postpartum depresyon

• evet o an geldi, bebeğinizi kucağınıza alacaksınız, heyecanla beklenen an geldi ama bir şeyler ters gidiyo... doğum yapmak için hastaneye gidiyorsunuz, kontroller yapılıyor, eş dost arkadaş herkes yanınızda, tamam güzel. başlıyor muhabbet. ben normal doğum yapıcam biz doktorla böyle karar verdik. eee noluyo? biri gidip biri geliyo odaya? en sonunda çıkartıyorlar ağızlarından baklayı. bebek ölüyor. acil sezaryen lazım. hayır kesecekler beni, istemiyorum, ben buna hazırlamadım kendimi. birden ışıkların altındayım, lanet olası acılar, ilk kez ameliyathane görüyorum, kolumdan devasal bir enjektörle beyaz bir sıvıyı kanıma zerk ediyorlar, bayılıyorum....
  uyandığımda her şey bitmiş oluyor, doğumu göremedim, bebeğim hala yok, sağa sola dönemiyorum, tarifsiz bir acı karnımda, beni kestiler..... beni kestiler.....
  
  malum sendrom bu şekilde başlar. devamı ise şöyledir: dört ay boyunca iki saatte bir viyaklama sesiyle uyanmak, oturur konuma geçip, en az yirmi dakika bebeğimizi beslemek. evet bunu anneden başkası yapamıyor. her gece saat 11'de başlayıp 2'de biten gaz krizleri, ekstra uykusuzluk, aşırı terleme, sıfır sosyal hayat, eve gelen ziyaretçi akını...
  
  veeeeeeeee insanın çileden çıktığı an, o an fena bir an, o an insanın cinayet işleyebileceği, her şeyi kırıp dökebileceği bir an. o an insanın karşısına kim çıkarsa çıksın avazı çıktığı kadar bağırabildiği bir an, o an hiçbir şeyin önemli olmadığı an...
  
  bu depresyon kimi zaman atlatılabiliyor demekki ama kimi zaman da olmuyor.. destek lazım, hisleri anlamak her ne kadar zor olsa da yardımcı olmak lazım.