çirkef

• çirkef: is. far. çirk-ab, cirk = kir, ab = su.
  
  1. pis ve bulanık su.
  
  2. s. mec. > igrenç ve bulaşkan şey veya kimse.
  
  tdk türkçe sözlük (yeni baskı), cilt i, ankara 1988, s.313.
  
  ****
  
  çirk, f. i. : kir, murdarlık.
  
  çirkâb, çirkâbe: çirkef.
  
  çirkâbe efşan: f. s. çirkef saçan.
  
  çirkâlûd: f. s. : murdar, bulaşık.
  
  çirkin: f. s. : güzel olmayan.
  
  çirknak: f. s. kirli, kir içinde.
  
  f. : farsça.
  
  osmanlıca türkçe sözlük, mustafa nihat özön, inkilap kitabevi, 8.b., mart 1997, s. 146.