kül

• bir mustafa ozcelik siiri kül;
  
  diz çöküp kaldım bir ırmağın kıyısında
  
  sularla sana aktım
  
  hangi aynaya baksam
  
  çoğalan gizli güzelliğinle
  
  sen vardın
  
  kapıları açıldı zamanın
  
  kuytu mağaralarında binlerce kuyu
  
  ah, bir ateş yaktın içimde
  
  ve küllerim savruldu ardı sıra
  
  sen ki yağmurlu bir günün nakkaşısın
  
  şimdi sesin doluyor içimin odalarına