sözlükçülerin guilty pleasure'ları

• bayramlarda kız arkadaşım varsa elimi öptürüp harçlık veriyorum.
• ibrahim tatlıses hayranlığım.
  
  yaklaşık 6 yıldır piyano çalıyorum. çello derslerinde üçüncü ayım. klasik ve caz müzik delisiyim.
  
  ama klinikte kısık sesle, okulda ders aralarında kulaklıkla, araba kullanırken avaz avaz ibrahim tatlıses dinliyorum.
  geçen yıl vondelpark'ta bisiklet pedallarken kulağımda ibrahim tatlıses vardı.^*
  bir spotify daily mix listesi düşünün, ludovico einaudi'den sonra ibrahim tatlıses'ten mutlu ol yeter çalıyor.
  
  özetle; “arabesk bir kültürdür. ben arabesk kadınıyım. sen dinlersin, dinlemezsin, rock konserlerinde headbang yaparsın; beni ilgilendirmez. ben arabesk severim.”
• şehirler arası otobüsleri çok kullandığım bir dönemde memleketime, yaşadığım yere ya da farklı bir konuya takılıp sürekli bir ortak nokta bulmaya çalışan insanlardan gına gelmişti. bir süre sonra ben de artık yeni hayatlar uydurmaya başladım; ismimi, yaşımı, işimi, ailemi artık sordukları ne varsa hepsini uydurmaya başladım. lan nasıl herkes bir ortak nokta bulma peşinde ya, benim uydurduğum karakter ile benzer nokta bulup boş boş bir şeyler anlatan insanları içimden hahahahasiktir lan diye kahkaha atarak dinliyordum, acayip keyifli bir aktivite idi benim için. ^*
• (bkz: bitter çikolata)
  
  spor salonu sonrası.