fanny och alexander

• ingmar bergman'in kanimca en basarili filmi. sekiz saate yakin olan orjinal versiyonunu bulmak cok zor oldugu icin genelde insanlarin uc bucuk saatlik versiyonu izleyip tadi damaklarinda kalip, mustezcen bir husurla sinema salonlarini terk ettikleri film.
  
  film fanatiklik seviyesine getirilmis bir dinin zararlarini filmdeki peder yolu ile, bu karanliktan kacis yolunun ise sadece sanatta oldugunu alexander yolu ile seyircinin gozune sokmadan basari ile gosteriyor. filmdeki uvey baba,peder, karakteri din ve devlet islerinin birlikte yurutuldugu ve bunun neticesinde sanatin sansurlendigi ve sanatcilarin gorunmez hapishanelerde hapis edildigi bir yasam tarzinin nerdeyse vucuda gecirilmis hali. buna karsi olarakda bergman'in yarattigi ,hamletle ayni kaderi paylasip, olu babasi ile konusabilen alexander karakteri ile bergman sanatcilarin diger insanlara oranla daha hassas olduklari ve bundan dolayida normal insanlarin ciplak gozle goremedikleri nesneleri ve olaylari gorebiliyor olmalari fikrini yansitiyor adeta.
  
  birbirine bu kadar zit iki karsi gucun savasinida sadece bergman bu kadar siirsel ve ayni derecede dogal bir uslupla cekebilirdi.