ateşli hastalıkta yaşanan orantısız hacim hissi

• bu his insanlığın başına gelebilecek en kötü hislerden biri sanırım.
  
  dilim ağzımdan daha büyük hissediyorum. biri normal ses tonunda "iyi misin?" dediğinde lütfen biraz daha sessiz konuşsa diye içimdeki beyazlar giymiş koro sağa sola sallanıyor. evdeki battaniye ki bence halı olarak dizayn edilmiş asfalt gibi üzerime atılıyor. sonra değişik triplere giriyorum. hem biri benimle ilgilensin istiyorum ama biri benimle ilgilenmeye gelince onun köfte koktuğunu düşünüp bana yaklaştıkça irkiliyorum. hem kokusundan hem de boyutundan tiksiniyorum. tabi fiziksel olarak yapabildiğim bir aktivite yok. dilim iyice büyüyor, büyüyor. bi ara ellerim olduğunu görüp şaşırıyorum ve onları nasıl hareket ettirdiğimi düşününce tekrar irkiliyorum. orada film kopuyor zaten. (bkz: my hands felt just like two balloons)
  
  iki günde o halımsı battaniyenin altında iki metreküpe yakın terliyorum. hayat tekrar normal boyutuna dönüyor. köfte kokusu uzakta kalıyor. kulaklarım açılıyor. iç sesimin mute tuşuna basarak uyanıyorum. merhaba dünya.