otel müdürünün yardımcısı

• edip cansever'in oteller kenti eserinin eros oteli bölümünde yer alan bir şiiri.
  
  taş kovuğundan düz kumlara seğirten
  mor gözlü, arsız bir ahtapotun
  –her bitisi bir başlangıca ekleyen
  sürekli –
  o doyumsuz seyircisiyim ben.
  
  bugün 'daha başka'larla donanmış her yer
  diyor içinden, ne güzel bir gün olacak
  şunlara bak, şu yabani yaseminlere
  açalyalara, sarı salkımlara bak
  nasıl da koparıyor kendilerini
  dünyanın uçsuz bucaksız boy aynası önünde.
  
  bakalım bugün kimler gelecek
  kimler ayrılacak otelden
  diye düşünüyor ki, o anda
  iki kişi giriyor içeri, iki genç kadın
  yokluğuna alışık iki yaz şemsiyesiyle
  yürüyorlar yavaştan, önünden geçiyorlar onun
  
  duruyorlar az ötede -tam orada, evet-
  bir şeyler konuşuyorlar otelciyle - bir şeyler, bir şeyler-
  ansızın yere eğiliyor biri, ikiye bölünüyor biraz
  ve doğruluyor hemen, o doğruluyorken
  nedense öteki eğiliyor bu kez de
  sürdürüyorlar eğilip kalkmayı böyle bir süre
  bir geçit, bir tünel, ya da
  avını bitirmemiş bir hayvan ağzı
  belleğinden taşarak -girişteki kadının-
  doluyor gözbebeklerine.
  
  otelci iri bir kurabiye uzatıyor onlara
  daha önce bölerek ortasından
  birleştirerekten sonra da -bir iki kez yineleyerekten bunu-
  uzatıyor kurabiyeyi ve
  kayıyor tezgâhın altına usulca
  yalnızca bir kolunu görebiliyoruz artık
  -bir kolunu, bir kolunu-
  kadınlarsa -iki genç kadın- şimdi
  katıla katıla gülüyorlar buna
  gittikçe daha çok gülüyorlar, daha çok, daha çok, daha çok
  ve yorgun ve bitkin yığılıyorlar bir koltuğa
  
  yerleştiriyor gözlerine bir opera dürbününü
  otelin girişindeki kadın
  bir uzak bir yakın camını sürekli
  değiştiriyor bakarken
  tanrım! bu gidiş geliş 'her şeyler' arasındaki
  bu sokuluş, bu iç içe geçiş
  durmadan sunmuyor mu bana -diyor içinden-
  dünyayı bir haz akvaryumu gibi.
  
  yeniden açılıyor kapı, yeniden
  yan yana, sırt sırta, arka arkaya
  ön öne, saç saça, dudak dudağa
  birileri, birileri, birileri
  birileri, birileri, birileri daha...