ahmet ada

• günyenisi küçük kiz
  
  bir park kanepesinde oturuyorum deniz
  kıyısındaki, burnumda tütüyor
  günyenisi küçük kız, bir çocuk kadar
  suçsuzum onu sevmekle, bunun için
  ilgileniyorum kırgın çiçeklerle
  
  baktıkça resmine gül açılıyor parmak
  uçlarımda, ne çok istiyorum onu
  gün eskiten gözleri değdikçe günebakanlara
  nasıl da yakıştırıyorum günebakanları
  gözlerine
  
  serçelerle, evet serçelerle geçiyorum
  ara sokaklardan, oyun oynuyor toz
  duman içinde çocuklar, geçiyorum
  içimde hüzne benzer bir duyguyla
  
  şimdi şurdan koşuyorum
  kuşlar kalkıyor koştuğum taşlıklardan
  bir aldanış mı yaşadığım yoksa
  bilmiyorum ne kadar koşabilirim
  eskimez yeşil pabuçlarla gelen aşka
  
  ey serçe gölgeleriyle lekeli ara sokaklar
  nasıl da sendeliyor kalbim küçük
  bir kız için, yürüyüp gidiyorum yüzümü
  bir akdeniz çiçeğine gömerek
  
  sevincimi bozuk paralar gibi dağıtıyorum