17 ağustos 1999

• 5 kişi vardı o gece o binada. müteahhit yapmıştı dükkan üstü 4 kat. son iki katını işçi emeklisi büyükbabam binanın yapıldığı arsa karşılığında almıştı. 3. katında anneannem ve büyükbabam, 4 . katında dayım yengem ve yeğenim vardı. 4 yaşındaydı yeğenim. o gece o binada her kattan 1 kişi kurtulabildi. birisi büyükbabam diğeri yeğenim. 4 yaşındaydı... binanın enkazında duvar yoktu sadece dağılmış kum ve demir vardı... o geceden sonra hayatımda hiç panik yapmadım. zamana karşı enkazı tırnaklarımla kazmaya çalışırken bir insanın hayatı boyunca yapabileceği panikleri bitirmiştim sanırım.
  
  kimse; orda kimse vardı diye bağırmadı aslında herkes sustu ve elinden geldiğince kazdı. 4 yaşında bir çocuk bir orospu çocuğunun daha iyi model arabaya binebilmesi için annesiz ve babasız kaldı.
  
  babam, annesini ve kardeşini kaybedince depresyona giren annemi bıraktı. ben 12 yaşında baba figürü oldum sanırım 4 yaşında bir çocuğa.
  
  ve şimdi ben o asla kin beslemeyen çocukla gurur duyuyorum... 15 yaşında iyi bir lisede vs vs... o unuttu belki ama ben o müteahhiti unutmadım. bir gün karşılaşmak ümidiyle... umarım bir şantiyede acılar içinde kıvranarak geberirsin.