gülten akın

• on üç, on beş yaşında;
  
  “babası ikinci askerliğinden yeni dönmüş
  avlular, avlular büyümek için dünya sarnıcı silme
  ikindi avlular
  ili yozgat. bozlak yaylasının öte ucunda cami ve saat kulesi
  ikinci dünya savaşının yukarı çatak suyunda ve mezarlıkta
  fazlaca oyalandığı yıllar
  esnaftan biri ibrik gibi duruyor orda ve ağaçlar insanca.
  ve yataklar suyu diriltiyor.
  dedesi kavurgalı hoca nurettin efendi mevlana yunus söyler.
  uykusuz eyerler gümüş kaşlı kemerler fişeklikler avdan dönen somurtkan amcalar
  dördüncü anneannesi aşraftan ve coğrafyasever
  küçük gülten dalgın temizlik mümessili taş mektep birincisi
  niçin yahudiler aradı rençberler kimsesiz duvarlar?..
  kimse kestiremez önlüğünün cebinde ne var
  kimse, leylek mi kutsal baca mı?
  ağaçlar niçin insanca zengin?
  niçin sevmedi cebeci ortaokulunu?
  niçin beşer beşer çıkar merdivenleri?
  çam kokusu ön alır ve hemeninden söylenceler
  çökeltir dibe
  yeşil sürülü çarşı
  güzel oturmuş ambar
  buğday yuvarı: yüzü
  aynalı hamamın soyunma bölümünde ailecek gizli yenen yemek
  havsalası destan alır
  beş çocuk ve yirmi milyon insan
  beşer beşer çıkar merdivenleri
  orta iki’de yaşar’ı sevdi
  yaşar ki onun için silmek istedi
  kendini ve her şeyi. onun adına
  dolandı uzun bir gölge halinde
  başkent sokaklarını. üstünde bir
  arkadaşının subay giysisi
  sonsuz sınıf arkadaşı
  önlüklü küçük azize
  uzağa bakma delisi
  kış gününde at kaldırır
  alçakgönüllü:
  karnesinde bir de ‘iyi’ var”^*