into somethin

• larry young'ın 12 kasım 1964'te elvin jones, grant green ve sam rivers ile beraber blue note recordings stüdyolarında kaydettiği şahane albüm.
  hatta bu albümün bir yıl sonra kaydedeceği çok üst düzey (bkz: unity)'nin de sinyallerini verdiğini belirtmek lazım.
  
  larry young, jimmy smith'e göre daha modal çalan; "bluesy olmayan hammond'cı" olarak tanımlanan biri olmakla beraber aslında blues ruhunu kaybetmiş biri değil; gerçi yirmili yaşlarına gelmeden de bunu kanıtlıyordu, ölmeden hemen önce de kanıtladı. bu albümde ise perçinlemiş. 6/8'lik açılış eseri tyrone da bunun güzel bir göstergesi, dördüncü -bomba- eser olan backup da. özellikle elvin jones'la sadece hammond-davul olarak yer aldıkları kısımlarda iki kişinin bu denli geniş ve 'büyük' müziği nasıl icra edebildiklerini ruhen anlayabilmiş değilim; duyumdaki ayrıksılığa mı hayran olayım, birbirlerini nasıl indüklediklerini düşünerek mi albümü bir kez daha dinleyeyim karar veremiyorum.
  hadi, unity'deki monk's dream yorumunda da bu ikili iletişimin en üst düzey yorumunu duyduğumu söyleyeyim; ritha'nın (ustaca bestelendiğini ayrıca belirtmek gerekiyor, larry young 'hisseden' biriymiş.) quartet versiyonundaki sam rivers haykırışlarında gizemin asla çözülemeyişinden mi söz edeyim; yine karar veremiyorum.
  
  sam rivers o dönem hem miles davis'in tokyo konserinde çalıyor, hem kendi quartetiyle çalıyor, hem trio çalıyor; hem de sideman olarak türlü blue note albümlerinde yer alıyormuş. belli ki kendi özgünlüğünü olgunlaştıkça daha da belirgin hale getirmiş. bir de, green'in teknik olarak üst düzey derdi olmaksızın 'müzik için müzik' prensibiyle çaldığını ve eserlerin melodik yapısını kat kat güzelleştirdiğini ve soyutluğu biraz yeryüzüne çekebildiğini dile getireyim. plaza de toros gibi flamenco-esk bir bestenin yaratıcılığı da hürmet edilesi.
  
  • tyrone
  • plaza de toros
  • paris eyes
  • backup
  • ritha (hem trio, hem de rivers'lı quartet versiyonuna dikkat!)