üslub-ı beyan ayniyle insan

• yanılmıyorsam ziya paşa'ya ait bir söz, tespit, hüküm, kaziyye-i bedihiyye. diyor ki zatın esas merkezi, derunundaki muhteviyatı seçtiği sözcüklerle, kullandığı teşbihlerle, önemsediği ve üzerinde durduklarıyla, ifade derinliği ve zenginliğiyle, hayatı algılayış ve yorumlayışıyla, sadece dil ile dile gelen değil aynı zamanda halinin tercüman olduklarıyla uyumludur. kişi bakımından prefrontal cortex ve cerebral cortex'in çalışma prensiplerine halel gelmemişse bunun böyle olduğu aşikardır. ne var ki parçalı benliklere sahip, aklilik sıfatını yitirmişlerde bunu göremezsiniz. kişinin söyledikleriyle esas varlığı arasında her daim bir mütekabiliyetsizlik/uyumsuzluk/çatışma sökün eder. özellikle okuyucu yorumlarında bu beyan kendini daha çok ele verir. okuyucu yorumlarını, insanımızın kimselere saklamadığı, kimselere göstermekten imtina etmediği sözleri, hissiyatları, tasavvurları, patolojik serzenişleri görmek için okumalı. bu sayede yeni neslin nelere gebe olacağını, yeni dönemin şafağının nelerden ibaret olduğunu öğreniyor insan.