piyano

• eğitim seviyesine göre, verdiği haz değişen bir enstürman. bu yaşımda anlıyorum değerini. hikayesi de var tabii:
  
  5 yaşımdan beri aldığım piyano dersleri sayesinde bu aleti çok iyi çalabilecek duruma gelmiştim. alla turca, second hungarian rhapsody, ayışığı sonatı tanımıyordum artık. ebeveynlerimin haklı baskısı bana bir yetenek bahşetmişti, piyano çalmak. ortaokul dönemlerinde vazgeçtim bu sevdadan. nedeni basitti, kunil bir enstürman olduğunu öğrendim. müzikal bir ailenin evinde toplanıldığında, çalabilen kişiler çaldıkları aletlerin başına geçer, ve hünerlerini gösterir. o gün bulunduğum ev bu konuda son derece zengindi.
  
  kızlı erkekli bir gruptuk. yukarıda bahsettiğim gibi, herkes aletlerinin başına geçti. benim önümde sesini ve çalmasını deliler gibi sevdiğim piyano. herkes çalmaya başladı, ben döktürüyorum bildiklerimi. herkes alkışlayacak zannederken arkamı döndüğümde çok acı bir manzarayı farkettim. bütün kızlar oğlanlar nothing else matters'ın başını ancak çalabilen oğlanın etrafındaydı. koskoca sonatlar çalan ben, yalnız başıma dıngırdatıyormuşum meğerse. kızlar gitara hastaymış, hasta mantığım öyle anlamış olayı.
  
  yıllar sonra, üniversite yıllarımda, yeniden öyle bir eve denk geldim. herkes çaldığı aletin başına geçti, ben ayakta durdum. düşündüm piyanoyu görünce, acaba çalabilir miyim yeniden diye. başına oturdum. en kolay parçalardan olan godfather'ın aşk parçasını çaldım. kafamı kaldırdığımda, herkes ağzı açık bana bakıyordu. standard senin böyle bir yeteneğin mi vardı diye. diyemedim yirmi katını çalıyordum, bıraktım, ne dingilmişim ben diye. "evet" dedim sadece, acımı dışarıya vurmak istemedim. kimse bilemedi içimde yaşayan o piyano tuşları aracılığyla konuşan küçük çocuğu.
  
  ve bugün, alakasız bir yerde çalan ayışığı sonatı beni bu yüzden ağlattı. ben ağlamadım aslında, o günyüzünü yıllardır görmeyen çocuk ağladı içimde. bu yaşımdan sonra tekrar piyano dersi almaya karar verdirtti bana.