her şeyi bırakıp bir dağ evine yerleşme isteği

• 20 eylül
  
  kafamda hiç bir soru işareti kalmadı. bu sefer kesinlikle en doğru kararı verdiğimi biliyorum, içimde sanki tekrar çocukmuşum gibi filizlenen güzel bir şeyler var, bir çekirge kadar yeşil ve canlı. geride bırakamayacağım hiç bir şey yok, zaten hiç olmamıştı, bunu anladığımdan beri geride bıraktığım eski kendime gülerek bakıyorum. her şeye gülerek bakabiliyorum artık, ah bir de sonunda yerleşsem o ıssız dağ evine. çok az kaldı, sadece bir kaç gün, tüm bağlarımı koparmak için yeter hatta artar bir süre.
  
  24 eylül
  
  her şeyi bırakmak çok garip bir şey. sanki daha önce hiç ben olmamışım gibi, bugüne kadar yaşadığım, üstüste koyup da görkemine baktığım her şeyin yalan olması çok acı. bir şeyler yapmaya didinip de teker teker yıkıldığını görünce ağladığım, tekrardan yapmaya çalışıp bu döngüyü yüz defa bin defa yaşadığım her bir gün o kadar sıradanmış ki. yarattığım ve kendi üzerime yıkılan tüm harabeyi arkamda bırakıyorum.
  doğal bir hayattır aslında insana yetecek olan şey. sosyal bağların boynumu böylesine delice sıktığını yeni yeni fark ettim ve ufalanan tüm hayallerimle beraber tüm yalan insanları yere silkiyorum. kendimle başbaşa kalacağım, bir insan için bundan değerli hazine olabilir mi acaba. kendi çöplüğümü eşeliyorum ve benden kalanlarla sil baştan kendimi inşa ediyorum. acınası dünyanızda beni zehirleyen her şeyi reddediyorum ve huzura gidiyorum.
  
  1 ekim
  
  tüm insanlar şu anda arkamda. birbirinden sıkıcı, birbirinden zararlı tüm insanlar artık yok. artık mutluluk var, ekmeğimi bile kendim yapacağım, yemyeşil olacak dünyam ve derin derin soluyabileceğim. nefes almak, evet, nefes alabilmek istiyorum artık, kendim için bir şeyler yapabilmek istiyorum, ne herbiri ayrı sahte arkadaşlar ne soysuz patronlar ne de boğucu ailem için nefes alacağım, artım kendim varım.
  kitaplarımdan sadece en sevdiklerimi yanıma aldım, yol esnasında birini açıp okumaya çalıştım ama nafile, yeni hayatımın hülyası kalbimi ve fikrimi esir almış durumda, sadece hayal kurabiliyorum artık, sorumluluklar bana ulaşamaz bir yerde kaldı.
  
  8 ekim
  
  bu hayata alıştım sayılır. eskiden kalma bir kaç tatsız alışkanlıktan da kurtulduğum an tamamen özgür olacağım. arada hala telefonumu arıyorum ya da eskisi gibi insanlara kendimi beğendirmek için makyaj yapmaya çalışıyorum. önemli olan insanın kendini sevmesi imiş, bu ıssız dağ evinde sonunda yalnız kalınca, diğer insanlara hoş gözükmek için yaptığım pek çok şeyin ne kadar saçma olduğunu bedenimin her hücresinde hissetmeye başladım. insanlara kendimi sevdirmek, beğendirmek ya da ilgilerini çekmek zorunda değilim artık.
  
  18 ekim
  
  bir kaç gündür kitap okuyorum. huzur bu gerçekten, kitap okumak, yemek yemek ve eşsiz yeşilliklerin içinde gezinmek. bu kararı daha önce veremediğime çok pişmanım, keşke tüm insanlar hayatın kendilerinden götürdüklerini fark edebilse.
  
  21 ekim
  
  çoban köpeğimin adını özgür koydum. özgür biz insanlardan da öte bir varlık, kitap okumaya bile gereksinim duymuyor, tek yaptığı yemek yemek ve mutlulukla koşturmak. beraber koşuyoruz yamaçlarda, tepedeki çimenlikteyim ve dünyanın kalanını acı ile seyrediyorum, seyrediyoruz. insanlarla olan tek bağım arada alışverişe indiğim kasabadaki insanlar, sessizce alışverişimi yapıyorum ve tekrar evime dönüyorum.
  
  15 kasım
  
  hava çok soğudu. odun kırdım, şöminenin önünde ateşi izleyerek şarap içiyorum. bir kaç gündür nispeten fazla içiyorum. şarap ruhumu dinlendirirken içimi ısıtıyor, tatlı bir sarhoşlukla düşünüyorum, kendimi keşfediyorum.
  
  18 kasım
  
  incecik bir sıkıntı var içimde. evde eksilen şeyleri yerine koymak için gene kasabaya indim. insanlar bana garipseyen gözlerle baktılar. bu hiç hoşuma gitmedi, ben onlara hiç bir şey yapmamıştım. alışverişimi yaptım ve eve döndüm. biraz daha odun kırmam gerekiyordu, nasılsa çok vaktim var artık, bir uğraşım yok. saatlerce odun kırdım ama o insanlar aklıma üşüştüler.
  
  24 kasım
  
  tekrar kasabaya indim ve bu sefer alışveriş yaptığım insanları tanımaya çalıştım. içimdeki sıkıntı günler geçtikçe büyümüştü, onlarla samimiyet kurmam gerektiğini hissettim. hepsi saf temiz insanlar ama beni yadırgıyorlar çünkü kendileri için yaşamak daha önce hiç akıllarına gelmemiş. güleryüzümle ve kibar konuşmamla sempatilerimi kazandığımı hissettim ve mutlu oldum.
  
  28 kasım
  
  biraz yalnızım. güneş erkenden batıyor ve ben kendimi terk edilmiş hissediyorum. yanımda insanlar olsun isterdim ama insanlar yanlarında nankörlüğü, hayalkırıklığını ve sahtekarlığı da getiriyorlar. hava soğudu, üzerime battaniye çekip oturuyor ve saatlerce düşünüyorum. düşüneceğim ne kaldı acaba?
  
  4 aralık
  
  istediğim tam olarak bu muydu acaba. kar yağdı. eskiden kar yağınca üşürdüm ve trafik tıkanırdı. şimdi üşüyorum ve trafik falan da yok. dışarı çıkıp özgürce karda yuvarlandım, kardan adam yaptım. sonra sıcacık çöreklerimi fırından çıkarıp kendime bir kahve koydum. aynaya baktım, değişmiştim. güzelliğin bir önemi yok artık ama kendimi buna tam olarak inandıramıyorum. güzel olmam gerekiyormuş gibi. güzel bir şeyler giyindim ve hafifi bir makyaj yaptım. akşam yemeğimi de en güzel tabak-çatal bıçaklarla yaptım. kendimi biraz mutlu hissediyorum.
  
  11 aralık
  
  bünyem özgürlüğü kaldıramıyor sanki. birilerine bağlı olmak istiyorum, ama birazcık. beni üzmeyecekleri kadar, sadece onların yanında biraz mutlu olabileceğim kadar. evin içinde sessizliğe alışamadım, hala alışamadım. sessizlik o kadar büyük bir şey ki, bildiğim tüm şarkıları akşama kadar söylesem bile gece karanlıkla beraber sessizlik de bastırıyor. gene de mutluyum.
  
  14 aralık
  
  kasabaya indim. yemeğimi orada yedim ve bir cafeye oturdum. insan görmek beni rahatlattı ve ne zamandır hissetmemiş olduğum harika bir hissi hatırlattı; hayran olunmak. insanlar bana hayranlıkla baktılar çünkü hepsinden daha güzeldim, daha akıllıydım, daha bilgiliydim. egomu da geride bıraktım sanıyordum ama bir parçası içimde kalıvermiş ne yapayım. akşam eve döndüğümde son günlerdekinden çok daha mutluydum.
  
  15 aralık
  
  sıkıldım. evdeki karanlıktan da sessizlikten de sıkıldım. o karlı yamacı inip tekrar kasabaya gitmek istiyorum. ama sanki o insanların arasına tekrar inersem onların üstünlüğünü kabul edecekmişim gibime geliyor, yenilgiye uğradığımı düşüneceğim. kendi kendime yetmeliyim halbuki, bu harika yerde insan başka ne ister ki.
  
  16 aralık
  
  gene kasabaya indim. bazı insanlar beni tanıyıp selam verdiler ve hal hatır sordular. basit insanlar, basit amaçları için yaşıyorlar. içleri temiz ama çok basitler. ister istemez onları küçük görüyorum ama başka insan yok buralarda. onlara güler yüzle cevaplar verdim. cafeye oturup kahve istedim. otururken içime bir daralma geldi. tek başıma evdeyken daha farklı hissediyordum ama cafedeyken kendimi çok yalnız hissettim. cafedeki insanlar kendi aralarında konuşuyorlardı, ben orada sadece onları dinleyebiliyordum. onlardan biri değildim çünkü. mutsuz bir şekilde eve döndüm.
  
  22 aralık
  
  günlerdir kasabaya inmiyorum. evde kitap okuyorum. sürekli kar yağıyor. şöminenin önünde yatıyorum, yatağa kanepeye uzanıyorum. sıkıldım, sürekli yarı uyur yarı uyanık bir haldeyim. boş geliyor artık bunlar bana.
  
  24 aralık
  
  bugün gene kasabaya indim. yanımda bir de kitap getirdim. kahve içip saatlerce kitap okuyormuş gibi yapıp insanları süzdüm. herkesin bir hayatı vardı, dostları vardı, aileleri vardı ve bir amaçları vardı. umursanmadığımı düşünüyorum ve bu acı bir şey. onların arasında ben sadece kitap okuyan herhangi biriyim.
  
  27 aralık
  
  dışarıda çok kötü bir fırtına var. pencereden dışarı bakmaya bile korkuyorum. köpeğim özgür bile huzursuz, şöminenin önünde tembelce yatıyor. her yerim ağrıyor sanki, halimi soracak kimse yok. sıcak bir çorba pişirmeye üşendim, tek başıma olduğum için bazen yemek yapmaya üşeniyorum, önceden kalma yemekleri ısıtıp yiyorum. başım çok ağrıdığı için okuduğum kitabı bir köşeye fırlattım.
  
  30 aralık
  
  yarın yılbaşı. yeni yıldan bir beklenti içinde değilim, beklentiler ve hayalkırıklıkları eski dünyamda kaldı. her şeyi bırakıp gelmiştim ve artık özgürüm, ne yılbaşı ne sevgililer günü ne yalandan alınan hediyeler ne de samimiyetsiz öpüşmeler. tek başımayım ve güçlüyüm, klişelerden kurtuldum.
  
  31 aralık
  
  birazdan yeni yıla gireceğim. hayatımda yalnız başıma gireceğim ilk yıl olacak bu. epeyce şarap içtim ve başım dönüyor. birilerinin yeni yıl mesajı atmasını isterdim.
  
  5 ocak
  
  sıradan insanlar çoktan sıradan yaşantılarına geri döndüler. yılbaşı onlara sadece sıradanlıklarını birazcık unutturdu. kendi küçük dünyalarında diğer insanların kaprisleriyle yaşıyorlar. ben burada huzur doluyum, bir derdim bir gayem yok bu yüzden rahatım. bizi köleleştiren düzenden uzaktayım, çalışmıyorum.
  sürekli şarap içiyorum, ayıkken sıkılıyorum.
  
  7 ocak
  
  çok üşüyorum. keşke elimi tutacak ya da üzerime battaniye örtecek birisi olsaydı. battaniyeyi başka birinin örtmesi kadar tatlı bir şey yoktur ama yanımda kimse yok. kitapları artık sesli okuyorum, sesli düşünüyorum ama kesmiyor. özene bezene bir yemek yapmayalı haftalar oldu, kimseye beğendirmeye çalışmayınca sadece yenilebilir yemekler yapabiliyorum.
  
  10 ocak
  
  acaba her şeyi bırakıp gitmeyecek olsam yanımda buraya getireceğim üç şey ne olurdu? sevgili, telefon, anne, bir kaç arkadaş, bilgisayar falan. ama biliyorum ki hangi birisini getirsem buraya bir süre sonra buradan da kaçmak isteyecektim. mükemmel bir hayat yok mu acaba. yalnızlık çok kötü bir şey.
  
  11 ocak
  
  neden günlük tuttuğumu sorgulamaya başladım. ileride okuyup da aldığım kararla gurur duymamı mı sağlayacaktı acaba. yoksa birisine mi okutacaktım. günlük bir arkadaş gibidir, sizi dinler, özellikle de diğer insanlara olan düşüncelerinizi büyük bir susuzlukla yutar. olan bir şey yok, kimse yok, ne yazabilirim ya da neden yazıyorum ki. kasabaya inesim bile yok, insanları göresim yok, kesinlikle ilgilerini çekmiyorum.
  
  13 ocak
  
  aldığım karar yanlış mıydı. sabahın köründe kalkmak, sayısız işle ve insanla uğraşmak, kendime vakit ayıramamak daha iyi görünüyor şu anda gözüme. kötü bir şey olunca küfür ettiğinde beni duyacak birileri oluyordu ya da sıradan bir kek yaptığımda eline sağlık çok güzel gözüküyor diyen yapmacık insanlar beni mutlu ediyordu. hayat küçük oyunlardan oluşuyormuş ve okunacak kitabım bile kalmadı.
  
  17 ocak
  
  dayanamıyorum. olgun ve erdemli insanlar gibi hata yaptığımı kabul ediyorum. bir kaç parça eşyamı topladım, yarın geri dönüyorum.
  
  18 ocak
  
  şu anda polis binasındayım. kasabaya inmiştim, tam trene binip ayrılacaktım ki dağ evinin sahibi olduğunu söyleen birisi bir anda beliriverdi ve oturduğum sürenin kira bedelini istedi. benim böyle bir şeyden haberim yoktu, hani bedava oturuyordum, hani özgürdüm artık. bizi buraya getirdiler, bavulum yanımda nezarethanede oturuyoruz.
  --
  öyle bir kira bedeli çıkardı ki ev sahibi, hayallerimin peşinden koştuğuma pişman oldum. ben böyle olacağını hiç düşünmemiştim. o kadar param olup olmadığını bilmiyorum, ona bir çek yazdım, umarım başım daha fazla belaya girmez.
  
  22 ocak
  
  eski işimden kovulduğum için iş aramaya başladım. arkadaşlarım eskisi gibi, hepsi yalan dolu insanlar ama ben onların yüzüne gülüyorum çünkü ben onlardan daha yalan bir insanım. hatta bir arkadaşıma gülüp sonra onun arkasından konuşuyor, diğerlerine onun ne kadar kolpa birisi olduğunu anlatıyorum. sürekli konuşuyorum, konuşmak çok güzel bir şey, çamur atmak, dedikodu yapmak, birileriyle dalga geçmek harika şeyler.
  
  23 ocak
  
  bugün bir bara eğlenmeye gittik. bana yazan erkekler oldu! inanamıyorum bu duygyu, hatta neredeyse bir kadın olduğumu unutmuşum. o kadar güzel bir duyguymuş ki. tadını iyice çıkarmak için hepsini teker teker kestim ama yanıma geldiklerinde tersledim. yaşasın yaşamak.
  
  24 ocak
  
  günlük, seni yok ediyorum. sen benim bu süre içindeki düşüncelerimi biliyorsun ve diğer insanların eline geçtiğin takdirde ne kadar dandik bir insan olduğumu kimseden gizleyemem. aramızda geçenlerin hatrına seninle vedalaşıyorum. birazdan balkonda seni yakıp, ardından arkadaşlarla bir partiye gideceğim. dün bardaki çocuklardan birisi benim arkadaşımın kuzeniymiş, arkadaş aramızı yapacak. insan olduğumu hatırladım. bu arada, dağ evindeki çoban köpeği ne oldu acaba. amaan sokayım köpeğine de dağına da.
  
  elveda günlük, sen benim hayattan kaçışımın ya da kaçamayışımın tek şahidiydin. ne yazık ki seni unutamayacağım ama yanışını keyifle seyredeceğimden emin olabilirsin. elveda.