ruh ikizi

• kendimizi çok sevdiğimiz için mi suretimizi arayıp duruyoruz acaba? bir başkasını, bizden farklı olduğu için sevemiyor muyuz gerçekten? önemli olan farklılıkları sevmek de değil ki aslında. kabullenmek. kabullensek belki sevebiliriz de.
  
  ruhumun ikizi. ben cins, gıcık, fevri, her türlü konuşmayı ya siyasete ya da bilime bağlayan bir insanım. kendime katlanamıyorum bazen. benden bir tane daha olsa, ruhumun ikizi olan kişiyle yani, geçinebileceğimi sanmıyorum. en azından ruhun ikizi sözünden anladığım bu.
  
  ergenlik ve ilk gençlik yıllarımda bunu düşünüp durdum. ruhumun ikizini aradım. aradım da diyemem ya, bekledim. hayal etmesi hem daha kolay, hem de daha eğlenceli olduğu için böyle aşk masalları uydurup inanıyoruz bence. ben lisedeyken attila ilhan trt 2'de haber öncesinde program yapardı. çok severdim onu dinlemeyi. bir konuşmasında aşkın cinselliğin kılıfı olduğunu söylediğinden beri bu düşünce beynimi kurcalayıp durur. bilinci olan bir canlıyı türünü devam ettirmeye ikna etmek için bulduğu yollardan biri olsa gerek doğanın. yine de bekliyor insan. ruhunun suretini bekliyor insan. türünün devam etmemesi pahasına bekliyor bazen.
  
  bendeki renkleri, bazen de biçimlerin çok benzerlerini taşıyanlara rastladım da benimle aynı resmedilmiş kimseyle karşılaşmadım. karşılaşmayacağım da. öyle biri yok ki. ikizimi beklemiyorum artık. olsa olsa taşıdığı renklerle biçimleri sevebileceğim, taşıdığım renklerle biçimleri sevebilecek biridir o.
  
  neyimi seveceğini kendisi bilir tabii. aşk biraz bağımsızdır karşıdakinden. insan sevmek istiyorsa sever. kalmak istiyorsa kalır. neyi nasıl istiyorsa da öyle sever. bazen hiçbirinin bir açıklaması yoktur. olmasına gerek de yoktur. içinden geldiği gibi sevmek lazım azizim. zaman akıp gidiyor.