
  nerden bulayım
  ki herkes nerden bulsun
  bulmanın dili aramaktır.
  
  doğuş
  
  insan ki yok ise yoktur
  kimdir bu hilmi bey ki, yoktur
  bu böyle değilse benim sözüm hiçe insin
  
  ileri gidiyor cemile, o orada yok
  arkaya gidiyor, onu sezemiyor
  sola yönleniyor, onu seçemiyor
  sağda gizleniyorsa, onu göremiyor
  
  öyleyse yığınla mektup
  ne durur bir çekmecede
  
  o ki bir gün bunu bana söyledi:
  olana değil de olmayana yazmak
  çünkü beni süsledi
  
  ey benim ıslak yalnızlığım
  umudum senden doğsun.
  
  umuş
  
  bütün iyi kitapların sonunda
  bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
  meltemi senden esen
  soluğu sende olan
  yeni bir başlangıç vardır
  
  parmağını sürsen elmaya, rengini anlarsın
  gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın
  onu işitsen, yuvarlağı sende kalır
  her başlangıçta yeni bir anlam vardır.
  
  nedensiz bir çocuk ağlaması bile
  çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.
  
  ikilemler
  
  bu gözyaşları benim mi
  camdaki yağmur taneleri mi yoksa?
  
  acıyla sevinç de
  birbiriyle içiçe mi
  terketmeden biri ötekini?
  
  mutsuzluk mutluluğu örerken
  masmavi bir boyun atkısı gibi?
  
  bunları ben mi söyledim
  ester mi, o mu söyledi?
  
  sesi yok kendisi var
  gözleri yok kendisi var
  cemal'siz cemile'siz
  seniha bir otelde
  ya ölü ya kimsesiz.
  
  özleyiş
  
  gülüşümü ıslattım —kar yağdı bütün gün—
  daha yağsın
  kar yağsın bütün otellerin üstüne
  üstüne üstüne bütün otellerin
  kar yağsın
  lacivert gözlerine seniha'nın
  
  hiç bitmesin, yağsın
  karla dolsun göğsünün katedrali
  avluya düşen org uyansın
  
  özlemim sanadır, varsın
  kar yağsın, daha yağsın
  seni andırıncaya kadar.
  
  saplantı
  
  sözlerim kendim üstüne
  gölgem beni istedi
  o ki istedi
  suyum beni istedi
  o ki istedi
  cemile beni istedi
  ne oldu? hiç! alışamadım
  kartalın bir kayaya çarpışı idi
  
  soyundum, giyindim, tekrar soyundum
  arada olacağın düşünü kurdum
  zevk duydum bundan
  cemile anlamadı, cemal hiç anlamadı
  seniha görmedi ki
  ve göstermedim
  
  sözlerim kendim üstüne
  bir uzak yerlere gitmek üstüne
  sanki günler tek bir güne birikti
  bense çıkmazda kaldım, usandım
  çıkmazlarda üstüste
  birikmiş ufuklar kadar derindim
  
  ve dedim: elbette deneyeceğim.
  
  gidemeyiş
  
  güz ve kış ve ilkbahar geçti
  yaz çarçabuk geçti
  hepsi tekrar tekrar geçtiler
  bu bana uzun geldi
  
  gecem avurtlarım gibi çöktü
  ve çöktüm
  sabahım, sabahlarım
  kabından taşan sütler gibi büyüdü
  ve taştım
  gün güne taşındı, yıl yıla
  gitmedim, gidemedim
  
  ki dedim
  bana söz vermeliydi biri
  sesi uzaklardan gelen
  görünmez yıllarla ilgili.
  
  biliş
  
  ve hemen gidemedim
  ve artık gidemedim
  ve sonra hiç gidemedim
  kurtuluş'ta, son durakta bir tramvay ölüsü
  sanki ben
  öylece kalakaldım
  
  hepimiz kalakaldık
  elimizde tetiği çekilemeyen
  namlusu yönsüz bir tabanca gibi.
  
  yeniliş
  
  açılmamış bir şarap şişesiydim
  ki öyle kaldım
  acımı köpürtmedim
  içime sağdım
  gözyaşlanmı göstermedim
  ki sildim
  özgürlüğüm beni tutsak düşürdü
  başaramadım
  
  içimde kara kara bulutlar sallandı
  ki sallandılar
  dışarı yağamadım
  
  ve yenildim ve sustum.
  
  bitmeyen
  
  ve ağzım ağzını öptü ise
  çünkü için sözle doludur
  elim eline değdi ise
  çünkü elin yaratılmış işler doğurur
  gözlerine baktım ise
  ki bakmışımdır
  onlar bir denizi sezme derinliğindedir
  ve saçlarına
  ve boynuna
  ve omuzlarına
  baktım ise
  ki bakmışımdır
  onlar bir kuşun uçuşunu
  sezme derinliğindedir
  
  ey sözlerim benim
  onlar ki bana her zaman
  bir diriliş verenedir
  
  meselim bitmeyendedir.
  
  düş
  
  gökte, gökkuşağının üstünde
  yedi renkli musa'lar
  yedi lambalı, yedi güvercinli muhassen'den
  yedi renkli sesler üflüyorlar aşağıya
  aşağıda
  seniha
  bir elinde sigarası
  oturmuş kıpkırmızı bir bahçe koltuğuna
  önünde
  masa masa masa —çok değil, hepsi bir masa-
  mermer bir masa
  gümüş bir masa
  zümrüt bir masa
  seniha birasını içiyor —bir eli de birasında—
  sonsuz bir bira
  sessiz bir bira
  cam akışlı bir bira
  saçlarında başaklar, tavus tüyleri
  gözleri
  gözleri ses veriyor
  seng-i laciverdi gözleri
  son yudumunu da alıyor birasından
  yere dökülüyor ipek şalı
  yere sızıyor
  yeri alıyor
  birlikte götürüyor yeri
  katlar gibi bir halıyı durmadan
  parmaklarından altın bir anahtarlık sarkıyor
  ve anahtarlar anahtarlar
  —çok değil, hepsi hepsi bir anahtar—
  fildişi bir tahtırevana biniyor
  kaldırıyoruz onu dört kişi
  ben, cemile ve cemal
  bir de sonsuzluk
  tutuyoruz havada bir süre onu
  o gülümsüyor bize durmadan
  ve kalabalığa
  yaldızlar dökülüyor dudaklarından
  lambalar, güvercinler dökülüyor
  çiçekli laledanlar, çeşmibülbüller
  kristal boy aynaları
  ve gelin telleri, pırlantalı taçlar
  
  sedef kakmalı bir tramvay geçiyor yakınımızdan
  ince bir org sesini sürükleyerek
  benekli bir örtü çekiyor üstüne dünya
  
  hepimiz kayboluyoruz.
  
  uyanış
  
  uyanıyorum uyanıyorum
  dört duvar
  evet, dört duvar
  peki duvarın arkasında ne var
  
  — duvarın arkasında ne var
  — bir çocuk, bir çocuk daha, çocuklar..
  — duvarın arkasında ne var
  — bir kaçlın, katolik, yas giysilerini çıkarmış
  — duvarın arkasında ne var
  — yaşlı bir adam, dinleniyor güneşte
  — duvarın arkasında ne var
  — bir gemi, yolcu gemisi, ışıklar içinde
  — duvarın arkasında..
  — bir çim makası, bir havuz
  — duvarın arkasında, duvarın..
  — bir piyano, büyük çok, bir de viyola
  — duvarın arkasında ne var
  — avdan dönüyor balıkçılar, balığın 'deniz içi' renginde
  — duvarın arkasında ne var
  — ne olsun, bir lunapark, kartopu kadar o da
  — duvarın arkasında..
  — çünkü, işte, şimdi, sonra...
  — duvarın arkasında, duvarın..
  — beyaz beyazlık
  — duvarın arkasında ne var
  — bir şarkı, anlamlı çok
  — duvann arkasında ne var
  — bir melek, üç kanatlı
  — duvann arkasında..
  ne olsun duvarın arkasında
  yıkanmış, arınmış bir gök köpük köpük bir dünya
  dört duvar? evet, dört duvar.
  
  bitiş
  
  ester'in söyledikleridir
  yalnızlığına korku vurma
  
  ester'in söyledikleridir
  ve gelsin ve geçsin bütün sözlerim
  gelsin ve geçsin
  
  ester'in söyledikleridir
  insanların içinden
  kendim olup taşayım
  
  ester'in söyledikleridir
  insanlara uzaklık vurma
  ama herkes ki kendisi olsun
  sonra herkes kendisi olsun
  bir gün herkes kendisi olsun
  
  ester'in söyledikleridir
  dünyada bakınıp durma
  bütün ol ve ayn tut 'ki kendini
  zaten öyledir
  çünkü öyledir....
• ben ve annemdir. universite sinavina hazirlanirken, hatirliyorum da, her ara vermek istedigimde, her canim sikildiginda, "anneeee, gel ben yine bunaldim ders calismaktan, gel bezik oynayalim" dedigimde, bana asla hayir dememistir. bezigin de benim icin boyle bir anisi vardir iste...
• oturup sessizce izlenmesi gereken kadinlardir. oyle hiiic karismadan, bulasmadan...
• "sanki bir suya anlatıldım da bilinemedim
  ben
  benzersiz bir geyiği okşar gibi
  sevgisizliği okşayıp geçtim
  yol boyunca insanların
  uzak yakınlığını
  okşayıp geçtim"
• maalesef bundan sonra hep entellikte kulak yakan sınır ile hatırlanacak olan şiirdir. en azından benim için.
• "ne tuhaf, herkes bir yerlere bakıyor
  hiç kımıldamadan
  bir ışık parçası düşüyor annemin yüzüne
  arada kovmak için elini sallıyor yalnız
  
  -dalgınlık, başka değil-
  neyi bitiriyoruz, neyi başlatıyoruz
  neyi bekliyoruz, bilmem ki
  kapı mı çalınıyor ne -gidip açıyorum-
  kimse yok
  peki
  nasıl karşılanır yok olan bir şey
  karşılıyorum
  birlikte salona geçiyoruz. "
  
  hey gidi edip!! işte aynı şiirin, işte yeni anlamlar, işte şiiri gerçekten anlamalar...