tahtakale ^*

• edip canseveri'i sevme nedenlerinden sadece biri. "bir asker, öyle bir asker ki, doğduğu günden beri izinli / dünyaya izinli, kadına izinli, sevmeye izinli" demiştir edip cansever bu şiirinde. insan bir kere askere gitse hatta gitmese bile şiirin yazılan değil bakılan bir şey olduğunu kavrar bu dizeyle. bir askere böyle bakabilmek şiirdir işte. aynen phoenix şiirinde "kim bakardı uzağa köpekleri saymasam" dediği gibi. köpeklerin neden hep uzağa baktığını hiç düşündünüz mü?
  
  govdesi ince uzun, eliyse peynir ekmekli
  beni mi suzuyor ne, cay mi iciyor ne, anlamadim
  bir asker, oyle bir asker ki, dogdugu gunden beri izinli
  dunyaya izinli, kadina izinli, sevmeye izinli
  bilmem ki nasil olmus her yerden cikivermisler
  urkek ve devamli insan yuzleri.
  
  gunesler gidiyor camlarda, bayburt'ta aksam yemegi
  kolunu kaldiriyor biraz, yuzunu eksitiyor biraz,
  biraz da donkisotvari
  biriyse elini atmis durmadan karistiriyor
  cebini karistiriyor, guldukce guluyor kadinin biri
  guldukce guluyor ya da gulmuyor iste guldukce
  adamla sikinti catilmis silahlar gibi.
  
  cocuksun, anlamiyorsun, suslemisler her yeri
  dokunsan aglayacak, konussan
  susmayacaklar bir daha
  elleri vardir bilseniz, durmadan bizi gosterir elleri
  baksaniz bakilirlar, sevseniz sevilirler kimseye benzemeden
  biri de bir kadindir alinmis efsanelerden
  bir kadindir guzelim unutmus erkekleri.
  
  bu sandik, tahta sandik, ustunde gul resimleri
  yaninda bir adamla sanirim dogu illerinden
  uc asker tiras olmus, beyaza kesmis yuzleri
  seker mi yiyorlar ne, dus mu kuruyorlar ne, anlamadim
  belki de bir tanrisi var acinin, huznun, ayriligin
  ki durup dururken oyle ansizin yurudukleri...