müjgan

• tekil hali muje, çoğul hali müjgan olup farsçadan güzel dilimize intikal etmiş ve asıl manası "kirpikler" olan sözcük.
  muje= kirpik
  müjgan = kirpikler
• sevgimizin bir tanesiydin müjgan.
  saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür,
  elleri ufacık, gözleri dört defa lacivertti.
  ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü.
  öyle bir sevdim ki müjgan’ı,
  dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim,
  evleniriz gibi geldi bana.
  evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar,
  fakir soframız kurulur gibi geldi.
  sahil bahçesinde gazoz içerekten
  gizli gizli mal-ü hülya kurardık.
  sonra da çarşılara giderdik.
  eşya beğenirdik elden düşme;
  aynalı konsolumuz
  topuzlu karyolamız bile olacaktı.
  müjgan’ın her an her bi daim
  yanında olacaktım
  ama olmadı gitti.
  nereye mi ?
  paraya gitti abicim paraya
  nasılda sevmiştim yıllarca ben seni
  her akşam bekledim yollarını
  elbet bir gün biz yuva kurarız derken
  duydum evlenmişsin sen zengin bir gençle
  zengin olsaydım sensiz kalmazdım
  her an düşünüp seni hiç ağlamazdım
  param olsaydı aşkım kalırdın
  seve seve yanımda benimle yaşardın
  nikah resimlerimizi de çektirdiydik.
  sonra karpuzcu raşit ağabeyinin
  kayınbiraderine borç ederekten
  nişan yüzüklerimizi de yaptırmıştık.
  ama müjgan takmadı bunu
  takamadı uçuverdi elimden.
  meğer gizlice altın bir kafes bulmuş kendine.
  müjgan’ın gelinliğini hususi diktirmişler,
  benim gibi kiralık tel duvak
  almaya kalkışmamışlar yani
  öyle sevindim ki.
  mesut ve bahtiyar olsun diye
  dualar ettim her gece
  sonramı ne oldu
  müjgan gibi ben de
  birbirimize ettiğimiz sözleri
  ettiğimiz yeminleri unuttum.
  bir daha mahalleye gelmedi müjgan, gelemedi.
  bizim dar ve eski sokaklara otomobili
  sığmıyormuş dediler.
  senede birkaç ay zaten avrupa’daymış dediler.
  
  "zaman şifalı bir ilaçtır unutursun dediler,
  unuttum bende unuttum
  hiç aklıma gelmedi.
  hatırlamıyorum müjgan’ı
  hatırlamıyorum şimdi
  bu şiiri de ben yazmadım zaten
  unuttum abi bende unuttum
  hatırlamıyorum şimdi
  müjganın gözleri ne renkti"
  
  sadri alışık
  
  tırnakla ayyrılmış kısmı gerçekten tırnaklı şiir.
• eski dilde kirpikler demek. en hüzünlü hali mahur beste deki halidir herhalde. ızdırabına bir ortak dahi bulamayacak halde olmak, bir tek kirpiklerin ortak olması buna.
  .
• attila ilhan elmadag'da yururken hergun onunden gectigi pakistan hava yollari tabelasinin tuhafligini farkettiginde aklinda mujgan yoktu, pia vardi. sari yagmurlugu taksi soforlerine siiri ezberletmisti, dogrudur, yine de mujgan geleneksele yakin durusuyla attila ilhan'in gozdesidir, pia'nin yagmurlugunu orseler. hemen bir kuple, mujgan'a ask sarkilarindan:
  
  bir parça son yalnızlığa öncekiler hazırlıktır
  insan bırakmaz sevdiğini sevmek insanı bırakır
  kalırsa gözlerinin elinde yaldızı belki kalır
  ney üşür kanûn pırıldar udlar oldukça karanlıktır
  nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi
  
  mujgan'i ozluyoruz.
• (bkz: o mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız)
• balkonu bahçemize bakan tee eski komşumuzun büyük kızı.
  balkonu bahçemize bakması haber değeri taşımıyor tabi de bi de o balkonda bir tuvalet varsa esas işte o yüzden hatırımızda müjgan abla.
  evlenmemişti müjgan abla. biraz sinirsel, biraz ruhsal... kafaca sağlam gibiydi ama biraz da asabiydi. sürekli kavgalarına şahit olurduk misal; annesi, babası, erkek kardeşiyle... bir de o tok sesiyle söylediği yaz akşamlarımızı şenlendiren türk sanat müziği örnekleri akılda kaldı. en çok da bu bizim bahçeye bakan balkondaki tuvalet bunca zaman müjgan ablayı hatırlamama sebep. izmir'in yaprak kımıldamayan, ama taze çiçek kokulu yaz akşamlarında bahçemizde oturur yemeğimizi yerdik. babamla birlikte ufacık toprak alana diktiğimiz erik çekirdeği fidan olmuş, her gün büyüdükçe ben büyüdüğümü anlardım. bazen misafir olurdu, bazen biz bize otururduk o bahçede. güzel bir nihavent şarkı mırıldanarak balkonda salınan müjgan abla ise işte tam da bu dingin saati seçip alaturka tuvaletinde yerini alırdı. artık çay kaşığı sesiyle müjgan abla ıkınması birbirine karışırdı. ardından musluğun maşrapaya tazyikli dansı, en sonunda da en sevdiğim kısmı: şap şap şap şap... ardı arkası kesilmeyen, başı sonu belli o taharet seansı.. ve her defasında bir öncekinde kaç "şap" ise bir sonrakinde o kadar "şap". ne bir eksik, ne bir fazla.
  izmir'de o küçücük bahçede komşumuzun taharet gürültüsüne nazır muhabbeti kesmeden konuşmaya devam ederdik. bahçede erik ağacı. şimdi kimbilir kaç çocuk tepesinde.
• anlamı kirpik^* olmakla beraber, aynı zamanda bir hatun ismidir müjgan. hatta öyle bir hatunun ismidir ki içi beni, dışı ise sizi yakar bu hatunun.^*
  (bkz: ah müjgan ah)
• dünyanın en güzel en havalı kızı.
• hikayelerde hep guzel kadinlarin ismidir.
• ferhunde hanımlar da nevzat ın arkadaşı. ailenin evine dönmeyen misafiri. bir bölümünde eşber in aşkına karşılık vermeyip, evli macar ın peşinden gitmişti de, eşber tren istastyonunda trenin peşinden yetişmeye çalışmıştı. yetişememişti. fonda bora öztoprak ın biçare adlı parçası çalıyordu. irromantiktir. evettir.