bir devrimcinin armonikası

• binlerce binlerce çocuk
  koşarak dokumuş benim kumaşımı
  hançeremdeki bu şehrin
  o geçimsiz mushafı
  vardım dayandığım parmaklığına o büyük hesapların
  hazırım ey kalaycı çırakları ve güğümcüler
  ey rakı sürülmüş yaralarım.
  ey rakı sürülmüş yaralarım gövdeleşin
  kırçıl acılarım benim
  gök de bir mendil takınsın boynuna
  benim kağşayan umutlarım gövdeleşin
  çünkü ben oraya gidiyorum : boğulmaya.
  
  nasıl birer suç çağrışımıyız dünyada
  adamlar,kadınlar,şehre indirdikleri bakraçları
  ne kadar uydurma
  ne kolay öpüşüyorlar yıllar süren intiharlarla
  oysa
  insan zemheriyi
  ve kadının doğurma vaktini bilir
  hergün kalkıp öpüşebilir sabahın üniformasıyla
  yeni şeyler, yeni şeyler yaratmak için tabi.
  işte potin bağlıyor çocuk
  bütün uykularından sürülmüş kurşunlar
  tütün gibi bakıyor insanlara
  ve ben sahici kılmak için öpüşlerimi
  oraya gidiyorum : boğulmaya.
  
  ben ki gövdemi bütünüyle ne yapmalıyım
  tahta bir bavul
  gibi duruyorum insan kıyısında
  makina
  çok acemi buluyor beni sanırım
  seyrek bir ölü vurdular alnıma,ekşi
  1300 tarihli şehbenderlere dair talimata
  ve anamın kanserine alıştım
  ve de bir simsar gibi asvalta ve otobüslere
  bir vitrin gibi
  bir bıçak, bir
  setre.
  tutuşan bir bıçak.
  içerimde tozuyan bağırtılar vardır
  ondan işte gidiyorum oraya : boğulmaya.
  
  oraya gidiyorum boğulmaya
  boğulmaya
  bir partizanın armonikasında.
  artık mazgallardan fırlamak
  büyük kamalar saplamak
  böğrüne coşarlığın
  büyük bir çatırtının ayaklarını ovmak
  armonikamla.
  ey çatlayan tohumun hengamesi!
  insan,gülümsemeyi
  ve ürün kaldırmasını bilir
  çünkü derbeder bir okul çantasından
  serin ve sevişli bir ırmağa girilir
  ve benim o boğulduğum armonika
  halklara seğirtir,coşar
  o,korkunç bir yekinmedir buralarda
  hannoy'da bir uçaksavar.
  
  ismet özel, 1965
  [iç. erbain, sf. 77-80]
• ismet özel'in a?amadığım ve aşamayacağım şiirlerinden birisidir. youtube'daki time lapse fonuyla söylenmiş olanı tüylerimi diken diken eder,
  
  "oraya gidiyorum boğulmaya
  boğulmaya
  bir partizanın armonikasında.
  artık mazgallardan fırlamak
  büyük kamalar saplamak
  böğrüne coşarlığın
  büyük bir çatırtının ayaklarını ovmak
  armonikamla.
  ey çatlayan tohumun hengamesi!
  insan,gülümsemeyi
  ve ürün kaldırmasını bilir
  çünkü derbeder bir okul çantasından
  serin ve sevişli bir ırmağa girilir
  ve benim o boğulduğum armonika
  halklara seğirtir,coşar"
  
  bu kısmını özellikle eşlik ederek söylemeyi de çok seviyorum, beni başka kıtalara götürüp götürüp geri getirir.