sweetener

• bugün dünya genelinde dijital ortamlarda sunulmuş ariana grande'nin dördüncü albümü. single lar gayet umut vaad ediyordu fakat albümü 4 kere baştan sona dinledikten sonra epey bir hayal kırıklığına uğradım diyebilirim.
  
  özellikle terör saldırısı olayından sonra ariana'dan zaten full dance-pop albüm beklemiyordum. no ters left to cry ve god is a woman ile bunun ayarını çok iyi tutturmuşlardı zaten. ama albümde özellikle pharrell yapımı olan şarkılar o kadar bayat ve tekrarlayıcı ki bu albümün tümüne yayılmış neredeyse. aslında the light is coming'de bazı şeylerin alarmını almalıydık. şöyle söyleyeyim albümde bayık ve bayat hangi şarkı varsa pharrell prodüksiyonu. hiç anlamak için credit e bakmanıza gerek yok dinleyin ne demek istediğimi anlayacaksınız.
  
  albümde güçlü duygular uyandıran neredeyse single lar ile beraber 4 bilemedin 5 şarkı var. gerisi anlamsız tekrarlardan ibaret.
  
  ariana yeni neslin çağdaşlarından ayrılan en önemli ve parlak ismi iken bu kadar iddiasız bir albüm beni üzdü gerçekten.
  
  artık yapımcılar/şarkıcılar da şu pharrell sevdasından bi çıksın artık 2002'de değiliz. üretemiyor adam doğru düzgün.