adnan benk

• harika bir adnan benk şiiri vardır sanırım hiç yayınlanmamış:
  
  anasını babasını kaybedenler, ansızın geriye
  onların bıraktığı boşluğa çekilirler.
  o güne kadar, yaşın ne olursa olsun,
  yüzüne vuran aydınlık, arkanda uzanan gölgeden beslenirdi.
  üçüncü boyutun elinden alınmış gibisin.
  gölgeleşme sırası şimdi sende.
  
  evet, gene sahnedesin kuşkusuz.
  ama nesi var bu tiyatronun?
  salon niçin bu kadar aydınlık da sahne karanlıklar içinde?
  sen yine sensin, seyirciler de hep o seyirciler.
  peki kimin aklına esmiş de, sırtları sahneye dönük oturtmuş onları böyle?