sunu

• bir nevzat çelik şiiridir.
  
  i
  
  güneşi hiç görmedim penceremde
  ne ay doğdu geceme ne bir yıldız
  hem sıkış sıkış hem çöl kadar ıssız
  beş yıldır bir şeyler soluyor içimde
  
  ii
  
  dal olsun diye kuşa uzattımdı kolumu
  omuzlarıma kadar ekmek ufaladımdı
  yanılıp da bir kez bile konmadı
  inip üç adımda bitirdim yolumu
  
  evet üç adımdabir tokat
  gibi çarptı yüzüme duvar
  dibine çöküp avuçlarımı açtım fakat
  hangisine sapsam ne çok yol var
  
  el eli çoğaltmayınca bir yerde
  uçurumlaşıyor avuç çizgisi de
  tek başıma yürüsem şimdi
  barbaros bulvarı'ndan beşiktaş'a
  bir vapura binsem ya da motora
  —kaptan dümen kır üsküdar'a—
  düşteki gibi ansısam birden
  koyun gibi yatırılıp kazınmış saçımla
  ayakkabısızlığım.. pantolonsuz bacaklarımla
  içinizde aykırı bir yaşamım ben
  ihbar polis filan.. güvertede tutuklanmadan
  balığın üstüne martının altına
  yarı yolda kaldırıp gövdemi atsam
  bulurdum kendimi ayaklarımın dibinde
  beş yıldır bir şeyler sürükleniyor içimde
  
  yıllarca mektupsuz kitapsız bırakıldım
  bir elimle yazdıklarımı
  okudum diğer elimle
  beş yıldır beş koca yıldır
  bir şeyler kopuyor içimde
  
  iii
  
  şortum ve şıpıdık tokyalarımla gördünüz
  beni haydarpaşa hastane girişinde beklerken
  güneş yanığı teninize renk renk giysilerinize bakarken
  uzun zincirlerle bağlı kollarımı süzdünüz
  
  imgeleminiz hemen de devindi
  —deli bu deli—
  yüzdeki buruşmadan
  duymasa da anlıyor insan
  biraz kötücül biraz acımaklı
  baktınız yüreğimi şaşırdım
  dürterek birbirinizi
  gizliden fısıldaştınız
  
  sıkıca kavranıp kollarımdan
  özenle geçirildim aranızdan
  —sizi mi koruyorlardı beni mi bilmem—
  çocuklarınızı kaparak çamurmuşum
  gibi sıçradınız iki yanıma
  ama soru sorandır çocuk-baba
  anne kim neden bu amca...
  bir çift dikenli tel yumağıydı gözlerim
  ağlayamadığımca ağladım yanıtınıza
  
  iv
  
  gün batınca çocuklar erkenden
  masallarını dinlemeden derin bir uykuya
  bir yunus dalıp çıkıyormuş gibi suya
  kalkıyorlar gözlerinde yıldız gülerken
  
  bendim öpen bendim silen
  anne diye üşüyen korkularını
  ellerimle şafak yangını yıldızları
  bendim gözlerine koyup giden
  
  sabah bir parça da anneler
  beni öpüyorsunuz
  bilmeden tadımı taşıyorsunuz
  günboyu sıcacık dudaklarınızda
  
  yaslandığınız ağaçta benim sırtım
  çiğniyorsunuz sokakta ayak izlerimi
  kokladıkça açan güzelim çiçeği
  ansıyın bir zaman yakama taktım
  
  geçerken kulaklarınıza uğultular geliyordur
  evet siz de vardınız taksim alanı'nda
  hepten unuttuğunuza inanmıyorum mutlaka
  omzunuzda omzumun sıcaklığı duruyordur
  
  v
  
  duysanız anlasanız bir kez beni
  böyle tek başıma geceleri
  çığlık çığlığa kalkmazdım
  ellerimin arasında kanayan alnımla
  çatlak bir duvar gibi bakmazdım
  
  bir elime ateş ötekine barut
  çizgi çizgi ben mi kazıdım
  değmesin diye bağlasa mıydım
  açlık ve ölümle yağarken bulut
  
  gençliğimi kakıp durmayın başıma
  bugünden yarına akardım
  bir bilseniz neler yaşadım
  yüzyıl bebek kalır yanımda
  
  vi
  
  asıldım yüreğinizin kapısına
  acıyı sevince bölerim
  su gibi yaprak gibi gülerim
  çıkmayın dokunmadan bana
  
  bir orman gibi yürüyüp elbet
  varacaksınız ortasına yolun
  ben yatarım bin müebbet
  siz çiçeklene-dallana durun
  
  ocak 1985