alaşım

• "ben uzakları iyi bilen bir adamın yakın elleriyim" diyen bir edip cansever şiiri.
  
  "adam yayınları" - "şairin seyir defteri 1" - "sonrası kalır"
  
  baksan
  ben geldim sanki
  yaz ustalarına kış resmi.
  
  duysan
  bilmediğin bir sevgiyle mi seveceklerdi seni
  sen
  taşlıklarda sızlanan yaşlık
  sonbaharla kapanan kapılarda
  unutulmuş ürpertiler gibisin
  toplarsın dalıp dalıp gitmelerini bir daha
  soğuk kış filelerinden ılık kış gazozlarına
  su geçirmez gölgeleri tepelerin.
  
  ben uzakları iyi bilen bir adamın yakın elleriyim
  çürük bir elmanın pembemsi gerinişinde
  hiçbir göğün gelip gelip götüremediği
  çünkü her şey beyaz bir örtüde görünürde
  bembeyaz bir örtüde birkaç çilek lekesi gibi
  dinliyor musun
  dinlemesen de
  olunca birdenbire oluyor bu
  bütün yıllar bütünleşiyor içimde
  birleşip bütünleşiyorlar
  anımsayamıyorum tek tek hiçbirini
  zaten
  duymuyorum böyle bir gereksinmeyi de
  bir alaşım halinde olup bitenleri
  acılar, ölümler ve bütün sevgisizlikler
  ve ödetilmesi bütün bunların
  sana söylüyorum ey gereksiz kış vakti
  boynumsa bu benim nerdeyse nerde.
  
  bir yalnızlık üç diş ediyor dudaklarıma değdiği yerde
  dudaklarım ki kuru
  sakallarımsa hırçın
  portakallar soğuk, lokantalar gösterişsiz
  ve orda burda buruk buruk duran birinin
  gövdesinden
  bu kış öğlesinin ayrıntılı içeriğinde
  uzakları iyi bilen bir adamın elleriyim.
  
  kızgın bir sarmaşık gibi
  dolaysız ve anlaşılan
  özlemli ve sevgili
  ey toprağın güneşi, toprağın ıslak güneşi
  döndürdükçe sen başımı böyle
  takılıp kalıyor öyleyse neden
  gözlerim biliyor musun
  parıltısıyla
  bir bıçaktan hıncını alana kadar.
  
  yalnızsam böyle yalnızım bana çok azı kaldı
  çevirip göğsüme çoktan
  yalan mı yitirdiğim işaret parmağımı.