sami hazinses

• guzelim bir enis batur denemesi icin:
  
  "figur/an : sami hazinses uzerine deneme", ic. "kediler krallara bakabilir", iyi $eyler yayincilik, 2.b. ^*, istanbul-1996, 91-94.
  
  // (...)
  
  $uphesiz kendine ozgu, belki pekcok yuze oranla cok daha kolaylikla kendine ozgu saydigimiz bir ifade ta$iyordu sami hazinses'in yuzu. ama du$undugumde, en vurucu yani bu ifadenin, aslinda, dogrudan dogruya kar$imda olmayi$indan, o ak$am beyoglu'nda yanimdan gecene dek hic olmami$ olmasindan kaynaklaniyordu: bir imge'ydi sami hazinses'in yuzu ya da ifadesi dedigim $ey: onu kendisi olarak gormemi$tim ki hic, tam tersine, hep ba$kalari olarak kar$ima, kar$imiza cikmi$ti.
  
  ne ki, ba$kalari olarak da bir ortalama ifade'ydi sami hazinses'in yuzunde ta$idigi: "kotu adam" rolu ustlendigi ilk birkac filmini saymayacak olursak, sinema hayatinin iki ucu arasinda ayni "tip"i, "kahraman"i, "figur"u barindirmi$ti yuz haritasi. ayni mimiklerden, ayni agz hareketlerinden, gozlerini ayni oynati$ biciminden orulu bir surat oyunuydu bu: iyi kalpli, saf, yardimsever, gulec yuzlu (ama mahzun) bir karakter toplanmi$, sabitle$mi$ti onda.
  
  ikincil rollerin onde gelen figuranlarindan biri oldu sami hazinses turk sinemasinda: kadir savun, danyal topatan, necdet tosun gibi vazgecilmez aksesuvarlarindan biriydi senaryolarin - unutulmasi guc bir ikinci keman. dramatik bir ogeydi yuzu de, vucudu da, ye$ilcam sinemasinda: gulerken huzunlendiriyor, aglarken eglendirmenin yolunu gosteriyordu mimikleri ve jestleriyle. vefakar, sadik, yumu$ak bir varlikti. yillarin icinden gecerken kendi kendisinin prototipi kaldi- kalmasi istenmi$ti.
  
  (...) // (age, s. 92-93)