mutlu moskova

• evvelâ platonov yazdığı için çok çok iyi bir kitap "mutlu moskova".
  
  ancak bitmemiş bir eser, sadece bir taslak olduğunu hissettim okurken, çünkü "mutlu moskova"da yazarın diğer eserlerindeki o kahramanlar yok ve makinelerin bile ruhundan anlayan platonov'a özgü havayı solumuyor. kitap adının tam tersine korkunç bir mutsuzlukla yaralı. böyle hissetsem de platonov'un kimi cümleleri öyle ağır ve sersemletici ki bazı yerlerde okumayı bırakıp gökyüzüne bakmak zorunda kaldım. kısa ama çok yoğun bir eser, kahramanlar kanatları kesilmiş kuşlar gibi çok dertli ve şaşkın, bir şeyler yapmak istiyor ama ne yapacaklarını nereye gideceklerini bilemiyorlar. bir yerde nazar fomin gibi bir kahraman çıksa kitabı daha çok severdim, ne yazık ki sadece keman çalan adamı sevdim:
  
  "apartman idaresinin girişinde kel kafalı ihtiyar bir dilenci oturmaktaydı, şapkası boşluğu yukarı gelecek şekilde yerde duruyor ve üzerinde enlemesine bir keman yayı uzanıyordu. sartorius şapkanın içine biraz para koydu ve fukaraya yayın anlamını sordu.
  
  'bu benim işaretim,' dedi ihtiyar adam. 'ben sadaka toplamıyorum ki, emekli aylığı topluyorum: ömrüm boyunca şevkle keman çaldım moskova'da, bura nüfusunun tüm nesilleri beni keyifle işitmiştir - bir çorba parası verseler ne çıkar ölme vakti gelmeden!'
  
  'keman çalsaydınız ya - dilenmek niye!' diye önerdi sartorius.
  
  'yapamam,' dedi ihtiyar reddederek. 'ellerim güçsüzlük telaşından titriyor. sanatta buna yer yoktur - ben baştan savma iş yapamam. ama dilenci olabilirim.'"
  
  (s.96)