cemal kutay

• bahariye de bilen bilir evini. mahalle komşumuzdu bizim cemal amca. benim küçüklüğümde evinde yangın çıkmıştı. herkes kurtulmasına sevinirken o "kitaplarım" diye eve girmeye çalışıyordu. çocuktum anlamadım kitaplarını arkalarından ağlayacak kadar çok sevmesini. akşamları o'nun evinin önünden geçmem gerekiyor eve gitmek için ben geçerken o hep kaniş'i ile cam kenarında olur(du) onca yaşına rağmen elinde kitabıyla. bu sabah baktım cam önünde kimse yok. garip geldi. cemal amca kara kaniş'i kitabı alışmışım be.
  
  edit: bikaçtır geçerken kaniş'in beyaz olduğunu görüyorum. renk körü değil bunakım.