il postino

• italyan sinemasının güzide eseri. içinde pablo neruda var, şiirle ilgilenmeye başlayan bir adam var; bol bol manzara var. izlemeye değer.
  
  --- spoiler ---
  
  bir iki şiir okuduktan, komünizm hakkında daha fazla fikre sahip olduktan sonra; diğer insanları cahil diye nitelendiren köylü bir adam var bu filmde. konuşmak, okumak ufku açıyor işte. sığamıyorsun sonra sana sunulan kabuğa...
  
  mario aşık olduğu kadına neruda'nın şiirini okudu. neruda da şiirini çaldığını söyleyince işte o cevap geldi: "şiir, onu yazana değil, ona ihtiyacı olana aittir." bu sözü yıllardır biliyordum da bu filmden geldiğini bilmiyordum. bilsem çoktan izlerdim.
  
  ruhsuzluğa ait yorumumsa; neruda cidden atletle mi yüzüyormuş?
  
  --- spoiler ---
  
  bir şiir alıntısıyla da kapatayım entry'yi:
  
  "al ekmeği benden
  istersen havayı da;
  ama gülüşünden mahrum etme beni."^*