persepolis

• satrapi'nin, pek basit fakat etkili cizgi romani. zaten etkili olmasi da basitligi yuzunden, zira iranin kisa bir tarihi, sahin devrilmesi, kultur devrimi hep buyumekte olan bir kiz cocugunun naif gozunden anlatiliyor. cocuklugunun o yillari uzerinden 20 yil gecmis birinin, sanki hic buyumemis gibi o gunlere geri donup o yalinlikta yazabilmesi bence yazarin en muhim icraati olmus.
  
  --- spoiler ---
  fakat kitabin arkasinda her zamanki gibi gunluk hayatta, sinema elestirmenlerinin koseleri disinda hic kullanilmayan satafatli sifatlarla bezeli bir sekilde anlatildigi gibi insani duygulandiran kucuk kizin umitleri ve hayalkirikliklarindan ziyade, ailesinin ve ozellikle babasinin vakurlugu kanimca. sonucta savas esnasinda 13-14 yasindayken (yani neredeyse kazik kadarken), tukiyeden getirilen kot pantolonlari, iron maiden posterlerini duvarina asip oynamasi ve ailesine daha anlayisli olmamasi, her daim bende "cocuk iste" sempatisi ve empatisi uyandirmasa da ornegin komunizme gonul vermis amcanin hayallerinin yikilmasina izin vermemesi, babanin turkiyeden poster getirmek icin coban kiliginda donmesi ve hemen sonrasinda seni o kadar cok seviyoruz ki buradan gitmeni istiyoruz demeleri daha bir etkileyici sanki.
  --- spoiler ---