gönüllü kulluk üzerine söylev

• alfa yayıncılık tarafından yayınlanan ve çevirisini ayşe meral'in yapmış olduğu, günümüzde hala geçerliliğini koruduğu için her ne kadar 16. yüzyılda yazılmış olsa da çağ ötesi bir kitaptır kendileri. neden okumadım bugüne kadar diye pişmanlık yaşamamak adına tez zamanda kütüphaneniz için edinin bir tane. çağ ötesi olduğuna delil olan şu pasajı da buraya eklemek istiyorum:
  
  üç çeşit tiran vardır. kötü prenslerden bahsediyorum. kimisi halkın seçimiyle, kimisi silahların gücüyle ve kimisi de verasetle ülkeye sahip olanlardır. savaş hakkıyla ülkeyi ele geçirenler, bilindiği üzere ve haklı olarak söylendiği gibi, o ülkeye fethedilmiş ülke olarak davranırlar. kral doğanlar genelde en iyileri olmaz; tiranlığın ortasında doğmuş ve beslenmiş olduklarından dolayı tiranlığın doğal sütünü emerler, onlara boyun eğmiş halkları miras aldıkları toprak köleleri olarak görürler; cimri veya müsrif, en yatkın oldukları eğilime göre, kendi miraslarını kullanır gibi krallığı kullanırlar. erkini halktan alana gelince, onun daha tahammül edilir olması gerekir gibi görünür ve bu kadar yükseklere, herkesin üstüne yükseldiğini gördüğünde adına büyüklük denilen bilmem neyle şımararak, sanırım bir daha oradan inmeme kararını alır. halkın kendisine emanet ettiği gücü neredeyse her zaman çocuklarına aktarılması gereken bir güç olarak görür. böylece kendisi ve çocuklarının bu uğursuz düşünceyi tasarladıkları andan itibaren kötü eğilim ve gaddarlık noktasında bütün diğer tiranları nasıl geçtiklerini görmek tuhaftır. yeni tiranlıklarını sağlamlaştırmak için kulluğu çoğaltmaktan ve hatırası ne kadar yakın olsa da, tez zamanda hafızalarından tamamen silinecek kadar kullarının zihnini özgürlük fikrinden uzaklaştırmaktan daha iyi bir yöntem bulamazlar. böylece gerçeği söylemek gerekirse, bu tiranlar arasında birkaç farklılık görüyorum, ama yapılacak bir seçim göremiyorum: çünkü farklı yollardan tahta varsalar da, hükmetme tarzları neredeyse her zaman aynıdır. halkın seçtikleri zapt edilmesi gereken bir boğaymış gibi, fatihler üzerinde tüm haklara sahip oldukları bir avmış gibi, verasetle gelenler de böyle olması çok doğalmış gibi davranıyorlar halka.