sabiha paktuna keskin

• geçenlerde bir programını sizledim sabah. nasıl bir profesörse çocukların yanlarında onların sorunlarından bahsedilmemesi gerektiğini öğrenememiş. olay şöyle vuku buldu:
  
  esas oğlan kardeşimiz ilkokul 1. sınıf öğrencisi ve okulda tuvalete girememekten şikayetçi. annesi televizyona sabiha hanımın programına çıkıyor. yanında bebesi. başlıyor anlatmaya
  
  - efendim bu (çocuğuna bu diyor) okulda tuvalete giremiyor, korkuyor, çok sıkılıyor, ağlıyor. vıdı vıdı vıdı vıdı ne yapacağız?
  
  çocuk annesinin yanında süklüm püklüm ağlamaklı gözlerle oturmakta.
  
  ve sabiha hanım çocuğa döner, ses tonunu çocusulaştırarak:
  
  - sen korkuyo musun bakiim? hı? ne var o tuvalette (demek istiyorum ki orası korkulacak bir yer)
  ve devam eder
  - neler var? napıyorlar sana? ne görüyorsun orda? hmmm... (evet evet kesinlikle korkuacak bir yer)
  
  ve bunlar 70 milyonun önünde oluyor. çocuğun düştüğü duruma bakınız. yarın okulda arkadaşları tuvaletten korkan salak diye dalga geçecekler. ömür boyunca o programa çıkması zihninde yer edecek. zavallı çocuk hayatı bitti farkında değil.
  
  zaten problem bizim ülkemizde ve insanımızda. profesör ya da benzeri bir ünvan gördük mü adamın başında onun her dediğinin her yaptığının doğru olduğunu sanırız. ve bir tanrı kulu da çıkıp ya kadın o çocuğu orada mundar ettin diyemiyor. zaten telefonla bağlanmak da imkansız doktorum programına. ah bir çıkaydım neler diyecektim hanımefendiye. neyse buradan duymuştur belki asistanları. selam ederim.