ömrümü böyle uzatıyorum

• şükrü erbaş'ın bütün mevsimler güz kitabındaki rahatsız şiirlerden biri...
  
  "...
  ağaçları suluyorum durmadan
  ışığın ve rüzgarın peşinde
  uzun yürüyüşlere çıkıyorum
  yerimi çocuklara veriyorum
  parklarda ve otobüslerde
  çocukları büyüklerden çok seviyorum
  
  bir genç kızın halka halka gülüşü
  duvar diplerinde soluklanan ihtiyar
  aynı hazzı veriyor aynı yalınlıkla
  gökyüzünü biçimleyen bulutlar
  
  eğiliyorum toprak, eğiliyorum sular
  bir kıyısız zamana kanat vuruyor
  üzerimden uçan bütün kuşlar.
  dört mevsim bire indi uzaya uzaya
  iyimser, geniş, dingin ve turuncu
  kimseleri kıskanmıyorum artık
  kimselere gücenmiyorum
  
  gerilerde kaldı, çok gerilerde
  hayatın yüreğime verdiği acı
  ışıklı vitrinlerin gövdemdeki kırbacı
  
  yeni bir gülümseme edindim yüzüme
  bozkır sabrında ve tenime yakışan
  insanların çevremde açtığı yalnızlığı
  yine onlarla doldurmak için
  güneşle birlikte çıkıp yataklardan
  ayışığı ile dönüyorum evlere
  azalan ömrümü böyle uzatıyorum
  ..."
• kabilenin raflarında yanyana duran iki şükrü erbaş kitabından, "bütün mevsimler güz/dicle üstü ay bulanık" ve "insanın acısını insan alır", ilkini açtığımda karşıma çıkmış ilk şiir. gayet şapşal şapşal gülen birini, iki sayfa içinde ters düz edip efkara salıveriyor. azalan ömrümü böyle uzatıyorum.