köpük

• elinizi köpükleyip parmaklarla "3" işareti yapınca başparmak ve işaret parmağı arasındaki köpüğe üfleyince kavun büyüklüğünde balon yapabilirsiniz. altı yaşında bi çocuktan özel ders aldım bunun için. kafama vura vura öğretmeye kalktı bıraktım.
• ahmet muhip dranas'ın bir şiiri:
  
  oyun bitti ve her şey yerini buldu.
  akşamla ebedi kızlar anne oldu.
  aynalara bakma, aynalar fenalık;
  denizi, sonsuz olanı düşün artık.
  bir gün beni hatırlayabilirsin ancak,
  güzelsen soyabilirsin çırılçıplak;
  oradayım hep ben, orada, derinde,
  gemilerin ihtiyar köpüklerinde.
• "ödeşmeler ve şahmeran hikayesi" adlı kitabından enfes bir tomris uyar öyküsü:
  
  "saat beşti.
  saatin sesi, duvarlara asılmış geyik başlarını, doldurulmuş kuşları, yırtıkları özellikle onarılmamış antika koltuk yüzlerini, gümüşleri ve kristal aynaları bir dokunuşta geçerek bedia’nın oturduğu küçük bölmeye vardı son hızla.
  “öff, saat beş oldu,” dedi bedia. “hazırlanmalı yavaş yavaş.” sonra küçük, sedef boyalı tırnaklarını kadife terliğinin içinde gezdirdi: kurumuş. öff, kalorifer yanmıyor yine! saat beş oldu. giyinme, boyanma derken... kocaman saç saracaklarının üstünde kaskatı bir ışıltıyla duran saçlarını elledi: kurumuş. zeynep’e seslenmeli; banyoyu doldursun. yavaş yavaş hazırlanmalı. “hazırlanmak”, bir erkeğe, bir duruma, bir geceye hazırlanmak demek olan günlerinin (bir yekpare elmasın –bir yılın– birbirlerini usulca tamamlayan ışıltılı dilimleri: yeşil farlar, simli çoraplar, gül kurusu ruj kalemleri, sedefli tırnak cilaları, yüz temizleme sütleri, elma kokan köpüklü sabunlar, siyah rugan pabuçlar, öğleden sonralarının parlak iskambil kağıtları, arada göz atılan aynalı pudriyerler; gece kulüplerine, sabah kırlarına en uygun bakışlar; kıyılarda dalıp dalıp gitmeler, yeni çıkan şarkılar, yağmurda giyilen çizmeler) herhangi biriydi bugün, yine de takvimde kırmızı ruj kalemiyle belirtilmişti. öff!
  — zeynep, diye seslendi. zeeeyneeep! kızım bırak şu toz almayı da banyoyu doldur. çabuk!
  — geliyorum hanımefendi.
  zeynep kapının yanındaki duvarda asılı duran tüfeklerin tozunu alıyordu. “geliyorum.”
  — bırak ben alayım tozu, sen banyoyu doldur!
  — hiç olur mu hanımefendi?
  zeynep’in başak rengi sivaslı yüzünde şaşkınlık, pembelik halinde belirdi: hiç olur mu?
  — neden olmasın? dedi bedia. anlamını kendinin de çözemediği o kahkahalarından birini attı. tutuk, gücünü içinde gizliyen bir kahkaha; yavaş yavaş hazırlanan bir gül, ansızın açılan bir gülümseme. bir keresinde, bir nişantaş dolmuşunda (araba onarımdaydı o sıralar) ağzı yeni çiğnenmiş taze simit kokan bir delikanlı düşmüştü yanına. eli yüzü düzgün, temiz giyimli bir genç. elinde kalın bir kitap vardı. dönemeçlerde, öbür eliyle ön koltuğa çakılı küllüğü kavrıyor, bacağına değmemeye çalışıyordu. sonra bir yerde yol bitti, indi. inerken gözgöze geldiler. o an “inmeyin,” demek gelmişti bedia’nın içinden. “bu dolmuş gitsin böyle.” sonra, çok sonra bu olayı düşündükçe kahkahayı basardı. işte o kahkaha.
  bir keresinde, odayı dolduran zengin konukların, güzel kadınların, ellerindeki içki kadehleriyle köşelerde oyalanan erkeklerin arasında, nasılsa fark edildiğinde, bunca hazırlanma çabasını ustaca yok gösteren düz, siyah giysisiyle birden belirdiğinde, dudaklarındaki kahkaha: kışkırtıcı, güvenli, sıcak. “böyle becerikli bir ev kadını olmasaydın nasıl bir kadın olurdun bilmem,” der macit arasıra, onun konuklara dönüp “karım halkın içinden gelme bir kadındır. bakın, tarhana çorbasını hâlâ kendi pişirir, kimselere bırakmaz,” dediği zaman attığı kahkaha: kışkırtıcı, güvenli, sıcak; biraz tutuk, biraz kısık belki ama mutlaka beklenmedik.
  bedia sabahtan beri gömülü durduğu kuştüyü yastıklardan sıyrıldı, elini uzattı.
  — hiç olur mu hanımcığım? dedi zeynep. şimdi biter.
  — peki peki, dedi bedia, yine yastıkların arasına gömüldü. öfff! (sonra, uzun süredir açmaktan kaçındığı bir konuyu yeni hatırlamışçasına) şeyyy... şeyi soracaktım zeynep. kimmiş o adam? anlaşıldı mı kim olduğu?
  — hangi adam hanımefendi?
  — o adam canım. hani geçende gelmiş, beni sormuş ya... bedia hanım kaçta gelir falan diye.
  — anlaşılmadı, dedi zeynep. bilmiyoruz kimmiş.
  — nasıl biriydi, anlatsana.
  — bilmem ki hanımcığım. düpedüz bir adam işte.
  — peki, nerden gelmiş, nasıl gelmiş hüseyin’in yanına? kahveden çıkarken nasıl gelmiş de demiş?
  zeynep bir olayı birkaç kere anlatmış birinin vazgeçemediği, bilmeden ezberlediği sözcüklerle başladı:
  — hüseyin tam kahveden çıkıyormuş...
  — saat kaçmış?
  — on felan herhal. o da kalkmış peşisıra. meğer orada otururmuş.
  — hüseyin görmemiş yani daha önce. oturuyormuş ama onun ilgisini çekmemiş.
  — he ya.
  — sonra?
  — kalkmış, peşine düşmüş bizimkinin. hüseyin hırsız sanmış. buralar belli olmaz değil mi hanımcığım? bakarsın hırsızdır.
  — doğru, doğru. ya konuşması? köylü gibi mi konuşuyordu?
  — birazcık köylüydü besbelli. kasketi vardı ama bilemeyeceğim.
  — iyi düşünsene kızım, kafanı çalıştır biraz. nereden tanıyormuş beni, söyledi mi? bizim oradan mı?
  — bilmem ki hanımcığım. sormadık. tanrı misafiri. bedia hanımı göreceğim dedi, ne zaman gelir dedi, o kadar. biz de sormadık. ama keşke sorsaydık, ne biçim adammış o hanımefendi. hiç görmedim öylesini, hiç duymadım. inanmayacan, yattığı çarşafı, yastık yüzünü yudum durdum da yağları çıkmadı. yastığın içine geçmiş kir. yepyeni yüzler, pamuklar hep yağ içinde kalmış. nasıl yağmış, nasıl kirmiş bu böyle? kabahat hüseyin’in. sen kalk tanımadığın adamı tanrı misafiri diye... güneş çıksın, pamukları da yıkayacağım inşallah. o ne biçim adammış öyle...
  zeynep bir yandan geyik başlarının, doldurulmuş kuşların, kapının yanındaki duvara asılı tüfeklerin tozunu alıyor, bir yandan sızıldanıyordu: o nasıl kirmiş öyle...
  — iş istemeye gelmiştir, dedi bedia, kestirip attı. “babamın akrabalarından biridir,” diye düşündü. “hiçbirini tanımam görsem!” kaç yıl oldu? takvimde ruj kalemiyle belirtilen bu sıradan gün, evliliğinin onuncu yıldönümüydü. saate baktı: beşi yirmi geçiyordu. birazdan macit, kırmızı güller ve bir pırlanta yüzükle çıkagelirdi. on yılda on yüzük. her yıl için bir yüzük, bir değerli taş. yıllar böyle geçmişti. on yıl olmuştu manisa’dan çıkalı. birbirlerine deliler gibi tutkun iki genç. biri, şimdiki kendisi: konuklarını hazır mezelerle, lokantalardan getirtilen yemeklerle ağırlamayı öğrenmiş, tarhana çorbasını unutmamakla gönenen bedia. manisalı çiftlik kahyasının kızı. hâlâ alımlı. yalnız artık ince çorap giyiyor, kalın donunu fırlatıp attı. lastik eldivenlerle toz almayı öğrendi, sonra koku markalarını, gözaltı kırışıklarını giderici özel kremleri, erkeklerin sevdiği siyah kısa gecelikleri. öbürü macit: sapsarı saçlı, incecik, manisalı çiftçinin oğlu. o zamanki bedia’ya deliler gibi tutkun; şimdi alışmış, durmuş oturmuş, saçları dökülmüş, evlilik yıldönümlerini titiz bir kuyumcunun tam zamanında yolladığı değerli bir yüzükle hatırlayan saygılı koca. manisa’yı görse tanımazdı şimdi. hangi mevsimdi orada? güneş var mıydı? güneyde olduğuna göre... yok canım, güneyde olan mersin’dir, manisa... boş ver.
  uzun bir süredir şehirler, sonsuz bir otomobil yolunun gereksiz, sıkıcı kesintileriydi bedia’nın gözünde: lastik iner, motor durur, işte bir şehirdesin. hangisi olursa olsun. oysa insan gideceği yere bir an önce varmalıdır. macit öyle der. macit on yıldır öyle der. hiç değişmemiştir. niye değişecek? daha ne olabilir? işte bu koskocaman ev, bu değerli silahlar, avrupa yolculukları, bedia, bu doldurulmuş kuşlar.
  — öfff! dedi bedia, kuştüyü yuvasından sıyrıldı, ayağa kalktı.
  saat beş buçuk olacak birazdan. zeynep! zeynep! kızım doldu mu banyo?
  — doluyor hanımefendi, siz soyununcaya dolar. zeynep’in sesi yaklaştı.
  — ben giriyorum zeynep. sen de git istersen kızım. macit bey neredeyse gelir.
  — peki hanımefendi. zeynep, hep “peki,” demenin anlamsız güleçliğini yüzünde tutmaya çalışarak sokak kapısına yöneldi.
  “kim olursa olsun, macit’e söylemeliyim,” diye düşündü bedia soyunurken. banyoda uzun saçlarını naylon başlığın içine özenle yerleştirdi. bu sessizliği öyle severdi ki. elma çiçeği kokan bir toz attı banyoya, su köpürdü. uzakta bir kapı kapandı: zeynep çıktı. saat beş buçuğu vurdu.
  “neden daha önce söylemedim sanki? amaan, nereden de takıldı kafama? canım, manisa’dan kim olabilir: emmisinin oğlu, şahingil’in osman... yok canım. iş isteyecek mutlaka.” su ılıktı, pembeydi, dinlendiriyordu. gözleri kapanacaktı. kirpikleri buğuyla ıslanmış, öyle dingin... derken zil çaldı.
  “hep böyle olur,” dedi bedia irkilerek, “macit anahtarını unutmuştur yine. ne zaman banyoya girsem... bıktım artık.”
  hızla, öfkeyle fırladı banyodan. bornozuna gelişigüzel sarınıp, terliklerini bile giymeden koştu. koridoru geçti. üstünden sızan sular, ince bir iz bırakıyordu ardında. karanlıkta, el yordamıyla açtı kapıyı: dışarsı karanlıktı! aşağılardan, biri asansörü çağırmıştı. asansör, sarsıla sarsıla inerken o, iki kat arasındaki belirsiz aydınlığın, müthiş korkunun daralan yüreğine yerleştiğini duydu. bir an önce öbür kata, açıklığa, güvene ulaşmak için parmaklarının ucunda hafifçe kalkarak çevresine bakındı: asansörün ışığında kasketli bir adam duruyordu.
  adam yaklaştı. bedia tanıyamadı; yabancı mıydı, değil miydi kestiremedi. bornozunun açık duran önünü kapadı hızla. aşağıda biri bindi asansöre. macit geliyordu herhalde. zaman kazanmak için, birşeyler hatırlayabilmek için, birşeyler düşünebilmek için:
  — kimsiniz? dedi bedia. tanıyamadım birden.
  adam hiçbir karşılık vermeden öylece durdu, ayağıyla kapıyı itti biraz.
  — kimsiniz? diye haykırdı bedia. iş mi istiyorsunuz? zeynep... arkasına döndü; zeynep yoktu. asansör yukarıya doğru çıktı, katı geçti.
  bedia, tanımadığı, tanıyamadığı bütün yüzlerin, bıraktığı yerlerin, unuttuklarının, hatırlamadıklarının acımasız bir parıltıyla üstüne doğru geldiğini gördü. gözlerini kapadı."
• sezai karakoç şiiri.
  
  portakal buğusudur yalayan seni beni
  kentte başlarken gece horozun terk ettiği
  bir kadını havlıyor taşıyor o ıssız köpekler ki
  kırmızı bir karpuzun ortasından kesilen o köpekler ki
  deniz mi dedin ne denizi
  ben kristof kolomb'un uşağı değilim
  ben ırmakçıyım denizci değilim
  kulağımda ne bir aşk ne de bir kürek sesi
  bir meydan uğultusu barbar bir inşaat sesi
  bir kere kente girdin
  bir kadını al onu yont yont anne olsun
  her kadın acıma anıtı bir anne olsun
  çocuklara açılan mavi kırmızı pencere anne
  sen bu şehrin sokaklarından geç sonsuz pencerelerle
  bir insanı al onu çöz çöz çocuk olsun
  ve sonra yıpratılan ne
  mavi bir alıkonan
  
  bu köpekler neyi havlıyor hangi kadını
  bu horozlar neyi ürperiyor çocukları mı
  sabah ki marul ortası kırılan bir gemi direkte
  vakit çiçek bozuğu bir akşam tepkisi
  bana ayrılan hangi arap atının terkisi
  hangi çadır düşüncesi ve çöl
  bir mermerin rüzgârdaki savruluşu çöl
  kadın giyeceklerinin kıvranışı kızılda
  bir kırmızı biber salgını develer
  yeter suyun anıtlaşması çelik çiçek biati
  
  bir kere kente girdin
  felçli kadın karyolaya bağlı haliç
  ergenlik gençkızlık işletmesi karyola ki
  karyola ki bekâr bir ölümün fener alayı şöleni
  azrail'in boyuna büluğa erdiği gerdeğe girdiği
  eleni eleni karyolada düşünen kadın
  yalnız ve som karyolada düşünen kadın
  her erkeği papaz sanıp günahı günah olarak çıkartan
  her gece güneşi ısıran
  köpekler neyi havlıyor hangi gülü
  horozlar neyi ürperiyor savaşı mı
  bir yumurta ortasında gece yarısı
  sen ey şair ki ellerini kollarını çarmıha gerdin
  ölüm ki tabiatüstü hayatların meneceri
  en yeni buluşu intihardır
  
  pipon yanıyorsa seni ölüm çeker
  gül yetiştirmiyorsan seni ölüm
  samanyolu jet iziyse seni ölüm
  rüya bir lâğımın anıları olur
  onarılmış bir soda gün doğar kırmızı
  ölüm bana günde iki kere göz kaş eder
  
  gün doğarken ve gün batarken
  sonra bir fil hortumunu dolar bitkilere
  bir karpuz ikiye bölünür bir hasta evinde
  yenilmemek üzre için ile birlikte
  işte bunun gibi sizi aziz eden yaşlanmak
  yaşlı bir hastada tortusu olur ölmenin
  ve siz ey bir karpuzu ikiye bölmenin
  ustalığına ermiş kutsal kişiler akşam sularında
  karpuzun eskittiği gözlerim
  - kim karpuzu onarır kim kaynak atar ona -
  konuşan sessiz bir tarihi yükselten karpuzun
  kırk derece
  ölümün tantanayla gelip otağını kurduğu
  - başarırsa gelen askeri
  başaramazsa başka yere gönderir çeriyi
  kim bitirir bu sonsuz çeriyi bu her gün yeni çeriyi
  hep planlar kurar
  aklı fikri insandadır
  en yeni buluşu intihardır -
  ölüm bir ay çekimi zamanı dönemi denizidir
  kalkar kalkar seni çeker
  gül kokusunu alıyorsan seni ölüm çeker
  ölümün terkisi birden genişler
  yollarda sincap kalıntıları görürsün
  kedilerin köpeklerin aç kaldığını düşün
  koyunların develerin sıraya girdiğini kesilmek için
  intihar dedikleri patronu da sınadık
  ağzını aradık iş yok onda
  kullanışsız ve antik bir şapka
  meksikalıların şapkasına benzer
  ölümden bir demet derlenen ölümlerle
  derlenen insan ölümleriyle kervankıran yıldızına bakmak
  
  çıkmak samanyolu'na
  doğu ne batı ne
  suvare ve matine
  duvarda bir resim akıyor gençliğe
  çiçeklere çiçeklerdeki mirasa
  sarı saltık ahi evren çalımlı bir kiraza
  çılgın öğlende
  nerden nereye ey köprü ey iskele
  yabancılar yalancılar hırsızlar
  iki yatık iki dik karşılıklı iki tahta
  arasında bir insan
  tophane ölülerine ait tabutlar da figüran
  sonra ilâhilerin paraya çevrildiği an
  sonra küçük kızlar su satan
  
  gelin gelinlerin gecesini taşıyalım yatağımıza
  ki ölüm insanları kıra kıra varmadan yatağımıza
  bu yatak şimdilik kutlu yataktır
  ölüm ki aç bir köpektir arar bizi
  bir köpek havlayan en çok şafak aydınlığında
  
  akşam kente bir meryem gibi girer
  bir çocuk kutsal bir çocuk doğurur gibi
  her yönden bir ses yükselir bu karanlık nedir
  kurban kesilirkenki karanlık
  ibrahim'in bıçağındaki karanlık loşluk aydınlık
  keskin ışık
  ismail
  ismail bir çocuk başından serçe geçen
  mavi bir gül nöbeti sertçe geçen
  omzundan arşlar dökülen
  
  artık dünyanın yarısı ay yarısı güneş
  karşılıksız borçlanan ve çiçek ödeyen güneş
  ufuklara çiçek ödeyen güneş
  artık herşey öbürüne ışık tutmakla ödevli
  otomobilin ışığı yol için söz gelimi
  birinci dünya harbi
  ikinci dünya harbi
  artık her şey öbürüne ışık tutmakla görevli
  ışık tutmakla var ışık tutmakla ayakta
  herkes kendini kurtarabilir ancak bu karanlıkta
  öbürüne ışık tutar sade
  öbürüyse ışık tutar sade
  birer birer yakılır bütün sağlık çarşafları
  yaşlılıksa taşınacak pusat değil
  her köşe köşebaşları deniz dibi dişli köpeklere yurt
  köpekler bu dişlere sahip değil bu dişler o köpeklere sahip yani
  diş geriye geriye doğru uzamış uzamış incelmiş yumuşamış tüylenmiş de bir köpek olmuş sanki
  yoksa kıyımda mı avlıyorsun sen ey şeytan
  geçtim akrep kokan duvar diplerinden
  incir düşmüş loş yollardan
  bir haber gibiyim musa'dan
  
  sabahlan moditen akşamları equanil
  geliyor boyuna geliyor yalnızlığın gülmeleri
  denize kentler çizen kent iten kentler çeken
  ardına kentler bağlı
  kent tüküren kent soluyan bir gemi
  züiküfül dağı'nın bahçeleri
  yalnız orda açar özel bir peygamber çiçeği
  
  ağız yakan özel bir peygamber çiçeği
  sultan şehmus ve veysel karani
  incir yaprağıyla sildiler gözümü çocukken
  ve sen ey sıcak doğu gecelerinin bitmeyen göz ağrısı
  çocuklara mahsus çocuklara ait çocuklara dair göz ağrısı
  kırmızı mürekkebi andıran gözotu
  yalancı fakat acının yemişi kanlı göz bezleri
  türbe önlerinde sahicisinden daha gerçek
  daha fizikötesi sara taklitleri
  ve ağızlarda mecusi meşaleleri
  tembelliğin kehribarı bitlis saroyan
  ağızları yakan sigara ilk çağ kokan kav
  birinci dünya harbi namazı
  babamın namazı
  ikinci dünya harbi namazı
  ölümsüzlük gençlik aşısı o ikindiler
  evi sokağı çarşıyı onaran yasin
  paslanan güneşi sığayan sûre
  atalara doğru yürüyen sûre
  eve ve ellere can veren sûre
  geceye zikzaklar çizdiren sûre
  güneşi batıran doğuran sûre
  hamile meryem'i doğurtan sûre
  evin taşlığına çiçekler serperek
  yağmuru çatıda döndüren sûre
  huzuru geceye ekleyen sûre
  gece gündüz bir bekçi gibi
  ebedî bir gözcü nöbetçi gibi
  evin yüreğinde bekleyen sûre
  
  vahşi bir kiraz yedik eski bir eskimo okulunda
  ve yeşil bir dondurma mezarlıkta
  - bir fosfor dondurması koyarak gel
  bir çocuk şapkasının içine -
  ve gül nemrud'un yaktığı ateşte açan
  koncalanan açılan gelişen ibrahim'in elinde
  tatlı bir su içe gerçekler saçan bir mağara
  urfa'da yıldızların yıldızdan ayın aydan
  günün günden fazla bir şey olduğu orada
  uzanan bir yarı ölü eli kirazdan kiraza
  kirazsa hep aynı ıraklığı bozmamakta korumakta
  içilemeyen bir su bardakta
  aklı düzeltmenin mümkünü kutsal balıklarla
  
  her şey bir kere daha yanlış gibi
  
  şeker şeker diye soluyan şaha kalkmış
  bir tutamlık barutu kuşlara attık gibi
  bir kış gibi geçti eşeklerin aydedesi
  fıstıklarsa
  -o gün kasabada bir yaz
  bağbozumu tadında
  sarhoşluğun yankısından
  şıra yosunundan çeşme ışığından
  iğde sesinden bir kalabalık
  sızarak cami aralığından
  
  ayvalarsa
  - o gün kasabada bir çarşı
  bir bayrak gibi açmıştı yası
  yas bir meşale yüzlerde
  güneşten yanmış bir harman
  
  -o gün kasabada
  antik her şey baş kaldırmıştı
  her şey asurdu
  rap rap rap
  duvarda bir satrap
  tavanda bir akrep
  rap rap rap
  güneşti önleyen çağın siyahını
  kafka'yı kemiren
  camus'yü tedirgin eden
  sartre'a zaman zaman yılgı veren
  heidegger'i düşündüren
  kierkegaard'ı bunaltıp
  heidegger'i düşündüren
  schopenhauer'deki öfke
  nietzsche'deki savaşçılık
  faulkner'i sarhoş eden
  van gogh'u van gogh eden
  chagall'ı chagall eden
  
  kirazlarsa
  -o gün kasabada
  kuşluğun kuş'luk olduğu
  kuş-luğun çılgın ağaçların
  başına bir yurt olduğu
  kalp krizi
  insanların derlenip
  bir araya gelip bir bütün
  bir tek insan olduğu
  dağ yolunu tuttukları
  durup durup zülküfül'ün
  bahçelerini andıkları
  doruğunu andıkları
  herkesin birbirine
  güneşten bir demet
  bir kaç tüy
  bir güldeste
  bir firkete
  bir avuç çıplaklık
  ve portakal büyüsü
  ve özgürlük sundukları
  dağıttıkları
  payından pay
  ekmeğinden ekmek bağladıkları
  yas mı sevinç mi
  ölülük mü dirilik mi
  din mi barış mı
  savaş mı sevgi mi
  
  - o gün
  başkasının düğününe giden
  kendi düğününe giden kızlar
  karacadağ pirinci ayıklamayan
  her çocuğa birden anne olmayan
  kızlar dönüp dönüp başlarını
  saklanıyorlardı
  
  -o gün
  düğün düğün böceği ve düğün çorbası
  eşeklerin aydedesi ayın öcü alındı mı
  
  -depremden artakalmışlardı biz de
  bir halkevi yapamamıştık da ondan
  oraya gitmiştik siyah incir ağaçlarına
  çıkardık ilk defa tadardık o hep erzincan'ı
  anlatırdı öğle olmadan öğle namazını kılan
  öğle olduktan sonra öğle namazını yeniden kılan
  büyük annesini bense oruç tutardım menengiç kah-
  vesi içerdim akşamlan yolumu hep bir çocuk
  beklerdi döğüşmek için
  ama ben onu dövmezdim o da beni dövemezdi
  sonra afrika olan ömer - çünkü biz onu
  afrika yapmıştık oyunda o ömer tek başına bizi yenerdi
  yani kardeşi avusturalya ali'yi, kardeşim
  avrupa ali'yi ve asya beni
  "gider içerde güçlenir güçlenir gelirdik"
  ama afrika ömer o hep kış yaz tarlalanan
  dağlarda koyunlara çiçeklere ateş yakan
  böcek ezdiren bütün düğün böceklerini ezdiren
  ve hep düğün çorbası içen o afrika ömer
  hepimizi tek başına yenerdi
  barbar kıvırcık saçlarına
  narlar nardan taçlar takardı
  koparır koparır narları yerdik
  çubuklarımızı vişneyle tazelerdik
  yalnız nar ateşini ve vişne alevini severdik -
  düğün düğün kızların koşup katıldığı
  düğün düğün son kızlardan bir kokteyl
  
  -o gün kasabada bir düğün
  ölümün düğünü
  herkesin düğünü
  çocukların kağıttan
  çerden çöpten ve taştan
  kaldırım taşlarından düğünü
  deniz kabuklarından
  bir uygarlık taşıyan çemberleri
  içi boydan boya ta temele görünen evleri
  çatısız yapıları
  bir düğünü ateşleyen
  ona buna bulaştıran gözleri
  çocuklar geceye çan
  geceye karşı itfaiye erleri
  
  -o gün kasabada
  o gün kasaba
  o gün kasap
  
  ben ölmedim yalnız kaldıysa da ayaklarım
  eridiyse de başım inceldiyse de üst yanım
  bir porsuk karnını geceyi deşip buraya çıktım
  daha dün kirecin rüyası bu kente indim
  gün doğmadan kiralık ev aradım şehzadebaşı'nda
  geceye bir kartal gibi çarparaktan
  isa bu gelip konmuş elime ayasofya'dan
  kirli sarı çıkıp bir giysiden
  vakte bakan zeytin yaprağı serabından
  şarabın arabından
  bir zenci sancısından
  bir düşün dişinden
  karlar eridikte yönelirdik kadınlarla
  kuzeye batıya dağa doğru
  yüzümüzü biçerdi yıllanmış soğuk
  su kıyısına dizilirdik yandan önden arkadan ışık
  kabe yüzüklerindeki ışık
  çamaşır yıkardı kadınlar kızlar
  biz çocuklar suda kışın giden
  büyüklerden bize bulaşmış ölüm tüveyçlerini
  yıkardık ısınırdık
  kızlara vuran ışık yalnız o ışık artardı
  annelerde derinleşen kış çizgileri
  biz çocuklar buğulu
  
  çul ve su
  dağ suları dereler koyun çiçekleri
  yalnız erkekler çarşıda ve yosun tutmuş hastalar yataklara bağlı
  bir bahar boyu yıkar kasarlardı kadınlar kızlar çamaşırları
  çık arı sudan ey el değmemiş boya
  kasabaya inmemiş yani ölmemiş boya
  ey bakire su kasar yapan meryemlerinle
  ışığa bakan ışıklı kızların gölgesini
  suya iten biz çocuk isalarınla
  seni andım ve ölmedim
  o kadınlar çömelmiş olarak
  o kızlar eğilmiş olarak
  o çocuklar ayakta
  hepsi aynı yöne bakarken
  hepsi doğuda olan bir yağmur savaşma dönükken
  yalnız o ebedî kasarlar anımda
  şimşeklerin dere kıyısına iliştirdiği o kızlar
  suyun ayaklarından okşadığı o çocuklar
  her çamaşır atışında tek bir kelime
  söyleyen kıyı ağaçlarına o kadınlar
  yataklarında küflenen hastalar
  eriyen karlar içinde pazarlık yapan
  o çarşı yemişi erkekler
  yalnız bu değişmeyen haki tablo aklımda
  
  isa bu saçaktan saçağa atlarken
  eteklerinden bahçelere kan dökülen
  saçından sakalından geceye bir çiğ düşen
  isa'dır bu benim yanımda oturmuş bir taşa
  iki bin yıllık bir hece taşına
  taş nerde bitiyor nerde başlıyor isa
  sürekli bir alışveriş var aralarında
  
  (1964)
• bir zamanlar sabah gazetesiyle beraber yayınlanmış, oyun mizah tarzı içerikler içeren, çocuk dergisi.
• çağlayanlarda bir başkadır. görsel
• bu meret ayranda sevilir, kahvede illaki aranır da çayda neden hiç sevilmez anlamam.
• bir tavşan ismi
• her hafta perşembe günü sabah gazetesi ile evlerinizde... dopdolu içeriği ve neşeli hediyeleriyle sizin için özenle hazırlanan köpük dergisini almayı unutmayın!
  
  kaynak: sabah çocuk kulübü.
• snatch'in türkçe dublajında çingenelerin köpek diyemeyip kullandıkları kelime.