ester'in söyledikleri

• "ester'in söyledikleri"
  kendime, istek, kan yargısı, göz suyumda, akmayı duydum, o bile, düşüş, duruş, doğuş, umuş, ikilemler, özleyiş, saplantı, gidemeyiş, biliş, yeniliş, bitmeyen, düş, uyanış, bitiş şiirleridir söyledikleri esterin. başlıkların kendi içindeki sırasının ve ahenginin sarsıcılığıyla bezik oynayan kadınlarda edip cansever kurduğu son sahnedir.
• "...
  ester'in söyledikleridir
  dünyada bakınıp durma
  bütün ol ve ayrı tut ki kendini
  zaten öyledir
  çünkü öyledir.
  ..."^*
• "sütten kesilmiş çocuk mudur ki canım
  canımı yatıştırdım, susturdum."
• <<
  ve hemen gidemedim
  ve artık gidemedim
  ve sonra hiç gidemedim
  kurtuluş'ta, son durakta bir tramvay ölüsü
  sanki ben
  öylece kalakaldım
  
  hepimiz kalakaldık
  elimizde tetiği çekilmeyen
  namlusu yönsüz bir tabanca gibi..
  >>
• "açılmamış bir şarap şişesiydim
  ki öyle kaldım
  acımı köpürtmedim
  içime sağdım
  gözyaşlarımı göstermedim
  ki sildim
  özgürlüğüm beni tutsak düşürdü
  başaramadım
  
  içimde kara kara bulutlar sallandı
  ki sallandılar
  dışarı yağamadım
  
  ve yenildim ve sustum."
• "ester'in söyledikleridir
  insanlara uzaklık vurma
  ama herkes ki kendisi olsun
  sonra herkes kendisi olsun
  bir gün herkes kendisi olsun."
• edip cansever şiirleridir.
  •
  kendime
  
  kimseye karıştım mı? hiç karışmadım
  bu ki bana tuhaf sayılmadı
  gözleyip sordum mu hiç? hayır sormadım
  bu ki bana yalan sayılmadı
  acımak işim miydi? hayır
  bir evden olmak kötü müydü? hayır
  zamana zamanla bakmak ne idi ki
  baktım
  tarlayı tarlayla ölçtüm
  meyvayı meyvayla ölçtüm
  denizi denizle ölçtüm
  göğü gökle ölçtüm
  zaten insanı insanla ölçtüm ki
  buruk bir tat mı duydum
  ve duydum
  her şey ki bir yorumdu, sonuç değildi
  sonuç ki zaten yoktu
  
  sen ki kim
  beni bütün bütün bırakma.
  
  •
  istek
  
  çünkü ağzım öyle istedi
  dudaklarım öyle istedi
  ve göğsüm ve avucumun çukuru
  ve arkam ve önüm ve boynum
  öyle istedi
  
  çıplaklığımla övünürüm
  dişiliğimle övünürüm
  benim olan her şeyi kullanırım
  kullanmak ayıp mıdır? değildir
  ayıp olan ki nedir?
  ben bunları bir güzellik bilirim
  yüreğimin gözlerini kapatma
  o ben ki her şeye daha iyi -bakayım
  bir evdeki dört kişiden biriyim
  kendimi onlardan istedim mi? istemedim
  sözlerine uydum mu? hayır uymadım
  ve bana demediler ve zaten demediler
  herkes suyuna daldı
  levyatanı olta ile çekebilir misin
  herkes suyuna daldı
  
  yüreğim pekişiktir.
  
  •
  kan yargısı
  
  akşamı karşıma aldım
  cemile karşımdaydı
  cemal’i karşıma aldım
  seniha karşımdaydı
  güzel otlar yaktım onlara
  zeytin çıkardım
  sürahiyle içki çıkardım
  seniha’nın gözlerinde pek çoktur
  kan yargısı çıkardım
  bugün akşama ‘kadar
  her şey bana iyi oldu
  çünkü durgun günler bana çoktur
  dışarı çıktım, dolaştım
  gün gündür kendimle söyleştim biraz
  bir lavtaya girdim, boşaldım
  eve döndüm, o ne ki bana çoktur
  
  sütten kesilmiş çocuk mudur ki canım
  canımı yatıştırdım, susturdum.
  
  •
  göz suyumda
  
  yüreğimi genişlettiğim zaman
  cemile bana sığsın
  ben onun göklerinden biraz fazlayım
  o bana sığsın
  yalnızlık ondan gitsin, kötü mü dedim
  gitmezse ne yapsın, kötü mü dedim
  ben neyin nesiyim ki ve herkes neyin nesi
  alışamıyorsak birbirimize
  sevemiyorsak birbirimizi
  demem ki bir ben mi kaldım
  kurtuluş’ta üç kış ne demek
  birinde portakallar dondu
  birinde ipler dondu pencereden pencereye
  birinde yaşam dondu ve soldu
  seniha’yı koydular ol solgunluğa
  o istedi ve oldu
  her otelden bir mektup
  dünyada sanki çok şemsiye bozuldu
  
  gittim ki yetişemedim
  döndüm ki yetişemedim
  her otel bir oteli bir gül gibi doğurdu
  canım ağrıdı gün gün
  
  küçüldü küçüldü küçüldü
  göz suyumda bütün oteller.
  
  •
  akmayı duydum
  
  ben ben idim, onlar oydular
  karanlık indi bize sığındı
  yılları çok çağlar gibiyiz
  günleri çok yıllar gibiyiz
  uzun sessiz bir ağlamak gibiyiz
  geyik akar suları özleyince
  akmamız yok, çekilmiş nehirler gibiyiz
  
  yelin sürdüğü yaprağı mı iteceğim
  kötülük nedir, var mıydı bilenimiz
  iyilik nedir, var mıydı bilenimiz
  ana karnında sütten
  bembeyaz örülmüşüz de
  derim ki ‘demek istemem’ vahşetin imleriyiz
  
  ben ben idim, onlar oydular
  geçip de geri dönmeyen bir yeliz
  insan akar insanı özleyince
  yılları çok bir gün gibiyiz
  
  akmadık.
  
  •
  o bile
  
  benim sözüme göre
  gözün bildiğini el bilmez
  elin bildiğini ağız bilmez
  sözüme göre utanırım
  yüreğim utanmak bilmez
  
  hey şimdi ne oldular. seniha
  çelişkili yaşamına kovuldu
  herkes ki biraz kovuldu
  büyüdükçe yaşlanıyorsa çocukluk
  cemal ne oldu
  
  bildiğimiz tek şey yalnızlık
  o bile şimdi ne oldu
  hey şimdi ne oldular. cemile
  anısız dünyasında anılarla boğuldu
  
  kaldıysa bir o kaldı
  içimizde bir vahşeti uyandırma .korkusu.
  
  •
  düşüş
  
  cüce bir icadınla kambur bir kadın
  günü söylendiler bir park kanepesinde
  ve artık gitmediler, çünkü hiç gitmediler
  ayaklarının altına düşüp
  orada gizlendiler
  
  seniha’yla cemile
  dünyalarının altına düştüler
  günlerinin kışları
  karlarıyla örttü onları
  
  sen bunu söyledin ya
  kendin için bilme.
  
  •
  duruş
  
  ki bazı sözlerin anlamı
  o sözlerin söylenişindedir
  
  yılların sayısına girmediyse seniha
  nereden zaman almıştır
  
  ki bazı durumlara söz yoktur
  hem neden olsun
  her durumun dili daha başka durumlardır
  
  ben bu derinliği bu kadar
  nerden bulayım
  ki herkes nerden bulsun
  bulmanın dili aramaktır.
  
  •
  doğuş
  
  insan ki yok ise yoktur
  kimdir bu hilmi bey ki, yoktur
  bu böyle değilse benim sözüm hiçe insin
  
  ileri gidiyor cemile, o orada yok
  arkaya gidiyor, onu sezemiyor
  sola yönleniyor, onu seçemiyor
  sağda gizleniyorsa, onu göremiyor
  
  öyleyse yığınla mektup
  ne durur bir çekmecede
  
  o ki bir gün bunu bana söyledi:
  olana değil de olmayana yazmak
  çünkü beni süsledi
  
  ey benim ıslak yalnızlığım
  umudum senden doğsun.
  
  •
  umuş
  
  bütün iyi kitapların sonunda
  bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
  meltemi senden esen
  soluğu sende olan
  yeni bir başlangıç vardır
  
  parmağını sürsen elmaya, rengini anlarsın
  gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın
  onu işitsen, yuvarlağı sende kalır
  her başlangıçta yeni bir anlam vardır.
  
  nedensiz bir çocuk ağlaması bile
  çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.
  
  •
  ikilemler
  
  bu gözyaşları benim mi
  camdaki yağmur taneleri mi yoksa?
  
  acıyla sevinç de
  birbiriyle içiçe mi
  terketmeden biri ötekini?
  
  mutsuzluk mutluluğu örerken
  masmavi bir boyun atkısı gibi?
  
  bunları ben mi söyledim
  ester mi, o mu söyledi?
  
  sesi yok kendisi var
  gözleri yok kendisi var
  cemal’siz cemile’siz
  seniha bir otelde
  ya ölü ya kimsesiz.
  
  •
  özleyiş
  
  gülüşümü ıslattım ‘kar yağdı bütün gün’
  daha yağsın
  kar yağsın bütün otellerin üstüne
  üstüne üstüne bütün otellerin
  kar yağsın
  lacivert gözlerine seniha’nın
  
  hiç bitmesin, yağsın
  karla dolsun göğsünün katedrali
  avluya düşen org uyansın
  
  özlemim sanadır, varsın
  kar yağsın, daha yağsın
  seni andırıncaya kadar.
  
  •
  saplantı
  
  sözlerim kendim üstüne
  gölgem beni istedi
  o ki istedi
  suyum beni istedi
  o ki istedi
  cemile beni istedi
  ne oldu? hiç! alışamadım
  kartalın bir kayaya çarpışı idi
  
  soyundum, giyindim, tekrar soyundum
  arada olacağın düşünü kurdum
  zevk duydum bundan
  cemile anlamadı, cemal hiç anlamadı
  seniha görmedi ki
  ve göstermedim
  
  sözlerim kendim üstüne
  bir uzak yerlere gitmek üstüne
  sanki günler tek bir güne birikti
  bense çıkmazda kaldım, usandım
  çıkmazlarda üstüste
  birikmiş ufuklar kadar derindim
  
  ve dedim: elbette deneyeceğim.
  
  •
  gidemeyiş
  
  güz ve kış ve ilkbahar geçti
  yaz çarçabuk geçti
  hepsi tekrar tekrar geçtiler
  bu bana uzun geldi
  
  gecem avurtlarım gibi çöktü
  ve çöktüm
  sabahım, sabahlarım
  kabından taşan sütler gibi büyüdü
  ve taştım
  gün güne taşındı, yıl yıla
  gitmedim, gidemedim
  
  ki dedim
  bana söz vermeliydi biri
  sesi uzaklardan gelen
  görünmez yıllarla ilgili.
  
  •
  biliş
  
  ve hemen gidemedim
  ve artık gidemedim
  ve sonra hiç gidemedim
  kurtuluş’ta, son durakta bir tramvay ölüsü
  sanki ben
  öylece kalakaldım
  
  hepimiz kalakaldık
  elimizde tetiği çekilemeyen
  namlusu yönsüz bir tabanca gibi.
  
  •
  yeniliş
  
  açılmamış bir şarap şişesiydim
  ki öyle kaldım
  acımı köpürtmedim
  içime sağdım
  gözyaşlanmı göstermedim
  ki sildim
  özgürlüğüm beni tutsak düşürdü
  başaramadım
  
  içimde kara kara bulutlar sallandı
  ki sallandılar
  dışarı yağamadım
  
  ve yenildim ve sustum.
  
  •
  bitmeyen
  
  ve ağzım ağzını öptü ise
  çünkü için sözle doludur
  elim eline değdi ise
  çünkü elin yaratılmış işler doğurur
  gözlerine baktım ise
  ki bakmışımdır
  onlar bir denizi sezme derinliğindedir
  ve saçlarına
  ve boynuna
  ve omuzlarına
  baktım ise
  ki bakmışımdır
  onlar bir kuşun uçuşunu
  sezme derinliğindedir
  
  ey sözlerim benim
  onlar ki bana her zaman
  bir diriliş verenedir
  
  meselim bitmeyendedir.
  
  •
  düş
  
  gökte, gökkuşağının üstünde
  yedi renkli musa’lar
  yedi lambalı, yedi güvercinli muhassen’den
  yedi renkli sesler üflüyorlar aşağıya
  aşağıda
  seniha
  bir elinde sigarası
  oturmuş kıpkırmızı bir bahçe koltuğuna
  önünde
  masa masa masa -çok değil, hepsi bir masa-
  mermer bir masa
  gümüş bir masa
  zümrüt bir masa
  seniha birasını içiyor -bir eli de birasında-
  sonsuz bir bira
  sessiz bir bira
  cam akışlı bir bira
  saçlarında başaklar, tavus tüyleri
  gözleri
  gözleri ses veriyor
  seng-i laciverdi gözleri
  son yudumunu da alıyor birasından
  yere dökülüyor ipek şalı
  yere sızıyor
  yeri alıyor
  birlikte götürüyor yeri
  katlar gibi bir halıyı durmadan
  parmaklarından altın bir anahtarlık sarkıyor
  ve anahtarlar anahtarlar
  -çok değil, hepsi hepsi bir anahtar-
  fildişi bir tahtırevana biniyor
  kaldırıyoruz onu dört kişi
  ben, cemile ve cemal
  bir de sonsuzluk
  tutuyoruz havada bir süre onu
  o gülümsüyor bize durmadan
  ve kalabalığa
  yaldızlar dökülüyor dudaklarından
  lambalar, güvercinler dökülüyor
  çiçekli laledanlar, çeşmibülbüller
  kristal boy aynaları
  ve gelin telleri, pırlantalı taçlar
  
  sedef kakmalı bir tramvay geçiyor yakınımızdan
  ince bir org sesini sürükleyerek
  benekli bir örtü çekiyor üstüne dünya
  
  hepimiz kayboluyoruz.
  
  •
  uyanış
  
  uyanıyorum uyanıyorum
  dört duvar
  evet, dört duvar
  peki duvarın arkasında ne var
  
  – duvarın arkasında ne var
  – bir çocuk, bir çocuk daha, çocuklar..
  – duvarın arkasında ne var
  – bir kaçlın, katolik, yas giysilerini çıkarmış
  – duvarın arkasında ne var
  – yaşlı bir adam, dinleniyor güneşte
  – duvarın arkasında ne var
  – bir gemi, yolcu gemisi, ışıklar içinde
  – duvarın arkasında..
  – bir çim makası, bir havuz
  – duvarın arkasında, duvarın..
  – bir piyano, büyük çok, bir de viyola
  – duvarın arkasında ne var
  – avdan dönüyor balıkçılar, balığın ‘deniz içi’ renginde
  – duvarın arkasında ne var
  – ne olsun, bir lunapark, kartopu kadar o da
  – duvarın arkasında..
  – çünkü, işte, şimdi, sonra…
  – duvarın arkasında, duvarın..
  – beyaz beyazlık
  – duvarın arkasında ne var
  – bir şarkı, anlamlı çok
  – duvann arkasında ne var
  – bir melek, üç kanatlı
  – duvann arkasında..
  ne olsun duvarın arkasında
  yıkanmış, arınmış bir gök köpük köpük bir dünya
  dört duvar? evet, dört duvar.
  
  •
  bitiş
  
  ester’in söyledikleridir
  yalnızlığına korku vurma
  
  ester’in söyledikleridir
  ve gelsin ve geçsin bütün sözlerim
  gelsin ve geçsin
  
  ester’in söyledikleridir
  insanların içinden
  kendim olup taşayım
  
  ester’in söyledikleridir
  insanlara uzaklık vurma
  ama herkes ki kendisi olsun
  sonra herkes kendisi olsun
  bir gün herkes kendisi olsun
  
  ester’in söyledikleridir
  dünyada bakınıp durma
  bütün ol ve ayn tut ‘ki kendini
  zaten öyledir
  çünkü öyledir.
• en sevdiğim kısım olan bitiş kısmı için suno ai'da yaptırdığım dinletisi için