gösteri toplumu

• yazı karşısında görselin yükselişini, imge egemen çağı eleştirel gözle değerlendiren bir eser.
  bir diğeri için:
  (bkz: sözün düşüşü)
  
  içinde yaşadığımız çağ maalesef imge egemen.
  yazıyı kutsayan, fotoğraflarının yayınlanmasına karşı çıkan derrida bile görsele boyun eğiyor 1969 yılında...
  şu sözlerle:
  "imgelerimi kontrol edemez hale geldim.
  benim yayınlanan ve altında "jacques derrida" yazan ilk fotoğrafım arkası dönük bir arkadaşıma aittir. tamamıyla kel bir arkadaşıma ait!
  ayrıca kendi imgemle ilgili ciddi bir ansiyetem var. narsistik bir korku!
  onu görmeyi istemiyorum. batıl inancım da var.
  ölüm etkisinden hoşlanmıyorum. ölmüşseniz bir fotoğraf sizi ima eden tek şeydir.
  küçükken de yüzümle "sevme-nefret etme" ilişkim vardı. yaş aldıkça bu durum daha karmaşık bir hal aldı. hiçbir durumda, kimsenin benim imgemi kullanmasını istemedim.
  bu sadece basit politik bir protesto değildi. içinde ölüm ve narsistliğin birbirine geçtiği bir ansiyete.
  1969'da bu yasağı daha fazla sürdüremeyeceğimi anladım. pasif konuma geçtim, akışına bıraktım.
  televizyon röportajlarında da başlangıçta çok seçiciydim. kontrollü olmak istiyordum. artık teslim oldum."