pollyanna'ya mektuplar

• nasıl başlığı açılmamış hayret! ruh hâlinize göre bazen ''en iyi şiir bu olmalı'' diye haykırmak isterken hem de.
  
  3 kısımdan oluşan didem madak şiiridir.
  
  ı.
  sevgili pollyanna,
  sen bu mektubu okurken
  soğuk bir doğu sokağında,
  acılarla yüklü bir faytonla dolaşıyor olacağım
  atların boynunda ziller ve pembe orlondan püsküller
  şaklayan kırbaç ve gıcırdayan tekerlekler.
  
  kömürümüz bitti tam kışın ortasında
  toz hatıra ve talaş bastık sobaya
  üşüse böyle yapardı mutlaka hazreti isa da.
  aşkın yüzünden düşen bin parçayı
  toplamaktan yoruldum ben artık pollyanna
  
  yolda bavulumu çaldılar
  bana hediye ettiğin o kırmızı elbise de içindeydi
  ne güzeldi
  ben kendime çilek derdim onun giydiğimde
  bakar bakar anne derdim memelerime
  insanın memesi olması büyük bir çilektir pollyanna
  güzeldi yine de o yıllar
  küçük sarı pütürleriyle
  ne çabuk geçti.
  
  ama zaten onu burada giymeme izin vermezlerdi
  belki artık hiç olmaması daha iyi
  çalınmış bir güzellik,
  yasaklanmış bir güzellikten daha iyidir.
  ama onu asla unutmayacağımı bilmelisin.
  
  dilerim sen pötikareli gömlekler gibi neşeli,
  iri dişli bir mısır koçanı kadar
  mutlu ve yan yanasındır.
  belki bir gün beni ziyarete gelirsin
  sana krem fıstıklı ekmek ikram ederim
  artık çok mutlu olacağızlı ekmekler
  süte ekmek doğrar ve
  papara papara diye şarkı söyleriz.
  sen ruhumun misafir odasında uyursun,
  süt ve gözyaşı lekeli yumuşak yer yatağında.
  
  ıı.
  sevgili pollyanna,
  senin romanlarında her şey o pazartesi başlardı
  kot pantolonlu, uzun bacaklı pazartesilerdi onlar
  ben mutfakta edith piaf dinler,
  bir lağım faresiyle göz göze bulaşık yıkardım.
  şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı
  öfkeyle pis su borularında dolaşırdı.
  sana patates kızartırdım.
  patatesler pazartesi kadar kırmızı oluncaya kadar...
  ölüm bizi ayırıncaya kadar...
  aşkımız şehrin en güzel aşkıydı
  kolay değildi, kolay olmamıştı
  yıllarca şehrin en güzel aşkının benekleriyle yaşamak.
  
  kirli muşamba perdeli meyhanelerde ağlardım
  masaaltı kedileriydi benim için ağlamak,
  bazen tekirdi, bazen sarman
  kim önce fırlarsa parsayı toplardı.
  
  öfkem içimde emekleyen kırmızı patikli
  bir bebekti sanki pollyanna
  her köşede nergisler satıyorlardı sokaklarda
  baygın kokulu güneşler gibi...
  onları satın almak,
  sonra bir gün yüzü çatlak intiharlarımı boyatıp
  otuzaltı numara bir hayata başlamak...
  uzun bir nekahet döneminden sonra
  nihayet ayağa kalkmak...
  öfkem
  üstü kalsın derdi ve bırakırdı hayatımı
  bayat bisküvi kokan o mahalle bakkalına
  öfkem
  işi bitmiş bir çalı süpürgesi gibi
  dayamaktır kendini duvara...
  öfkem pollyanna
  neden güzeldi?
  bütün güzeller gibi elinde bir bardak sıcak çayla
  
  her şey o pazartesi başlardı
  şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı
  öfkeyle pis su borularından taşardı.
  
  ııı.
  sevgili pollyanna,
  radyo tiyatrosu dinlenirdi bir zaman içimde,
  içimde dünyanın en eski kedisi
  eski bir sobanın yanında uyuyordu.
  çocuklar bir köşede
  yenidünya çekirdekleriyle beştaş oynardı
  frenk elması da derler
  sarılı kahverengili bir meyve.
  annem işte öyle bir kadındı
  çocuklar gökyüzüne bakar sorardı:
  ay dede orada ne yapıyor anne?
  annem öldüğünde ay dede içimde
  yüzlük bir ampul gibi parçalandı.
  annem işte öyle bir kadındı
  aşure getiren çocuklara,
  teşekkür eder gibi yaşardı
  öldüğünde gül resimli bir takvim yaprağıydı.
  
  pollyanna,
  sana göre insan profiterol yer gibi yaşamalı
  bir çamur deryasının içinde
  küçük mutluluk topları yakalamalı.
  bense vücuduma şiirler saplıyorum durmadan
  sen de bilirsin ya allah
  dayanabileceği kadar acı verirmiş insana.
  
  geçen yazı
  bir dut ağacının altında roman okuyarak geçirdim
  dut taneleri düşerdi sayfalara
  tıpkı tatlı bir yaz yağmuru gibi
  büyük taneli tıpırtılarıyla
  kendimi dut ağacının gölgesini yiyen
  bir ipek böceğine benzetirdim.
  ucuz teşbihler beyaz atlı prenslerdir pollyanna
  bir şiire gelir
  ve onu bu hayattan kurtarırlar.
  
  ah pollyanna,
  içimde sanki hep aynı şarkıyı çalan bir laterna:
  cancağızım basma perdeme bir çiçek de sen olsaydın
  kaçarken yangın merdivenlerine
  keşke grapon kağıtları assaydın.