agnes varda

• faces places'da konu ölüme gelir. yanlış hatırlamıyorsam şöyle:
  
  jr: ölüm mevzusu canını sıkıyor mu?
  
  agnes: hayır.. her şey biteceği için memnunum.
  
  jr: her şey derken?
  
  agnes: her şey işte. bütün bunlar..
  
  hayatı sevsek günlere yapmak istediklerimizi, dinlemek izlemek okumak yaşamak istediklerimizi sığdıramasak, kulaklıkla müzik dinlerken güneşli havada sekerek yürüyesimiz gelse bile (niye çoğulum?) bazen geçen seneleri düşününce duyduğum hislerin 70li yaşlarda 10'la 20'yle çarpılınca hissettireceği ağırlığı ve tekrarlama hissini düşününce 'son' düşüncesi bana da bir mutluluk getirmiyor değil. mutluluk değil sanırım da tamamlanma, toparlanma hissi. temizlik gibi azıcık. hani uzun süre yaşadığın yeri artık taşınmak üzere toparladığında, boşalttığında duyduğun güzel his gibi.