gezgin

• yakın zamanda israil ve iran’a gitmezsem ölecek hastalığına yakalandım da buraya gelmek aklıma geldi. tahran’ı görmek, küdus’te dolaşmak istiyorum. shiraz ve isfahan’da tarihin içinde turlamak istiyorum. kudüs’ten ramallah’a gitmek, israil’den filistin’e geçerken okuduğum şeyleri görmek, tanık olmak istiyorum. iran öcü hikayelerinin dışında kalan ya da içinde sıkışan insanlarını tanımak istiyorum
  
  gezmeyi seviyorum, gezgin olmadığımı biliyorum ama olduğumu düşünmeyi seviyorum. en fazla gezgin olmaya çok özenen bir turist sayılabilirim. avrupa’da hatta asya’nın belli şehirlerinde turist hissederken kendimi, afrika’da, ortadoğu’da ben olurum. bir yandan ait, bir yandan gezgin...
  
  çok garip şeyler yaşanır gezerken, klişe ama güzel olan şeylerden hem de. çok ilginç insanlar hayattan teğet geçer. bir haber okuyup, pılısını pırtısını toplayıp sudan’a, mülteci kampında gönüllü olmaya giden, 1 yıldır mültecilerle yaşayan bir kadınla oturup içilen bir biranın çok tatlı olduğunu fark ederim. emekli olunca canı sıkılan, bu yüzden afrika kıtasını baştan başa bisikletle geçme denemesinin 6. ayında olan yaşlı adamla güvenlik ve su filtrasyonu üzerine konuşmayı da severim.
  
  bazen, olduğum yerin gündelik hayatının ritminde dolaşırken, garsonlarla muhabbetin ortasında “kadınlar nerede?” diye sorduğumda gördüğüm dumuru özlerim ofiste otururken. kadınların neden çalışmadıklarını, niye sokakta pek kadın görmediğimi sorduğumda karşımdakinin cevap vermek için kıvranmasını seyretmek çok güzel bir şey….
  
  en çok da, paralarının üstündeki resimleri farklı farklı insanlara sorup, farklı farklı tarih bilgileriyle donatılmayı sevdim. o parayı gösterip “bu kim” diye her sorduğumda çok farklı politik tartışmalarda buldum kendimi.
  
  aynı gün içinde önce hizbulah’ın çadır bölgesinden sonra ermeni mahallesinden “nazikçe” kovulduğum gezi bile çok güzeldi. sonuçta ikisine de gidebildim, sonra da beyrut sahilinde yürüdüm, gemmayzeh’de guiness içip, ucuz diye tavanına serilmiş yataklarında yattığım hostel’de huzurla uyuyabildim.
  
  bazen yabancı olmanın verdiği çaresiz baş eğişle sokağa adapte olabilmeyi bile özlüyorum. “kültür bu mu?” tamamen saygılı olalım o zaman. afedersiniz ama politik doğruculuk biraz dinlenecek, tek başına, yabancı ülkede gezen bir kadınsın, çıkışamazsın her zaman. afedersiniz ama o meme kapanacak; çünkü tacize karşı daha da savunmasızım. ama işte bunları unutup adapte olduğun an suriye’den ürdün’e gitmek için bindiğin otobüste tek kadın olduğu fark edip bir an korkabilirim de. o anda insanlar oturmam için 3 sıra koltuk boşaltabilirler, öndeki koltuğa iki asker geçip, bekçicilik oynayabilirler. tehlikeli bir iş yaptığımı düşünüp, askerlere niye beni koruduklarını sorarak emin olmak isterken “korktuğunuzu gördük, güvende hissedin diye” cevabını alınca korkaklığıma gülebilirim. en çok da otobüs molasında ondan korktuğum için bana trip atan, muhammet amcanın gönlünü almak için verdiğim sigarayı içerken ettiğimiz muhabbeti sevebilirim.
  
  güney yarım kürede, bm gönüllüsü acar eski polisin üzerime sıktığı biber gazının tadını bütün direniş boyunca arayabilirim. aynı tadı hala bulamadım, belki sprey ile bomba farkından dolayıdır.
  
  aaa, ne güzel rengarenk diye “happy shake” alabilirim de içinde opioid olduğu bilmezsem dünyanın en iyi kafasını, en huzurlu bir budist ülkenin, en huzursuz köyünde yaşarım.
  
  en güzeli de “yahu ben hem israil, hem iran’a gitmek zorundayım(evet, zorundayım, görmeliyim!). vize, giriş çıkış durumlarını nasıl halletsem ki” tadında bir entry girmeye gelmişken, işi gücü bırakıp anı anı dolaşmak olabilir.
  
  neyse, o kadar gelmişken söyleyelim. gezginin makbulü, yalnız, tabanı yere değen, çulsuz olanıdır. diğer türlüsünde ne o özgürlük içine işler ne de yeri geldiğinde “fazlasıyla” eğlenilebilir.
• bir arkadaş zekai özger şiiri:
  
  "dün geldim
  geç kalsam da bağışlanır
  
  bir bahar bozumuydu yola çıktığımda
  yüzümde suçlu bir merak
  kalbim heyecandan telaşlı
  gözlerimde ısırgan bir hüzün vardı
  hüzün: hep bilinir
  bir afyon çiçeğidir önceleri
  dalayan bir ısırgan yoncası olur sonra
  dalayan ve uyandıran o afyon uykusundan
  
  dün geldim
  acı sırtımda tabiy
  
  yolum uzundu
  yanımda hiç resim yoktu
  dağlara baktım: dağıldım
  yollara baktım: yoruldum
  gece ayışığı içtim, dudaklarım kurudu
  gündüz böğürtlen yedim, dilim buğulandı
  siz görmeliydiniz o kanı
  bir dağ çiçeği sevdasına bin arı öldü
  tam ordan geçiyordum, gördüm diyebilirim
  aman nasıl petekti öyle
  nasıl baldı
  böğürtlen gibi kırmızıydı
  kan gibi saydam
  bir garip kokuydu, onun kokusuydu
  dayanamadım, eli titrekti ama
  yedim yedim kalbim çatladı
  sevdam o dağ çiçeğinde kaldı
  
  dün geldim, anca geldim
  usumda vızıldayan bin arı ölüsü
  heybemde onarımı gereken bin iğne
  önce kendi etime
  
  dün geldim
  hoş mu geldim
  hoş olmayan şeylerden geldim
  bir kentten geçtim ki canım titredi
  sıtma kabusuyla sallanıyordu uzaktan
  girişte insanlar gördüm, hiç görmediğim
  ama sanki biryerlerden tanıdığım, yemin
  
  edebilirim
  
  iğrenç suratları vardı, insandan çok
  cüzzamlı bir köpeğe benziyorlardı
  kuru birer ağaç dibine çömelmiş
  çürümüş bir dalı kemiriyorlardı
  omuzlarında soyulmuş yılan derileri
  ellerinde pas tutmuş makaslar
  iki ucu da kırık
  tam ben yanlarından geçiyorken
  elma ağaçlarının çiçeklerini kesmeye başladılar
  ben sanki tarihini bilmiyormuşum gibi
  bakır çalığı bir kasede
  elmanın kanını sundular
  geldim ya, nasıl geldim
  bir elimde tarih atlası
  
  bir elimde güneş humması
  soğutulmaya zorlanmış bir çöl kızgınlığından
  bir kum fırtınasının
  soylu kumcuklarından geldim
  yorgundum, susamıştım, dilim kuruydu ama
  gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi
  bilirim ben
  çölün tam ortasında sonsuz bir ışıltıydı
  yedibin rengi yansıtan renksiz bir kuyuydu
  duruydu, aydınlıktı, yaz gökleri gibiydi suyu
  uzanıp avuçlasam benimdi
  
  öyle yakın, öyle kolay, öyle dokunsam
  ah o kervancıbaşı
  ah o sırmalı soyguncu
  ve ellerinde kesik başlar ve zebellah ordusu
  birden beliriverdiler tam kuyunun başında
  ellerinde kan sızıtan kesik başları
  tan kuyunun ağzından sarkıtıyorlardı ki
  ne olduysa o anda oldu
  kızıl bir bulut ağdı kuyunun ağzından göğe
  bulut değil
  bir devin alev saçan soluğuydu
  ardından muhteşem bir kum fırtınası
  kum değil
  devin çocuklarıydı saçılan
  ah görmeliydiniz o savaşı
  ne kanlı kervancıbaşı
  ne zebellah ordusu
  dayanamadılar kum fırtınasının şiddetine
  çöl mü yarıldı
  kuyu mu büyüttü ağzını
  kızgın çöl kavuşunca dinginliğine
  bir ben vardım kuyunun başında diri
  ve herşeyi görebilen sağlıklı çöl tanığı
  öğrendim çöl kızgınsa öfkesi nice olur
  kum fırtınasında neler yapılır
  nasıl yok edilir çöllerin sırmalı
  soygun kervancıları
  gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi
  bilirim ben
  bir elimde güneş humması
  bir elimde tarih atlası vardı
  vakit dardı
  kanarak içtim de kuyunun duru suyundan
  uçar gibi aştım çölü o sonsuz ışıltıdan
  dün geldim
  
  dün ben nerden geldim
  ezberlenip unutulmuş bir sıkıntıdan geldim
  adı konulmamış bir düşten geldim
  terlemiş balıklar gördüm, rengi bozulmuş mavilikler
  kabaran denizler gibi coşkun sürücüler
  kılçığı beynine saplanmış gözsüz balıklar gördüm
  trollenmiş deniz tarlası, iyot vurgunu
  derya içindeydim de hani deryayı gördüm
  küçük balığı gördüm, peşinde büyük balık
  bir su ağası gibi kuvvetli ve saldırgan
  oh balık, küçük balık, can balık
  anasının kuzusu, deniz kokulum
  söyle yavrum, söyle gözüm, söyle kılçığım
  kim dokundu senin pullanmamış derine
  kim kıydı senin o tazecik gövdene
  denizde kum gibi dolgun pullarıyla
  doymaz mı büyük balık küçük balığa
  ama gördüm ya sonunda
  derya içindeki deryayı
  büyük balık küçük balık peşindeydi ya
  birleşince küçük balık yüzlercesiyle
  şaşırıp kaldı büyük balık
  şaşırıp kalmadım amma
  ne de keskinleşmiş dişleri ol mahilerin
  unutulmaz bir deniz anası gibi büyüdü gövdeleri
  kıymık kıymık oldu gövdesi büyük balığın
  anladım
  nice olsa da
  denizde kum, büyük balıkta pul
  birleşince
  edemezmiş küçükleri kendine kul"
• gittiği her şehirde kalbinin ve ruhunun bir parçasını bırakan, ancak ne olursa olsun yola bir şekilde devam etme isteği her şeyin önüne geçen insandır.
• nerede değilse orada iyi olacakmış gibi hissedip, ulaşmayı değil, yollarda olmayı tercih eden insan
• içerisindeki tatminsizliği dışarıda aramaya başlayıp hobi/meslek/yaşam stili haline getirmiş bireylerdir. bir kez gezmenin tadını aldıkları için durmayı beceremeyenlerdir. varsin kimileri gezgin/turist arasındaki farkı tartışa dursun, gezginler bunlara takılmadan önüne bakan bireylerdir. kimseye birşey ispatlama dertleri yoktur gezginlerin. aniden sessiz sedasız gidip gezi verirler. kafa denkleri kolay kolay yoktur gezginlerin, iki gezgin bile kolay kolay birbiriyle anlaşamaz gezerken, çünkü özgürdür gezginler, uyum sağlamakla vakit kaybedemezler, hoşlanmazlar. gezgin dostlara selam olsun.
• 10 yil sonraki pasaportumda "meslek" kismina yazdirmanin insallah nasip olacagi seyyah anlamina gelen bir guzel kelime. herkes, doktor, avukat, muhendis olmak istemiyor iste. bazilarinin boyle gudik kaplumbaga hayalleri var.
• muammer ketencoğlu'nun yeni albümü. aslında söylemeye gerek bile duymuyorum, tabii ki kalan müzik'ten çıkmış. bu albümde türküler değil de muammer ketencoğlu'nun kendi besteleri yer alıyor. demolarından dinlediğim kadarıyla da gayet başarılı. aksini beklemek saçma olan zaten...
  
  garip oldu bu 2010... önce ezginin günlüğü sonra muammer ketencoğlu... iyi yani bu tür şeyler.
  
  demolar için: http://www.muammerketencoglu.com/home/page/647
• ipi boşalmış bir sandalım, salınırım mavilerde
  hem yorganım hem yastığım, sarınırım maviliklere
  hem yorganım hem yatağım, sarınırım maviliklere
  
  kendi gözyaşlarımın denizinde yüzerim
  dar gelir her yer bana, gezerim de gezerim
  
  bir çift kanat üzerinde, senle dolu yüreğimle
  nerde akşam orda sabah, yolcusuyum sevginin
  nerde akşam orda sabah, bir gün yetişeceğim
  
  gerçek sanıp sevdiklerim, gerçeklerin gölgesi
  sığındığım her liman yalancılar bölgesi
  sığındığım her liman yalancılar bölgesi
  
  "yoruldun. dur!" desede, gönlümün kırlangıcı
  her bitiş getiriyor, yeni bir başlangıcı ^*
• gezmenin yanında aslında yaşamayı da seven insandır. bir yerleşim yerine sıkı sıkıya bağlanacak ya da bir toprak parçasına hasret duyacak kadar savunmacı değil askine hiç bilmediği, görmediği yerlere özlem duyan ve oralarda kendine yeni hayatlar arayan kişidir. yolculuğu sevendir.
• son 48 saat icinde yedikleri tek seyin iki mini sandvic oldugunu bir kasabaya gidilen, trafikli bir yolda kalinan ve gorulen tek seyin yagmur oldugu o tek anda anlayanlara denir.
  
  gezgin, gidasini yoldan alan isigini yola verendir.
  
  gozlerinin hic gormedigini gorurken, ayaklarinin hic basmadigina basarken var olusunun temel ihtiyaclarini dusunemeyen esriktir.