the sopranos

• sabah sabah don't stop believin' dinlerken aklıma düştü. gelmiş geçmiş en iyi final sahnesine sahip dizi. mutluluk, huzur, gerginlik, kaygı, nefret. . . hepsi üç dakikaya sığmıştı. sanırım tekrar izleme vakti geldi.
• bana biraz hollywoodvari geldi senaryosu. tony, her istediğini yapabiliyor falan. oysa büyük balık da değil. 5. sezona kadar kadınlar tarafından neredeyse hiç reddedilmiyor ya da bir şekilde dayak yemiyor işleri kötü gitmiyor. dizideki çoğu kadını güç sevdalısı olarak yansıtmışlar ki kadınlara yapılan bir haksızlık bence senarist bu adamı sevdirmeye çalışmış bir de. senarist, bir röportajında "fox'un bu karakter nasıl sevilebiir ki" diye diziyi reddettiğini söylemişti. karakterin berbat ama oyuncunun sempatik olduğunu söyleyenler olabilir. ama senarist ve yönetmen istemeden oyuncu bunu yapamaz diye karşı argüman geliştirebilirim. oysa the wire, çok çok daha gerçekçi bir diziydi. burjuva düzenin çürümüşlüğünü, örgütsüz işçi sınıfının çıkışı kriminal olaylarda aradığını son derece gerçekçi bir şekilde anlatıyordu. ki zaten senaristi de zamanında baltimore'da gazetecilik yapmış ve gerçek hikayeleri yazmış bu dizi için.
• babamın da yaşlı ve huysuz olması nedeniyle corrado'nun duygusal sahnelerinde, özellikle tony ile evde baş başa kaldıkları ya da o hüzünlü core ingrata (nankör yürek) şarkısını söylerken gözümden yaş süzülür her seyredişimde.
  
  https://youtu.be/b2c6mhnmmv8
  
  junior'ın komik sahneleri daha çoktur tabi.