auctor

• lat. yazar, yaratici, yetkili.
• henüz değil, yeterince değil,
  inanma
  adı konmadı henüz
  eksiksiz ve dolu dolu
  borcunun dünyaya.
  açık -
  böyle açık
  neşeyle sunulmuştu
  sana dünyanın kitabı,
  okunabilecek olanı okuyasın diye,
  karayı akı
  metni, metin aralarını
  senin ve okumaya cesareti olmayan
  daha acemi ötekiler için.
  öğrendiğin nice şeyin
  karşılığını sen ödemeliydin
  kelimeyle.
  görevin buydu görünüşe bakılırsa
  ama zorlanıyordun,
  zorlanıyordun görevi tanımakta.
  nedendir bilmiyorsun
  hayatını tuzbuz eden
  şarkına eziyet eden
  anlaşmazlık nerede, onu da bilmiyorsun.
  
  neyin kalıntısıydı
  o susku?
  tarihin
  insanın-
  dahası
  insan belleğinin-
  özdeğin
  son yıkılışının...?
  öyleyse
  o neredeydi,
  geçmiş görkeminin
  köreden ışığından olsun
  neden yanıt vermiyordu?
  
  hiç mi olmadı yoksa?-
  birden
  sıçrıyordu
  telaş içinde aklı -
  ölü müydü yoksa
  kelimenin tükendiği
  kara kayada taşlaşmış,
  hiçliğiyle
  meselin, şarkının...
  
  utkusu o hiçlikti oysa,
  o ürperti,
  o red! tüm hücrelerden
  olmayana yönelen, tohumdu
  o, mayaydı.
  
  sayısız ölümlerden konuşuyor
  biz konuşurken.
  
  onlarda, karanlık
  ama orada
  rahat vermiyor
  onlara,
  kemiriyor için için
  hem destekliyor,
  katı
  güç, bir kalıt -
  hangisi?
  kaynağı kayıp,
  uzak
  uzak mı uzak
  bir zaman
  zaman değil henüz
  ölçü de değil
  gizliyor onu,
  içkin bir uçurum - belleğin
  yıkımı
  
  yutuyor onu.
  hangi im? hangi töz?
  uyarmıyor
  kan, kan kemiriyor onları, hepsi bu.
  böylece sürüyorlar
  yer yer kuma gömülmüş pistin
  kıyısında
  ve varamıyor hiçbiri yolculuğun anlamına.
  zorunlu bir uzatma yalnızca...
  neyin?
  kum tepeleri, orada, ve böğürtlen
  ve arada kopuk
  bitimsiz kervan,
  hepsi katediyor
  bir bir kendi yolunu
  o ölümsüz geçitte
  karanlık yükünü deviriyor.
  
  ne söylerse- okuyorlar,
  evet, çözmeden gizyazıyı,
  kavramadan
  anlamı ve yapıyı,
  uzun papirüs...
  
  ve buyruk orada
  harflerinde yazılı.
  yürüyorlar
  bönlüklerinin
  imi altında,
  daha çok
  yıldırım
  daha çok çatlak
  körlüklerinin
  uzamında
  ve binlerce aydınlık sürçme
  aydınlatabilirdi onları.
  aydınlatabilirdi...
  
  ama geçerli tek şey
  insan anlığının
  türün anlığında
  o yırtıcı içolgunlaşması.
  
  ve odur yaklaştıkları,
  hiç kuşku yok, bildiklerinden habersiz,
  bildiklerini bile düşünmedikleri
  kadar bilerek gidiyorlar...
  dağılacak içlerindeki sis
  arınacaklar
  ve okuyacaklar o zaman yazıyı...
  peki sonra?
  
  hayatın
  hayata gönderdiği bir bildiri yalnızca
  o kalıtyazı
  (isterdim, ama yazgımızda yok
  uyarmak): geçmiş ve gelecek
  örtüşüyor orada,
  biri ötekinde siliyorlar birbirlerini,
  bengidir 'şimdi'. umut zamansız
  ve her yerde. yeter ki okusunlar,
  som okusunlar katışıksız.
  
  auctor/mario luzi
  (frasi e incisi di un canto salutare,1990)