üniversitede okurken aile ile yaşamak

• sanıldığı kadar mutlu edici bir durum değildir asla.. belki faturaları sizin ödemeniz gerekmez, belki hep sıcak yemek vardır, temizlik yapmanız gerekmez vs vs. ama üniversite bitip de şöyle bakınca hiç de hayata hazır hissetmeyebilir insan kendini.. oysa, unutulmamalıdır ki; aç kalmak ya da bir hafta boyunca makarna yemek, insanın kendi düzenini kurmaya ufaktan ufaktan başlaması, cins cins ev arkadaşıyla medeni bir şekilde, anlaşmazlıklara rağmen yaşamaya çalışmak, bir evin muhtelif sorumluluklarını almayı öğrenmek de en az üniversite kadar öğrenilmesi gereken şeylerdir hayatın içinde..
  en 'ben çok rahatım aileyle de, hiç bir şeyime karışmazlar' diyeni bile gün olur, kırk türlü yalanla idare etmek zorunda kalır çünkü durumu bazen.. en güzel kısmı, en güzel zaman dilimi ise bütün yıl içinde, ebeveynlerin ' yavrum biz iki hafta yokuz, derslerini ihmal etme, yemeğini ye, dışarda kalma' diyip gittikleri zamanlardır. kapıdan çıkmalarıyla sevinç çığlıkları eşliğinde, çılgın ev ambiyanslarına doğru yelken açar yurdum genci.. ne vizesi, ne final haftası kalır artık.. bu kısıtlı zaman dilimi, sonuna kadar sömürülmeli, o ev mümkün olduğunca dingonun ahırına, kerhaneye vs çevrilmeli, yılların acısı bu şekilde çıkarılmalıdır. ebeveynlerin dönmelerine bir gün kala yoğun temizlik çalışmalarına girilmeli, herşey süt liman olmalı, 2 hafta boyunca evden okula- okuldan eve yaşadığınızı belli eder bir ruh haline girilmelidir..
  hadi hepsini geçtim, insan bazen sükünet ister, siz deliler gibi ders çalışıp sabahlarken tıkır tıkır odanıza gelip daha bitmedi diye soran bir anne de çekilmezdir, final haftanızın ortasında çoluk çocuk toplanıp bütün gün gelen bilmem ne teyzelerle bilmem ne amcalar da çekilmezdir..
  velhasılı, öğrenci evi güzeldir.. içimde fena halde kalmış uktedir..