turhal

• çocukluğuma dair anılarımın olduğu yer, ki neredeyse 7 yaşına kadar bende hayat hayaldir. apartmanda herkesin kapısının hep açık olduğunu biliyorum bir de sabahları yatağımdan kalkıp üzerimi değiştirip "gülay anne ben geldim.." dediğimi. bilirsiniz anneler^***** çoktur aslında, ama anne bir tanedir. gülay annem bana kuşburnu reçeliyle kahvaltı yaptırırdı, yumurtacı teyzeden aldığımız günlük yumurtaları rafadan yapacağını söyler, bana "hayır, sulu" diye onaylatırdı; hala rafadan ve sulu yumurtanın farklı şeyler olduğu konusunda iddialıyım. sokaklarda kocaman kazanlarda kuşburnu kaynatılırdı, bütün mahalle o kazanın etrafında toplanırdı, bir parmak çalmak için kazana koşmuş parmağımı yakmıştım, yazarken gene aynı acıyı ve utancı ve yaramazlığı hissettim. sonra kar yağardı, ben turhaldan döndükten sonra bir daha kar hiç yağmadı. karın heryerde yağmadığını çok küçük yaşta öğrendim. üzüldüm. kocaman bir kardanadamın önünde bütün mahallenin çocuklarıyla, 3 yaşındayken çekildiğim bir fotoğrafım var elimde. o fotoğraftaki herkes büyüdü. arkadan bana bakan babam zaten büyüktü, epey büyüdü. gülay annemin beyi fikri dedem ikna olurdu bir tek benimle bakkaldan bütün çocuklara şeker almaya.. aynı bakkal hala oradaysa mahalledeki bütün çocuklara şeker almaya gidiyorum.