12 eylül 2010 anayasa değişikliği referandumu

• zerre kadar anlamadığım, 'dağdaki çoban'dan farksız olduğum bir konuda bana akıl danışan adamların uygulattırdığı şey.
  kimse bana oku, araştır filan demesin. okudum, cumhuriyeti de zamanı da, ülkeyi sallamayan, kendi çıkarlarını koruyan ve bu uğurda 'öteki'ne ağzına geleni söyleyen adamlardan başka bir şeyle karşılaşmadım. keşke karşılaşsaydım. yedi yaş altı çocukların oyuncak kavgası uslubu ve mantığıyla dönen güçler savaşı görüyorum yalnızca ve hangi tarafın; m. kemal zekasının, kurtuluş savaşı şehitlerinin vatan sevgisinin, dönem itibariyle 'anarşist' diye yaftalanmış vatanseverlerin ^* vatan için gözükaralığının ve hatta basketbol takımımız gibi kazanma hırsının^* zerre kadarına sahip olduğuna karar veremiyorum. belki de daha acı olan, aslında hiçbir tarafın derdinin vatan olduğuna inanmıyorum.
  beslemeyip asanların varlığını, kanunlarını sürdürmek de; nur cemaati üyelerinin, velilerine telefon açıp istediği oyu vermek de ağırıma gidiyor. evet ya da hayır demiş olmanın hali hazırda kurulmuş bir oyunun piyonu olmaktan farkı yokmuş gibi geliyor bana ^*. ama hangi tarafın piyonu?
  boş oy vermekle bile dolaylı olarak bir kesimin yanında yer almış oluyoruz. çıkış yok, kapana kısıldık.
  18-30 yaş arasında olanlarımıza^* bunca zaman "aman fişlenirsin, dışlanırsın, joplanırsın, kandırılırsın" diye beynimizi yiyen sistem ve adamları^**** şimdi gözümüzün içine bakıyorlar onların çıkarlarını koruyan kollayan tarafa yönelelim, taraf olalım ki bertaraf olmayalım diye.
  ben, tüm bu karmaşanın içinde, yarın ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim olmadan bu gece istihareye yatmaya karar verdim. beyaz görürsem evet, kırmızı görürsem hayır, dik gelirse boş.