do re mi gül

• tam hali şu şekilde olan edip cansever şiiri:
  asansör mü dediniz -öyleyse ne dediniz-
  hayır işlemiyor, bozuldu çoktan
  söküp götürecekler yakında
  gül ağacından bir gül gibi
  alıp götürecekler bir gün nasılsa
  kim bilir
  belki de çok süslü bir tabut yapacaklar ondan
  asansörden bir tabut.
  
  yaşlı bir kadın sesi (mavi satenler giymiş.)
  bir aşağı bir yukarı
  indirip çıkartmak için
  indirip çıkartmak için isa'yı
  
  belki de
  masa, kanepe, konsol
  gibi bir şeyler -neden olmasın-
  ama bana kalırsa
  -evet, size kalırsa
  kuyruklu bir piyanoya
  eklemeli bu sevimli gül sesini
  
  do re mi fa
  do re mi gül
  do re mi fa
  do re mi gül
  böylece
  unutulmuş bir otel konçertosu
  bizim olurdu bir daha
  
  çok konuşan iki kişiydiler
  iki kadın -iki erkek de olabilir-
  yıllarca, ama yıllarca konuştular
  asansörün başında
  söyleşip durdular her gün
  sabahtan akşamlara dek
  akşamdan sabahlara
  sonunda bir iki sözle
  sonunda bir iki sesle konuşur oldular
  asfalt bir yolun gidip gelişi gibi
  o kadar benzediler ki birbirlerine
  bir kişi olup çıktılar
  karlı ve çiçekli bir günde
  karlı ve güneşli bir günde
  karlı ve karlı bir günde.
  
  geçmişte kalan bir çay saatinde sanki
  o kadar kıpırtısız
  saatsiz, müziksiz ve aynalarsız
  ve dünyanın nereden bakılırsa bakılsın
  sadece yuvarlak olarak kaldığı
  kalıverdiği bir çay saatinde sanki
  gövdesiz, giysisiz, gömütsüz
  bembeyaz bir belirsizlik gibi
  karlara karıştılar.)