kaçamak

• pişmanlık kırıntılarıyla bezeli kestaneli pasta gibi birşey. bugün ilk defa sırrına eriştiğim heyecan.
  herkese bıraktığımı söyledim, söyledim ki sarılmayayım onların yanında kendimi tutamayıp. bırakmak doğru, bırakmak maddi manevi anlamda iyi gelecek bana, bu kesin. mantık dinlemiyor ki nefis. 6 yıl dile kolay, alışkanlık, bağımlılık. öğle tatilinde onsuzluğa dayanamadım, dolaşmaya çıktım. banklarda yollarda insanlar benim mahrum olduğum şeye sahip olmanın sevinciyle bana bakıp sırıtıyor gibi geliyordu. bir dost yüz görmek adına arkadaşımın yanına uğradım. bıraktığımı ona da söyledim. anlar, sevinir, onaylar diye. sadece "a iyi" dedi ve gözümün önünde nispet yapar gibi yaktı sigarasını. bir fırt için canımı verirdim orda. başım karıncalanıyo, ağzıma garip garip tatlar geliyodu. fırt çekmek yada bir sigara isteyip ondan yakmak mesele diildi de; daha sonra "sen böyle bırakamazsın" diyen inançsız bakışlarıyla kararlılığımı kırmalarından korkuyordum. hoşçakalı çektim, işe dönerken büfeden bir paket sigara aldım. allaaam o paketi cebimde hissetmek ne güzel. sonra büyük parka girdim. kuytu bir bank buldum, bir gençten ateş istedim. ohhhh. fal bakmak için ısrar eden çingeneye hiç bu kadar sert davranmamıştım. gizli gizli sigara içmenin heyecanını bölemezdi kimse.